ابراهیم باکر
ابراهیم باکر (۱۸۵۶–۱۹۴۳م) فقیه حنفی، ادیب و شاعر لیبیایی بود که با لقب «شیخِ مشایخ» تکریم می‌شد. اهل طرابلس بود و هشت سال در دمشق سکونت داشت. هنگامی که به کشور خود بازگشت، در دیوان عالی کشور به عنوان «حاکم» منصوب شد و تا پایان عمر، به مدت ۱۵ سال این منصب را داشت. در مذهب حنفی فتاوی، در ادبیات منظومه و رساله‌ای در علم البیانو رساله‌ای در المنطق را نگاشت.[1]
| ابراهیم باکر | |
|---|---|
| زادهٔ | ۱۸۵۶م/۱۲۷۳ق طرابلس |
| درگذشت | ۱۹۴۳م/۱۳۶۲ق طرابلس |
| ملیت | .svg.png.webp){kind=small} لیبایی در دوران عثمانی.svg.png.webp){kind=small} |
| پیشه | فقیه حنفی، ادیب و شاعر |
منابع
- زرکلی، خیرالدین (۲۰۰۲). «إبراهيم باكير». [[الأعلام]] (PDF). ۱. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۳۳. دریافت‌شده در ۳۱ اکتبر ۲۰۱۶. تداخل پیوند خارجی و ویکی‌پیوند (کمک)
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.