آرام‌اس المپیک

آرام‌اس المپیک (به انگلیسی: RMS Olympic) اولین کشتی طبقه المپیک اقیانوس پیمای کمپانی ستاره سفید بود. خواهران این کشتی بریتانیک و تایتانیک بودند که هر دو کشتی غرق شدند. این کشتی یکی از برجسته‌ترین کشتی‌های سال ۱۹۱۱ تا ۱۹۳۵ بود که در جنگ جهانی اول بسیار مورد استفاده قرار می گرفت.


Olympic on her sea trials in Belfast in 1911
پیشینه
مالک
نام: آرام‌اس Olympic
مالک: وایت استار لاین ۱۹۱۱–۱۹۳۴
Cunard White Star Line 1934–1935
بندر ثبت: لیورپول، بریتانیا
مسیر: ساوت‌همپتون به نیویورک
سفارش ساخت: ۱۹۰۷
سازنده: هارلاند اند ولف، بلفاست
شماره یارد کشتی: ۴۰۰
آب‌اندازی: ۱۶ دسامبر ۱۹۰۸
آغاز کار: ۲۰ اکتبر ۱۹۱۰
تکمیل ساخت: ۳۱ مه ۱۹۱۱
اولین سفر: ۱۴ ژوئن ۱۹۱۱
ورود به خدمت: ۱۹۱۱
خروج از خدمت: ۱۹۳۵
شناسایی: شماره رسمی ۱۳۱۳۴۶
Code Letters HSRP

Radio callsign "MKC"
سرنوشت: Retired در ساوت‌همپتون پس از ۲۴ سال سرویس & scrapped. Superstructure dismantled در جارو، انگلستان، و لاشه کشتی در Inverkeithing, اسکاتلند.
وضعیت: اوراق شد
مشخصات اصلی
کلاس و نوع: Olympic-class کشتی اقیانوس‌پیما
گنجایش: ۴۵٬۳۲۴ gross register ton; ۴۶٬۳۵۸ پس از ۱۹۱۳; ۴۶٬۴۳۹ پس از ۱۹۲۰
وزن: ۵۲٬۰۶۷ تن
درازا: ۸۸۲ فوت ۶ اینچ (۲۶۹٫۰ متر)
پهنا: ۹۲ فوت ۶ اینچ (۲۸٫۲ متر)
ارتفاع: 175 فیت (۵۳٫۳ متر) (keel to top of funnels)
آبخور: ۳۴ فوت ۷ اینچ (۱۰٫۵ متر)
عرشه‌ها: ۱۰ decks (۱ crew deck)
نیرومحرکه نصب شده: 24 double-ended (six furnace) و 5 single-ended (three furnace) Scotch boilers. Two four-cylinder triple-expansion reciprocating engines each producing ۱۵٬۰۰۰ hp for the two outboard wing propellers at ۷۵ revolutions per minute. One low-pressure turbine producing ۱۶٬۰۰۰ h. ۵۹٬۰۰۰ hp produced at maximum revolutions.[1]
پیشرانه: Two bronze triple-blade wing propellers. One bronze quadruple-blade centre propeller.
سرعت:
  • ۲۱ گره (۳۹ کیلومتر بر ساعت؛ ۲۴ مایل بر ساعت)
  • ۲۳ گره (۴۳ کیلومتر بر ساعت؛ ۲۶ مایل بر ساعت) (maximum)
ظرفیت: ۲٬۴۳۵ مسافر
خدمه: ۹۵۰

تاریخچه

ژوزف بروس ایزمی رئیس شرکت ستاره سفید و ویلیام پیری رئیس کارخانه کشتی سازی هارلاند اند ولف برای ساخت کشتی‌های طبقه المپیک و پیش افتادن از رقیب خود شرکت کنارد و برای ساخت کشتی‌های عظیم مانند کشتی‌های آر ام اس لوستینیا و آر ام اس مورتینیا که این دو کشتی بسیار لوکس و بزرگ بودند نامزد شدند.

برای ساخت المپیک از کشتی آر ام اس تایتانیک الگو برداری شد. کشتی المپیک را در ۲۰ اکتبر ۱۹۱۰ به آب انداختند. اولین سفر المپیک در ۱۴ ژوئن ۱۹۱۱ بود. المپیک در ۲۴ ساعت در حدود ۶۵۰ تن زغال مصرف می‌کرد و با سرعت ۲۱٫۷ گره دریایی سفر می‌کرد در حالی که کشتی‌های لوستینیا و مورتینیا در ۲۴ ساعت ۱۰۰۰ تن زغال مصرف می‌کردند و این کاهش سوخت موفقیتی بزرگ بود.

حادثه هاوک

اولین رویداد ناگوار المپیک در ۲۰ سپتامبر ۱۹۱۱ اتفاق افتاد، وقتی که او با ناو جنگی انگلیسی اچ ام اس هاوک در جزیره وایت تصادف کرد و به دو قسمت از کشتی و پروانه کشتی آسیب رسید ولی المپیک می‌توانست به بندر ساوت‌همپتون بازگردد. در پرس و جوهایی که نیروی دریایی بریتانیا به عمل آورد کشتی المپیک را عامل اصلی این حادثه خواندند. در هنگام وقوع حادثه، کاپیتان ادوارد اسمیت (کاپیتان تایتانیک) ناخدای المپیک بود. حادثه هاوک یک مصیبت مالی برای صاحب کشتی المپیک بود. المپیک برای تعمیر با سرعت زیادی به بندر بلفاست برگشت و شرکت هارلند اند ولف اتمام تایتانیک را به تأخیر انداخت و برای تعمیر پروانه‌های المپیک از پروانه‌های تایتانیک استفاده کرد. در فوریه ۱۹۱۲ پروانه المپیک گم شد و دوباره برای تعمیر برگشت و شرکت هارلند اند ولف دوباره اتمام تایتانیک را از ۲۰ مارس ۱۹۱۲ به ۱۰ آوریل ۱۹۱۲ به تأخیر انداخت.

حادثه تایتانیک

در ۱۴ آوریل ۱۹۱۲ فرمانده کشتی هربرت هادوک سیگنال‌های خطر از خواهر کشتی المپیک، تایتانیک دریافت کرد اما آن‌ها خیلی از محل حادثه دور (بیش از ۵۱۰ میل) بودند.

شورش ۱۹۱۲

المپیک شباهت بسیاری به تایتانیک داشت اما به اندازه کافی قایق نجات حمل نمی‌کرد و بیشتر قایق‌های نجات آن خراب بود و خدمه کشتی از مدیر شرکت ستاره سفید تقاضای قایق‌های نجات چوبی و سالم کردند ولی مدیر شرکت گفت این غیرممکن است، همه قایق‌های نجات در دریا امتحان شدند ولی خدمه کشتی از این موضوع راضی نبودند و از تقاضا دست کشیدند. در ۲۵ آوریل نمایندگان اعتصاب کنندگان از شرکت خواستند قایق‌های نجات را آزمایش کنند ولی باز هم فایده‌ای نداشت. بیشتر اعتصاب‌کننده‌ها برگشتند و به کشتی رفتند.

تعمیر

در ۹ اکتبر ۱۹۱۲ شرکت ستاره سفید المپیک را از سرویس خارج کرد و در بلفاست به تعمیر برد تا به حادثه تایتانیک دچار نشود.۶۴ قایق نجات را تعمیر کردند و به عرشه بردند و لایه‌هایی در موتور خانه و عرشه B برای نفوذ نکردن آب به داخل کشتی به آن اضافه کردند و وزن کشتی ۴۶٬۳۵۹ تن شد یعنی ۳۱ تن بیشتر از تایتانیک. در ۱۹۱۳ المپیک به سرویس برگشت و دستور دادند برای جنگ جهانی نام آنرا عوض کنند.

جنگ جهانی اول

در جنگ جهانی اول المپیک در سرویس تجارت باقی‌ماند و کاپیتان کشتی در آن موقع هربرت هادوک بود. با وجود این المپیک تعداد اندکی مسافر حمل کرد ولی آلمانی‌ها گفتند که تمایل به غرق کردن المپیک با زیر دریایی هایشان دارند و باید مسافرها را پیاده کنند.

در ششمین روز از سفر دریایی المپیک، نیروی دریایی سلط‌نتی بریتانیا به کاپیتان هادوک هشدار داد چهار زیر دریایی در تعقیب المپیک هستند.

پست در جنگ

در اوت ۱۹۱۹ المپیک برای آماده‌سازی به بلفاست برگشت و برای سرویس غیر نظامی، داخل المپیک را مدرن تر کردند و دیگ‌هایی که با زغال کار می‌کردند تعویض و دیگ‌های نفتی را به جای آن آوردند. نفت خیلی گرانتر از زغال بود ولی از سوخت آن کم می‌کرد و تعداد کارکنان موتور خانه را هم از ۳۵۰ نفر به ۶۰ نفر کردند.

تعمیر المپیک به پایان رسید ولی با افزایش وزن که وزنش ۴۶٬۴۳۹ تن شده بود.

در سال ۱۹۲۰ او به سرویس مسافربری برگشت و در یک سفر ۲٬۴۰۳ مسافر حمل کرد. او به کشتی‌های آر ام اس مجستیک و آر ام اس هومریک برای سرویس پر سرعت در سال ۱۹۲۲ ملحق شد.

در سال ۱۹۲۸ جهانگردها تمایل داشتند به کابین‌های درجه سه بروند و از کابین‌های درجه دو و درجه سه بسیار راضی بودند. یک سال بعد کابین‌های درجه یک المپیک دوباره اصلاح شد و تعدادی حمام، سالن رقص، اتاق نهار خوری و امکانات دیگر به آن اضافه شد.

مرگ

در پایان سال ۱۹۳۲، از تعداد رفت‌وآمد مسافران کاسته شد و المپیک به تعمیر گاه رفت. او در مارس ۱۹۳۳ به سرویس برگشت. موتورهای المپیک به بهترین نحو کار خود را انجام می‌دادند و او دوباره سرعت ۲۳ گره دریایی را ثبت کرد. مسافران المپیک در آن سال‌ها ۶۱۸ نفر از کابین‌های درجه یک، ۴۴۷ نفر جهانگرد و فقط ۳۸۲ نفر در کابین‌های درجه سه بودند. سال ۱۹۳۳ بدترین سال برای المپیک از نظر تجارت بود و جمعاً کمتر از ۱۰٬۰۰۰ نفر مسافر سوار کرد. در سال ۱۹۳۴ شرکت ستاره سفید با شرکت کنارد یکی شد و این یکی شدن باعث شد سرمایه‌هایشان را برای کشتی آر ام اس کوئین مری بگذارند. المپیک از سرویس کنار کشیده شد و در سال ۱۹۳۵ به سر جان جارویس به قیمت ۱۰۰٬۰۰۰ پوند فروخته شد و اندکی بعد در سال ۱۹۳۷ تخریب شد.

المپیک در امروز

لوازم و وسایل المپیک به حراج گذاشته نشد. بعضی از وسایل و لوازم کابین‌ها درجه یک و بعضی از قسمت‌های پلکان آن به هتل وایت سوان در آلنویچ انگلستان برده شد. بعضی از لوازم دیگر آن پراکنده شد. در سال ۲۰۰۰ چوب‌های اصل المپیک را خریدند و در رستوران از آن استفاده شد. در سال ۲۰۰۴ موزه تایتانیک در برانسون آمریکا کابین درجه یک المپیک را به عنوان نمونهٔ یک کابین درجه یک به کار گرفت.

منابع
  1. "Mark Chirnside's Reception Room: Olympic, Titanic & Britannic: Olympic Interview, January 2005". Markchirnside.co.uk. Retrieved 16 July 2009.

پیوند به بیرون
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ آرام‌اس المپیک موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.