اصل کیهان‌شناختی
در کیهان‌شناسی، اصل کیهان‌شناختی اصلی است که روی بسیاری از نظریه‌های ممکن در کیهان‌شناسی قیدهای سختی می‌گذارد. این اصل از رصد کیهان در مقیاس‌های بزرگ به دست آمده است و می‌گوید:
| نوشتاری از مجموعه‌ی |
| کیهان‌شناسی فیزیکی |
|---|
 |
|
یا به زبان ساده، همه جای جهان در مقیاس‌های بزرگ مانند هم است. همگن و همسانگرد بودن جهان ایجاب می‌کند که زمین جایگاه ویژه‌ای در عالم ندارد (اصل کپرنیکی را ببینید) و در مقیاس‌های خیلی بزرگ، جهان یکنواخت است.
سنگ‌بنای کیهان‌شناسی نوین بر این باور استوار است که «مکان ما در جهان به هیچ عنوان ویژه نیست». این عقیده به اصل کیهان‌شناختی معروف است و یک ایده‌ی قدرتمند و در عین حال ساده به‌حساب می‌آید. جالب این است که برای مدتی طولانی از تاریخ تمدن بشر، تصور بر این بود که ما موقعیتی بسیار ویژه در این جهان داریم و معمولاً خودمان را در مرکز عالم می‌پنداشتیم.[1]
منبع
- کتاب آشنایی با کیهان‌شناسی نوین، صفحه ۱۵
- لیدل، اندرو. آشنایی با کیهان‌شناسی نوین. ترجمهٔ غلامرضا شاه‌علی. شیراز: انتشارات شاهچراغ. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۲۶۳۲-۷۶-۳.
- John D. Barrow, Frank J. Tipler, John A. Wheeler, The Anthropic Cosmological Principle, Oxford University Press, 1988. ISBN 0-19-282147-4, ISBN 978-0-19-282147-8
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.