کنش غیربیانی
کنش غیربیانی یا کنش غیرمستقیم زبانی[1] (به انگلیسی: Illocutionary Act) توسط آستین بنیانگذار نظریه کنش گفتاری مطرح شد و به معنای انجام گرفتن عملی به کمک یک پاره گفتار (Utterance) می‌باشد. برای مثال هنگامیکه قول می‌دهیم، سؤال می‌پرسیم، فرمان یا اخطار می‌دهیم… به عبارتی گوینده از بیان یک گفتار منظوری را دنبال می‌کند.
به عنوان مثال، هنگام غذا خوردن بر سر سفره، وقتی یک نفر می‌گوید: «آن نمکدان نمک دارد؟»، بیانش برای دانستن این که «آیا در نمکدان نمک هست یا نه؟» نیست، بلکه علّت بیانش «لطفا نمکدان را به من بدهید تا به غذایم کمی نمک بزنم» است. یا هنگامی که به شخصی می‌گوییم «یک خرس پشت سرت است»، علّت بیان‌مان دادن هشدار به آن شخص برای فرار است.
منابع
- Austin, John L. ,1962. How to Do Things with Words. Oxford.
- درآمدی بر زبان‌شناسی معاصر ترجمه دکتر علی درزی
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.