همکاری چین و آلمان (۱۹۲۶–۱۹۴۱)

همکاری چین و آلمان میان سال‌های ۱۹۲۶ تا ۱۹۴۱ در جهت مدرن سازی صنعت و ارتش انقلابی ملی جمهوری چین بود.

Sino-German (روابط)

آلمان
چین
همکاری چین و آلمان
جمهوری چین (۱۹۴۹–۱۹۱۲) propaganda illustration (c. 1930) celebrating cooperation between its military and that of the German جمهوری وایمار
Chinese name
زبان‌های چینی 中德合作
error: unrecognized language tag: German name
[[<span style="font-size:100%; font-style:normal;" class="error">error: unrecognized language tag: German</span> language|error: unrecognized language tag: German]]Chinesisch-Deutsche Kooperation

در آن دوران چین به شدت درگیر جناح بازی جنگسالاران و هجوم نیروهای خارجی بود. وضعیت اضطراری چین در جهت مدرن سازی و بهبود صنایع دفاعی با نیاز شدید آلمان به مواد خام هم‌زمان شد و چین و جمهوری وایمار آلمان را در روابط نزدیک اقتصادی در دههٔ ۱۹۲۰ قرار داد. این رابطهٔ نزدیک تا به قدرت رسیدن هیتلر ادامه داشت اما با آغاز جنگ دوم چین و ژاپن در ۱۹۳۷ همکاری پایان یافت. همکاری با آلمانی‌ها تأثیر عمیقی در توانایی‌های نظامی و مقاومت در برابر ژاپن نداشت.

توضیح

پس از پیمان ورسای صنایع آلمان به شدت محدود شد و ارتش آلمان نیز به زیر ۱۰۰ هزار تن محدود شد محصولات نظامی به شدت کاهش یافت اما این باعث نشد که آلمان جایگاه پیشروی خود را در صنعت نظامی از دست بدهد از این رو شرکت‌های صنایع نظامی بر آن شدند تا با ملت‌های خارجی مانند اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی و آرژانتین به صورت قانونی تبادلات نظامی داشته باشند؛ چین هم که جزو کشورهای امضاکنندهٔ پیمان ورسای نبود به صورت جداگانه در ۱۹۲۱ یک پیمان صلح با آلمان امضا کرد.

پس از مرگ یوآن شیکای، بئی یانگ سرنگون شد و چین دچار جنگ داخلی و ادعای شاهی جنگ‌سالاران شد.[1] از این رو کومینتانگ به دنبال کمک آلمان و چینی‌های تحصیل کرده در آلمان رفت. علاوه بر دلایل فنی، از آنجایی که آلمان برخلاف شوروی هیچ تمایل سیاسی نسبت به چین نشان نمی‌داد و به دنبال سهم خواهی نبود و دوم آنکه آلمان کمتر رفتارها و تمایلات سرمایه‌داری از خود نشان می‌داد، دولت چین به دنبال افزایش رابطه با آلمان رفت. از دید چیانگ کای‌شک، وحدت آلمان چیزی بود که چین باید از آلمان می‌آموخت و مشابه اش را در کشورش ایجاد می‌کرد.[2]

منابع
  1. China Year Book, 1929–1930 pp. 751–753.
  2. Sun Yat-sen 1953, p. 298.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.