ابوالفضل سجاوندی

محمدبن ابی‌یزید طیفور ملقب به شمس‌الدین و مکنی به ابوالفضل السَجاوندی القاری[1] در قرن ششم ه. ق، برای راهنمایی قاریان، نخستین نشانه‌ها را در نگارش قرآن به‌کار برد.[2][3] واژهٔ سَگاوَندی (عربی شدهٔ آن: سَجاوَندی) از نام ابوالفضل سجاوندی (نخستین کسی که نشانه‌های وقف را برای راهنمایی درست خواندن قرآن به‌کار برد)[4] گرفته شده‌است. (لغت‌نامهٔ دهخدا: سَگاوند شهری است در دامنهٔ کوهی به همین نام نزدیکِ سیستان که عربی شدهٔ آن سَجاوند است).

نشانه‌های سَجاوَندی یا نشانه‌های سَگاوَندی یا نشانه‌های نقطه‌گذاری نشانه‌هایی هستند که برای روشن کردن معنی و مشخص کردن آغاز و انجام عبارت‌ها و جمله‌ها و بندها در نگارش به‌کار می‌رود.[5] این نشانه‌ها، که نشانه‌های نوشتاری هم نامیده می‌شوند، نشانه‌هایی هستند که برای آسان‌تر خواندن یک نوشته، بیان یک احساس، فرمول‌نویسی در ریاضیات و غیره یا ایجاد دگرگونی در تلفظ واژه‌ها به‌کار می‌روند. با همین انگیزه، کاتبان اروپاییِ کتاب مقدس در سده‌های میانه نشانه‌هایی را به‌کار می‌بردند.

منابع
  1. «بررسی امپراطوری غور و تمدن اسلامی در این دوره». دریافت‌شده در ۲۰۱۷-۰۲-۲۱.
  2. "معنی سجاوندی | لغت‌نامه دهخدا". Retrieved 2017-02-09.
  3. افشاری، رحمان. ویرگول گذاری و مبانی نظری آن. Ketab.com. شابک ۹۷۸۶۰۰۶۳۹۵۱۳۵.
  4. http://www.ensani.ir/storage/Files/20101201175324-258.pdf
  5. طریقه‌دار، ابوالفضل. «علامت‌های نقطه‌گذاری». دریافت‌شده در ۲۰۱۷-۰۲-۰۹.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.