پیاسکی اچ‌یوپی

پیاسکی اچ‌یوپی (به انگلیسی: Piasecki HUP Retriever) یا اچ-۲۵ ملقب به بازیابنده یک بالگرد تک‌موتوره با موتور رادیال ساخت پیاسکی آمریکا بود. این بالگرد نخستین بالگردی بود که توانست مانور لوپ یا چرخش به دور خود در راستای محور طولی را انجام دهد. خط تولید این محصول تنها ۶ سال فعال بود که در این مدت ۳۳۹ بالگرد تولید شدند.[3]

H-25/HUP Retriever
یک فروند اچ‌یوپی-۲ نیروی دریایی آمریکا
کاربری بالگرد ترابری و عملیات امداد و نجات
تولیدکننده پیاسکی هلیکاپتر
نخستین پرواز ۱۹۴۸
معرفی‌شده در ۱۹۴۹[1]
بازنشستگی ۱۹۵۸ نیروی زمینی آمریکا
۱۹۶۴ نیروی دریایی کانادا
۱۹۶۴ نیروی دریایی آمریکا
۱۹۶۵ نیروی دریایی فرانسه
وضعیت بازنشسته
کاربر اصلی نیروی دریایی ایالات متحده
نیروی زمینی ایالات متحده
نیروی دریایی سلطنتی کانادا
نیروی دریایی فرانسه
ساخته‌شده ۱۹۴۹–۱۹۵۴[2]
تعداد ساخته‌شده ۳۳۹

طراحی و توسعه

طراحی این بالگرد با توجه به نیازهای نیروی دریایی آمریکا انجام شد که به دنبال بالگردی بود تا بتواند از روی ناو بالگردبر، ناو هواپیمابر یا کشتی‌های جنگی عملیات انجام دهد.[2][1][4] پیش‌نمونه‌های این بالگرد با نام پی‌وی-۱۴ ساخته شد و تا پی‌وی-۱۸ توسعه پیدا کرد. سپس حکومت فدرال ایالات متحده آمریکا نام اچ‌یوپی را بر روی آن گذاشت. پیش‌نمونهٔ اچ‌یوپی توسط نیروهای مسلح آمریکا با تنها رقیب این بالگرد یعنی سیکورسکی ایکس‌اچ‌جی‌اس مقایسه شد. سیکورسکی ایکس‌اچ‌جی‌اس دراصل یک سیکورسکی اچ-۵ بود که از نظر اندازه بزرگ شده بود و موتور ضعیفی داشت؛ وزن سنگین و بی‌تعادلی آن در هنگام پرواز و هزینه‌های سنگین تعمیرات و مشکلات اساسی در طراحی آن بالگرد باعث شده بود که نیروی دریایی آمریکا هیچ علاقه‌ای به سیکورسکی ایکس‌اچ‌جی‌اس نداشته باشد.[5] بنابراین پیاسکی با قاطعیت پیروز این مناقصه شد و خط تولید این بالگرد با نام اچ‌یوپی-۱ آغاز گردید.[6][7]

طراحی این بالگرد با دو پروانه سه تیغه‌ای با قطر ۱۱ متر بود و تیغه‌ها قابلیت خم شدن داشتند تا بالگرد فضای کمتری بر روی ناو بالگردبر اشغال کند. این ویژگی باعث می‌شد تا بتوان بالگردها را با آسانسور ناو هواپیمابر به روی عرشه منتقل کرد.[8] سامانه هماهنگ‌سازی دو ملخ در این بالگرد که بوسیله مهندس پیاسکی ساخته شد بعدها در بالگردهای پیاسکی اچ-۲۱ و بوئینگ سی‌اچ-۴۶ و بوئینگ سی‌اچ-۴۷ نیز به کار رفت. نخستین اچ‌یوپی از یک موتور رادیال آر-۹۷۵ نیرو می‌گرفت که توان آن هنگام برخاستن، ۵۲۵ اسب بخار بود و در نسخه‌های بعدی تا ۵۵۰ اسب بخار افزایش یافت.[9]

پیشینهٔ عملیاتی
یک اچ‌یوپی-۱ درحال نجات خدمه‌های یک فروند گرومن ای‌اف گاردین سقوط کرده در سال ۱۹۵۳. ناو هواپیمابر بلاک آیلند نیز در پس‌زمینه مشخص است.

نخستین ناوگان در فبریه ۱۹۴۹ تحویل شد که ۳۲ فروند اچ‌یوپی-۱ به نیروی دریایی پیوستند.[10] نمونه بهبودیافته که اچ‌یوپی-۲ نام داشت (با نام پی‌وی-۱۸ در شرکت پیاسکی) با موتور قوی‌تر و تغییرات گستردهٔ بهینه‌سازی و سامانهٔ ضدزیردریایی سونار ارائه شد. اچ‌یوپی-۲ نخستین بالگرد دارای خلبان خودکار بود.[11][12] یک مدل پهپادی نیز از این مدل ساخته شد که می‌توانست در مختصات مورد نظر بصورت رادیویی کنترل بشود و در ارتفاع ۲٫۵ متری از سطح زمین هاور کند.[13] شرکت اِدو ایرکرفت نیز توانست مدلی دوزیست از این بالگرد را بسازد که از روی آب نشست و برخاست کند.[14] یک نسخه از اچ‌یوپی-۲ نیز برای نیروی زمینی آمریکا ساخته شد و اچ-۲۵ قاطر نام گرفت؛ ولی همهٔ این نمونه‌ها با ورود اچ‌یوپی-۳ بازنشسته شدند.[1][2][15][16][17]

حادثه
یک اچ‌یوپی-۱ در اوایل دهه ۵۰

در سال ۲۰۰۹ و در پی یک نمایش هوایی ویژهٔ هواپیماها و بالگردهای قدیمی، یک فروند اچ‌یوپی-۱ به نمایش درآمد و در مسیر رفتن به نمایشگاه با کابل فشار قوی برخورد کرد و پس از سقوط آتش گرفت. بالگرد دارای سه سرنشین بود که هر سه نفر جان باختند.[18] هیئت ملی ایمنی حمل و نقل اعلام کرد که دلیل سقوط این بالگرد بی‌توجهی خلبان و ندیدن کابل‌های فشار قوی بوده‌است.[19]

  • اچ‌یوپی-۳ نیروی دریایی
  • اچ‌یوپی-۳ نیروی دریایی
  • اچ-۲۵ قاطر متعلق به نیروی زمینی آمریکا

مشخصات اچ‌یوپی-۲

Data from Jane's All The World's Aircraft 1956–57[20]

ویژگی‌های کلی

  • خدمه: دو خلبان
  • ظرفیت: چهار خدمه
  • طول: ۵۶ فوت ۱۱ اینچ (۱۷٫۳۵ متر)
  • ارتفاع: ۱۳ فوت ۲ اینچ (۴٫۰۱ متر)
  • وزن خالی: ۴٬۱۳۲ پوند (۱٬۸۷۴ کیلوگرم)
  • وزن ناخالص: ۵٬۷۵۰ پوند (۲٬۶۰۸ کیلوگرم)
  • بیشترین وزن برخاست: ۶٬۱۰۰ پوند (۲٬۷۶۷ کیلوگرم)
  • پیشرانه هواگرد: ۱ عدد موتور پیستونی رادیال ۹ سیلندر Continental R-975-46A،‏ ۵۵۰ اسب بخار (۴۱۰ کیلووات) خطای عبارت: نویسه نقطه‌گذاری شناخته نشده «۱»
  • Main rotor diameter: ۲× ۳۵ فوت ۰ اینچ (۱۰٫۶۷ متر)
  • Main rotor area: ۱٬۹۲۴٫۵ فوت مربع (۱۷۸٫۷۹ متر مربع) * Blade section: NACA 0012[21]

عملکرد

  • حداکثر سرعت: ۱۰۵ مایل بر ساعت (۱۶۹ کیلومتر بر ساعت؛ ۹۱ گره)
  • سرعت کروز: ۸۰ مایل بر ساعت (۱۲۹ کیلومتر بر ساعت؛ ۷۰ گره)
  • بُرد: ۳۴۰ مایل (۲۹۵ مایل دریایی؛ ۵۴۷ کیلومتر)
  • حداكثر ارتفاع: ۱۰٬۰۰۰ فوت (۳٬۰۰۰ متر)
  • نرخ صعود: ۱٬۰۰۰ فوت بر دقیقه (۵٫۱ متر بر ثانیه)
  • Disk loading: ۳ پوند بر فوت مربع (۱۵ کیلوگرم بر متر مربع)

منابع
  1. Swanborough and Bowers 1976, p.461.
  3. "HUP-1 Retriever/H-25 Army Mule Helicopter". boeing.com. Boeing. Retrieved 1 November 2018.https://www.boeing.com/history/products/hup-h-25-army-mule.page
  4. Baugher, Joe (24 August 2018). "US Navy and US Marine Corps BuNos, Third Series ((30147 to 39998))". joebaugher.com. Retrieved 1 November 2018.
  5. Devine, Vinny (10 April 2013). "S-53 (U.S.Navy (XHJS-1)". Sikorsky Product History. Igor Sikorsky Historical Archives. Retrieved 1 November 2018.
  6. Swanborough and Bowers 1976, pp.8–9.
  7. Swanborough and Bowers 1976, p.461.
  8. "HUP-1 Retriever/H-25 Army Mule Helicopter". boeing.com. Boeing. Retrieved 1 November 2018.https://www.boeing.com/history/products/hup-h-25-army-mule.page
  9. "HUP-1 Retriever/H-25 Army Mule Helicopter". boeing.com. Boeing. Retrieved 1 November 2018.https://www.boeing.com/history/products/hup-h-25-army-mule.page
  10. Swanborough and Bowers 1976, p.461.
  11. Swanborough and Bowers 1976, p.461.
  12. "HUP-1 Retriever/H-25 Army Mule Helicopter". boeing.com. Boeing. Retrieved 1 November 2018.https://www.boeing.com/history/products/hup-h-25-army-mule.page
  13. Hearst Magazines (May 1954). "Radio Waves Hold Helicopter In Fixed Hovering Position". Popular Mechanics. Hearst Magazines. p. 122.https://books.google.com/books?id=oN0DAAAAMBAJ&pg=PA122
  14. "Picture News: Watertight hull makes helicopter amphibious". Popular Science. Vol. 172 no. 2. February 1958. p. 149.https://en.wikipedia.org/wiki/Popular_Science
  15. Baugher, Joe (26 July 2018). "US Navy and US Marine Corps BuNos, Third Series (120341 to 126256)". joebaugher.com. Retrieved 31 October 2018.
  18. Allnutt, Richard Mallory (25 December 2009). "Piasecki crash claims three lives". Aircraft Illustrated. Stamford, Lincolnshire, UK: Key Publishing Ltd. ISSN 0002-2675.https://www.worldcat.org/issn/0002-2675
  19. NTSB Aviation Accident Final Report WPR10LA048". National Transportation Safety Board. Retrieved 5 November 2018.https://app.ntsb.gov/pdfgenerator/ReportGeneratorFile.ashx?EventID=20091107X23541&AKey=1&RType=Final&IType=LA
  20. Bridgman 1956, p. 345.
  21. Lednicer, David. "The Incomplete Guide to Airfoil Usage". m-selig.ae.illinois.edu. Retrieved 16 April 2019.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.