کربن-۱۴
کربن-۱۴ (انگلیسی: Carbon-14) یا رادیوکربن یک ایزوتوپ پرتوزای کربن است که هسته اتم آن دارای ۶ پروتون و ۸ نوترون است. وجود کربن-۱۴ در مواد ارگانیک پایه و اساس روش تاریخ‌گذاری رادیوکربن است که توسط ویلارد لیبای و همکارانش در سال ۱۹۴۹ جهت تعیین سن نمونه‌های باستان‌شناسی، زمین‌شناسی و آب‌زمین‌شناسی معرفی شد. کربن-۱۴ در ۲۷ فوریه ۱۹۴۰ توسط مارتین کامن و سم روبن در آزمایشگاه ملی لارنس برکلی در برکلی، کالیفرنیا کشف شد. وجود کربن-۱۴ در سال ۱۹۳۴ توسط فرانز کوری پیش‌بینی شده بود.
| کربن-۱۴ | |
|---|---|
| کلیات | |
| نام، نماد | رادیوکربن,۱۴C |
| نوترون‌ها | ۸ |
| پروتون‌ها | ۶ |
| اطلاعات هسته | |
| فراوانی طبیعی | ۱ بخش در میلیارد |
| نیمه عمر | ۵٬۷۳۰± ۴۰ سال |
| جرم ایزوتوپ | ۱۴٫۰۰۳۲۴۱ u |
| اسپین | ۰+ |
| واپاشی هسته‌ای | انرژی واپاشی |
| Beta | 0.156476[1] MeV |
جستارهای وابسته
منابع
- Waptstra, A.H.; Audi, G.; Thibault, C. "AME atomic mass evaluation 2003". Retrieved 2007-06-03.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Carbon-14». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۶ مه ۲۰۱۷.
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ کربن-۱۴ موجود است. |
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.