کنوانسیون بین‌المللی ایمنی جان اشخاص در دریا

کنوانسیون بین‌المللی ایمنی جان اشخاص در دریا یا سولاس (به انگلیسی: International Convention for the Safety of Life at Sea) معاهده‌ای بین‌المللی است که هدف آن تعیین حداقل استانداردهای ساخت، تجهیز و راه اندازی کشتی‌ها با توجه به ایمنی آن‌ها است.[1] این کنوانسیون مهم‌ترین معاهده بین‌المللی دریایی در مورد افزایش ایمنی در کشتیرانی است که نسخه اولیه آن در سال ۱۹۱۴ پس از حادثه کشتی تایتانیک تدوین شد.[1] این معاهده به مرور زمان تکمیل شده و نسخه‌های متعددی از آن تدوین و به تصویب رسیده است.[2] نسخه کنونی این کنوانسیون نسخه سال ۱۹۷۴ است که به عنوان سولاس ۱۹۷۴ شناخته می‌شود و از تاریخ ۴ خرداد ۱۳۵۹ اجرایی شده‌است.[1]

اعضا

تا تاریخ ۱۹ بهمن ۱۳۹۵ تعداد دولت‌های عضو این معاهده به ۱۶۳ کشور رسیده است که شامل حدود ۹۹٫۱۵٪ تناژ ناخالص ناوگان تجاری جهان می‌شود.[3] جمهوری اسلامی ایران نیز پس از ترجمه، بررسی مفاد و فراهم سازی زمینه اجرای این کنوانسیون در سازمان بنادر و کشتیرانی، در سال ۱۳۷۳ به این کنوانسیون ملحق شد.[4]

بخش‌های معاهده

این کنوانسیون شامل فصول زیر است:[1]

  • فصل اول- مقررات اصلی
  • فصل دوم- قسمت اول- ساخت و ساز- زیر مجموعه‌ها و تعادل، ماشین‌ها و تأسیسات الکتریکی
  • فصل دوم- قسمت دوم- حفاظت، تشخیص و انهدام آتش‌سوزی
  • فصل سوم- لوازم و تجهیزات نجات
  • فصل چهارم- ارتباطات رادیویی
  • فصل پنجم- ایمنی ناوبری
  • فصل ششم- حمل کالاها
  • فصل هفتم- حمل کالاهای خطرناک
  • فصل هشتم- کشتی‌های هسته‌ای
  • فصل نهم- مدیریت‌های مربوط به عملکرد امن کشتی
  • فصل دهم- اقدامات ایمنی برای شناورهای تندرو
  • فصل یازدهم- قسمت اول- اقدامات ویژه جهت بالا بردن ایمنی دریایی
  • فصل یازدهم- قسمت دوم- اقدامات ویژه جهت بالا بردن امنیت دریایی
  • فصل دوازدهم- اقدامات افزوده برای شناورهای فله بر
  • فصل سیزدهم- تاییدیه شایستگی
  • فصل چهاردهم- اقدامات ایمنی برای عملکرد کشتی‌ها در آب‌های قطبی

منابع

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.