گیوم دو بوژو

گیوم دو بوژو یا ویلیام بوژو بیست و یکمین استاد بزرگ شوالیه‌های تمپلار از سال ۱۲۷۳ تا زمان مرگ وی در هنگام محاصره آکر در سال ۱۲۹۱ بود. وی آخرین استاد بزرگ در فلسطین بود.

گیوم دو بوژو
نشان نظامی گیوم دو بوژو
استاد بزرگ شوالیه‌های تمپلار
مشغول به کار
۱۲۷۳ – ۱۲۹۱
اطلاعات شخصی
زادهح. ۱۲۳۰
پادشاهی فرانسه
درگذشته۱۲۹۱
آکر
ملیتفرانسوی

زندگی‌نامه

گیوم در حدود سال ۱۲۳۰ متولد شد، تا کوچکترین پسر گیچارد دوم بوژو، سیگنور مونپنسیه و کاترین، دختر گیوم هشتم فرزند دالفی دالورنها باشد.[1][2][3] وی در سال ۱۲۵۳ به شوالیه‌های تمپلار پیوست ،[4][5] جایی که احتمالاً در جنگ صلیبی هفتم شرکت داشت.[6] وی بعداً در سال ۱۲۶۰ یا ۱۲۶۱ به پادشاهی اورشلیم رفت، سپس در کمینی در منطقه طبریه اسیر شد[4][5] اما پس از مدت کوتاهی به همراه جان دوم بیروت و جان دو امبریاکو آزاد شد. [7] او همچنین بخشی از جنگ سنت ساباس بود که به شدت اشراف کشورهای صلیبی و گروه نظامی را از یکدیگر دور کرد. [8] از این رو، بیبرس، سلطان مملوک مصر، فرصت را مغتنم شمرد و قلعه‌های مسیحی زیادی از جمله قلعه بوفورت را فتح و شاهزاده‌نشین انطاکیه را نابود کرد.[9] در سال ۱۲۷۱، وی فرمانده تمپلارها در طرابلس شد.[10] بعداً، وی به عنوان استاد بزرگ شوالیه‌های تمپلار منصوب شد تا در سال ۱۲۷۳ جانشین توماس برارد شود. در زمان تصدی سلطان مملوک، قلاوون، پس از زلزله در مارس ۱۲۸۶، از شاهزاده‌نشین انطاکیه که تنها بندر آن باقی مانده بود، به راحتی لاذقیه را فتح کرد[11][12]و به دنبال آن کنت‌نشین طرابلس در سال ۱۲۸۹، که هشدارهای بوژو را نادیده گرفت. [13]در سال ۱۲۹۰، قلاوون به آکر، پایتخت باقیمانده از پادشاهی اورشلیم لشکرکشی کرد، اما در ماه نوامبر قبل از شروع حمله درگذشت. پسرش الاشرف خلیل، اما تصمیم گرفت که کارزار را ادامه دهد. بوژو دفاع از شهر را بر عهده داشت.[14] در برهه ای از محاصره، بوژو شمشیرش را انداخته و از دیوارهای شهر دور شد. شوالیه‌های او به سراغ او رفتند و بوژو به آن‌ها گفت: "Je ne m'enfuis pas; je suis mort. Voici le coup." ("من فرار نمی‌کنم؛ من مرده‌ام. این زخمی است که برداشته ام.") او بازوی خود را نشان داد تا زخم مهلکی را که دریافت کرده نشان دهد. بوژو بر اثر زخم درگذشت و شهر به دست مملوک افتاد و این نشان دهنده پایان اشغال سرزمین مقدس توسط صلیبی‌ها بود. [15][16]

پانویس
  1. Barber 2012, p. 169.
  2. Murray 2006, p. 1278.
  3. Demurger 2008, p. ۵۹.
  4. Barber 2012, p. 170.
  5. Demurger 2008, p. ۶۰.
  6. Barber 2012, pp. ۱۶۹–۱۷۰.
  7. Shagrir, Kedar & Balard 2018, p. ۳۸.
  8. Richard 1996, pp. ۴۰۳–۴۳۳.
  9. Runciman 1994, p. ۲۷۱.
  10. Claverie 2005, p. ۱۱۷.
  11. Irwin 1986, p. 75.
  12. Runciman 1994, p. ۳۳۷.
  13. Barber 2012, pp. ۱۷۵–۱۷۶.
  14. Barber 2012, p. ۱۷۷.
  15. Barber 2012, p. 177.
  16. Demurger 2008, p. ۷۸.

کتاب‌شناسی
  • Barber, Malcolm (2012). The New Knighthood: A History of the Order of the Temple. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 1-107-60473-7.
  • Claverie, Pierre-Vincent (2005). L'ordre du Temple en Terre Sainte et' Chypre au XIIIe siécle. Sources et études de l'histoire de Chypre (به French). National Center for Scientific Research. ISBN 978-9-9630-8094-6.
  • Demurger, Alain (2008). The Templars Must Die. Robinbook editions. ISBN 8479279893.
  • Irwin, Robert (1986). The Middle East in the Middle Ages: the early Mamluk Sultanate. Southern Illinois University Press. pp. 1250–1382. ISBN 978-0-8093-1286-3.
  • Murray, Alan V. (2006). The Crusades—An Encyclopedia. 4. ABC-CLIO. ISBN 1-57607-862-0.
  • Richard, Jean (1996). Histoire des Croisades (به French). Fayard. ISBN 2-213-59787-1.
  • Runciman, Steven (1994). The Sicilian Vespers: A History of the Mediterranean World in the Later Thirteenth Century. Cambridge University Press. ISBN 978-1-107-60474-2.
  • Shagrir, Iris; Kedar, Benjamin Z.; Balard, Michel (2018). Communicating the Middle Ages. Essays in Honour of Sophia Menache. London and New York: Routledge. ISBN 1-351-65591-4.
پیشین:
توماس برارد		 استاد بزرگ شوالیه‌های تمپلار
۱۲۷۳–۱۲۹۱		 پسین:
تیبو گودین
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.