کلیفورد گیرتز
کلیفورد گیرتز جیمز (۱۹۲۶ اوت ۲۳–۲۰۰۶ اکتبر ۳۰)، انسان‌شناس آمریکایی است که عمده شهرت خود را برای حمایت سرسختانه از تأثیر تمرین بر انسان‌شناسی نمادین به دست آورد که برای سه دهه نظریهٔ وی مورد استفاده قرار گرفت.[1]
| کلیفورد گیرتز | |
|---|---|
 | |
| زادهٔ | ۲۳ اوت ۱۹۲۶ سان فرانسیسکو، کالیفرنیا |
| درگذشت | ۳۰ اکتبر ۲۰۰۶ (۸۰ سال) فیلادلفیا، پنسیلوانیا، پنسیلوانیا |
| ملیت | ایالات متحده آمریکا |
| محل تحصیل | کالج انطاکیه، دانشگاه هاروارد |
| پیشینه علمی | |
| رشته(های) فعالیت | انسان‌شناسی |
| محل کار | دانشگاه شیکاگو مؤسسه مطالعات پیشرفته، پرینستون، نیوجرسی |
| استاد راهنما | تالکوت پارسونز |
| دانشجویان دکتری | جیمز سیگل، جیمز بون، لارنس روزن، عبدالله حمودی، شری اورتنر، پل رابیناو |
| تأثیر گرفته از | گیلبرت رایل، لودویگ ویتگنشتاین، ماکس وبر، پل ریکور، آلفرد شوتز |
| تأثیر گذار بر | استفان گرین بلت |
جستارهای وابسته
منابع
- Wikipedia contributors, "Clifford Geertz," Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Clifford_Geertz&oldid=576964750 (accessed December 24, 2013).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.