پوجو براچیولینی
جان فرانسیسکو پوجو براچیولینی (۱۱ فوریه ۱۳۸۰[2] – ۳۰ اکتبر ۱۴۵۹) که با نام خلاصهٔ پوجو براچیولینی شناخته می‌شود، پژوهشگر ایتالیایی و از نخستین خیل انسان‌شناسان دورهٔ رونسانس بود. او برای احیا و کشف بسیاری از آثار کلاسیک خطی زبان لاتین و بازشناسایی کتاب‌هایی که در کتابخانه‌های آلمان، سوییس و فرانسه در حال پوسیدگی و از بین رفتن بود، شناخته می‌شود. تحسین‌برانگیزترین نسخه‌های خطی‌ای که توسط او کشف و معرفی شدند، De rerum natura اثر لوکرتیوس، De architectura اثر ویتروویوس، چند خطابهٔ گمشدهٔ سیسرون من‌جمله Pro Sexto Roscio, Institutio Oratoria اثر کوئنتیلی، Silvae استاتیوس، Punica اثر سیلیوس ایتالیوس و غیره بوده‌اند.
| پوجو براچیولینی | |
|---|---|
 Engraving of Bracciolini[1] | |
| نام در زمان تولد | Gian Francesco Poggio Bracciolini |
| زادهٔ | ۱۱ فوریه ۱۳۸۰ ترانووا، جمهوری فلورانس |
| درگذشت | ۳۰ اکتبر ۱۴۵۹ (۷۹ سال) |
| ملیت | ایتالیایی |
| پیشه | Papal Secretary |
| فرزندان | ۵ پسر و یک دختر |
منابع
- ویکی‌پدیای انگلیسی
- Following an old engraving; from Alfred Gudeman, Imagines philologorum: 160 bildnisse..., (Leipzig/Berlin) 1911.
- Date in Cav. Toneilli's ms Elogi delli uomini illustri Toscani, noted by William Shepherd, The Life of Poggio Bracciolini
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.