گالیلئو گالیله

گالیلئو دی وینچنزیو بنایتی دو گالیله (ایتالیایی: [ɡaliˈlɛːo ɡaliˈlɛi]؛ ١۵ فوریهٔ ١۵۶۴ – ٨ ژانویهٔ ١۶۴٢) یک اخترشناس، فیزیک‌دان و مهندس ایتالیایی اهل پیزا بود، که گاهی اوقات به همه‌چیزدان توصیف می‌شود.[3] گالیلئو به «پدر اخترشناسی رصدی»،[4][5][6] «پدر روش علمی»،[7] و «پدر علم مدرن» ملقب شده‌است.[8]

گالیلئو گالیله
یک چهره‌نگار سال ١۶٣۶ اثر یوستوس سسترمنز
نام در زمان تولد	گالیلئو دی وینچنزیو پدرت بنایتی دو گالیله[1]
زادهٔ	۱۵ فوریهٔ ۱۵۶۴[2] پیزا، دوک‌نشین فلورانس
درگذشت	۸ ژانویهٔ ۱۶۴۲ (۷۷ سال) آرکتری، دوک‌نشین بزرگ توسکانی
تحصیلات	دانشگاه پیزا
شناخته‌شده برای	دینامیک تحلیلی، نظریه خورشیدمرکزی، سینماتیک، اخترشناسی رصدی
پیشینه علمی
رشته(های) فعالیت	اخترشناسی، فیزیک، مهندسی، فلسفه طبیعی، ریاضیات
محل کار	دانشگاه پیزا دانشگاه پادووا
پشتیبانان	کوزیمو دوم فدریکو چیزی فردیناندو دوم فرا پائولو سارپی فرانچسکو ماریا دل مونته
راهنمایان دانشگاهی	استیلیو ریچی
دانشجویان برجسته	بینیدیتو کاستلی ماریو گیدوچی وینچنزو ویویانی
امضاء
نشان

عمدهٔ شهرت گالیله به دفاع علمی او از نظریهٔ کوپرنیک برمی گردد. کوپرنیک مدتی پیش از گالیله گفته بود که خورشید به گرد زمین نمی‌چرخد. ردّ فرضیهٔ زمین مرکزی کلیسا که صدها سال بود همچون سخنی آسمانی تلقی می‌شد منجر به محکوم شدن گالیله در دادگاه تفتیش عقاید شد؛ و اگر بموقع توبه نکرده بود زنده زنده در آتش سوزانده شده بود! گالیله همچنین با تلسکوپی که خود ساخته بود به رصد آسمان‌ها پرداخت و توانست جزئیات سطح ماه را مشاهده نموده و مورد مطالعه قرار دهد. همچنین در زمان او فکر می‌کردند که برای ادامه حرکت جسم به نیرو نیاز است . اما او با ازمایشی نشان داد که این دیدگاه اشتباه است و این موضوع بعدها منجر به قانون اول نیوتن شد.[9]

زندگی‌نامه

گالیله در ۱۵ فوریه ۱۵۶۴ در شهر پیزای ایتالیا به دنیا آمد. پدر گالیله، وینچنزو (Vincenzo Galilei) از موسیقیدانان به نام ایتالیا بود. گالیله دارای پنج خواهر و برادر دیگر بود.[10]

ابتدا قرار بود در کلیسا برای کشیش شدن مشغول شود اما پدرش وی را به تحصیل در رشته پزشکی در دانشگاه پیزا فرستاد. گالیله طب را نیاموخت اما به جای آن به مطالعه ریاضیات پرداخت و به آن علاقه‌مند شد به گونه‌ای که در سال ۱۵۸۸ توانست به عنوان مدرس ریاضیات در همان دانشگاه به کار مشغول شود.

سه سال بعد به دانشگاه پادوا رفت و به تدریس هندسه، مکانیک و نجوم پرداخت. وی تا سال ۱۶۱۰ آموزش و پژوهش را در این دانشگاه ادامه داد و بیشترین دستاوردهای علمی و تحقیقاتی وی مربوط به همین دوره‌است.

گالیله پیرو مذهب کاتولیک از دین مسیحیت بود. وی با مارینا گامبا Marina Gamba ارتباط داشت و از وی دارای دو دختر و یک پسر شد، اما هرگز با او ازدواج نکرد. پسر گالیله که در اواخر عمر وی به همراه او زندگی می‌کرد و یکی از زندگی‌نامه‌نویس‌های گالیله هم هست، همواره از این بابت که گالیله با مادرش ازدواج نکرده بوده‌است وی را سرزنش می‌کرد. البته گالیله با اینکه هرگز با Marina Gamba ازدواج نکرد، اما وظایف یک همسر را در قبال او و نیز وظایف یک پدر را در قبال فرزندانش به نحو احسن انجام داد. او آنقدر متعهد بود که از برادر خود هم حمایت زیادی کرد.

گالیله در ۸ ژانویه ۱۶۴۲ در سن هفتاد و هفت سالگی درگذشت. گالیله در فیزیک،نجوم،ریاضیات و فلسفه علم تبحر داشت.

محاکمه گالیله در کلیسا

گالیله در دادگاه تفتیش عقاید

در سال ۱۶۱۰ انتشار یافته‌های علمی وی در تأیید نظر کوپرنیک مبنی بر ثابت نبودن زمین و گردش آن به دور خورشید باعث شد تا وی از سوی کلیسا مورد بازجویی و تفتیش عقاید قرار گیرد. این نظریه با نظریات ارسطو‌ی یونانی که کلیسا حامی‌اش بود همخوانی نداشت. کلیسا این مرد را در انتخاب یکی از راه‌های سوختن در آتش یا امضای توبه نامه‌ای به این مضمون آزاد گذاشت:

در هفتادمین سال زندگی‌ام در مقابل شما اربابان دین و دنیا به زانو درآمده‌ام و در حالی که کتاب مقدس را در آغوش می‌فشارم اعلام می‌کنم که ادعایم مبنی بر چرخش زمین به گرد خورشید ناشی از مستی بوده و سراسر اشتباه و دروغ است.[11]

او این توبه نامهٔ توهین آمیز را امضا کرد و شش سال بعد هم رسماً از دانشگاه و تدریس علم نجوم اخراج شد و تا سال‌ها بعد مجبور بود مرتباً جهت اعلام وفاداری خود به نظریهٔ مرکزیت زمین در کلیسا حضور یابد.

گالیله سرانجام در هشتم ژانویه سال ۱۶۴۲ یعنی حدود ۹۹ سال پس از مرگ کوپرنیک از دنیا رفت. در سال ۱۹۶۹، پس از فرود انسان بر سطح ماه پاپ ژان پل دوم دستور به بررسی دوباره پرونده ارتداد گالیله را داد و در سال ۱۹۹۲ کلیسای کاتولیک اعلام کرد که گالیله را بخشیده‌است بدون اینکه عذرخواهی کرده و اذعان کند که اشتباه کرده که یک دانشمند را مجبور به تأیید یک نظریهٔ غلط و اشتباه کرده‌است و در تمام میلیون‌ها سال گذشته زمین و دیگر سیارات به دور خورشید می‌چرخیده‌است و ما انسان‌ها چند هزار سال در اشتباه بوده‌ایم.[12]

دستاوردها

گالیله سمت راست در کنار ابن هیثم

تمبر یادبود صحنه ای از زندگی گالیله و برتولت برشت چاپ شده در آلمان شرقی

گالیله در پیدایش شیوه علمی سنجش و بررسی نقش مهمی داشت. به باور گالیله یکی از برجسته‌ترین دانشمندان رنسانس در اوایل قرن ۱۶ «بدون ابزار شناخت علمی نمی‌توان به علم دست یافت.» او معتقد بود که: «برای شناخت علمی به جای گمانه زنی، باید هر چیز را اندازه‌گیری و سنجش کرد. آنچه را که نمی‌توان اندازه گرفت را نیز باید کوشش کرد که قابل اندازه‌گیری کرد.» او همچنین نوشت که: «قانون طبیعت به زبان ریاضیات نوشته شده‌است.» روش علمی تازه نخستین گام اساسی بشر بسوی کشف یک دنیای تازه بود و راه را برای انقلاب علمی و فنی و اختراعات تازه و دگرگون ساز گشود. دوران نوزایی در حقیقت دوران آزادی انسان از قید و بند طبیعت و نیز جهل خود خواسته انسان بود. طبیعت دیگر چیزی نبود که ماورا انسان قرار گرفته باشد و انسان تنها چیزهایی درباره‌اش می‌داند، بلکه طبیعت به موضوع کار، تجربه و کاربرد انسان تبدیل شد.

• برخی گالیله را مخترع تلسکوپ می‌دانند. گالیله در بهار سال ۱۶۰۹ طی بازدید از شهر ونیز مطالبی در بارهٔ دانشمندی به نام هانس لیپرشی شنید این مرد عینک ساز به خواص بزرگ‌کنندهٔ دو عدسی همگرا پی برد که روی هم گذاشته شوند. گالیله از فکر این اختراع شگفت زده شد و مشتاق بود ببیند که این دستگاه چگونه کار می‌کند وقتی به خانه برگشت تمام توجهش را معطوف کرد تا ابزاری بسازد که اجرام آسمانی را چند برابر بزرگ‌تر کند. او از دو عدسی عینک استفاده کرد. عدسی مقعر (که به طرف داخل فرورفته بود) و عدسی محدب (به طرف بیرون برآمده) او هر دو عدسی رادر دو سر لوله فلزی بلندی قرار داد وقتی از سمت عدسی مقعر به درون لوله می‌نگریست اشیاء را چند برابر بزرگ‌تر نشان می‌داد، گالیله اختراعش را با خود به ونیز آورد و آن را به هر کسی که علاقه‌مند بود نشان می‌داد خبر اختراع تلسکوپ در همه جا پیچید مردم دسته دسته به دیدار گالیله می‌رفتند ومی خواستند تا تلسکوپ را مشاهده کنند. لئوناردو دیوادتی که عنوان دوک ونیز را داشت گالیله را مطلع نمود که مجلس سنا به اختراعش علاقه‌مند شده‌است. گالیله دریافت که اگر تلسکوپ را مجانی به دوک تقدیم کند کار پسندیده‌ای کرده‌است پس از اینکه چنین هدیه ارزشمندی را تقدیم کرد از گالیه خواستند که چند دقیقه پیش از ترک مجلس سنا در سرسرا منتظر بماند. مجلس سنا آن چنان از این هدیهٔ باارزش مشعوف شده بود که درجا تصمیم گرفت به او مقام استادی دائم وحقوقی معادل ۱۰۰۰فلورین بدهد که نسبت به ۵۲۰ فلورین که قبلاً می‌گرفت افزایشی بسیار داشت.[13]

به دلیل انگیزه‌های مذهبی و سیاسی بسیاری از دستاوردهای دیگر دانشمندان به وی نسبت داده شد.[14] در سال ۱۶۰۹ شایع شد که در سوئیس با ترکیب عدسی‌ها توانسته‌اند وسیله‌ای برای مشاهده اشیای دور دست اختراع کنند. وی در همین سال توانست اولین تلسکوپ خود را با ترکیب کردن چند عدسی بسازد که از قدرت کمی برخوردار بود اما گالیله با آن توانست مشاهدات علمی فراوانی کند.

• گالیله نخستین کسی بود که چهار ماه سیاره مشتری را رصد کرد.
• با رصد راه شیری گالیله دریافت که تعداد ستارگان این مجموعه بیشتر از آن است که قابل شمارش باشد.
• گالیله نخستین کسی بود که جزئیات سطح ماه را با تلسکوپ مشاهده و ثبت کرد. وی همچنین دریافت که نور ماه حاصل انعکاس نور خورشید است و این نور از خودش نیست.[15]
• گالیله با آزمایشی مشهور بر فراز برج پیزا ثابت کرد سرعت سقوط آزاد اجسام از ارتفاع به وزن آن‌ها بستگی ندارد.

جستارهای وابسته

• و هنوز در حرکت است - گفتاوردی که گفته می‌شود گالیله در دادگاه تفتیش عقاید بر زبان آورده‌است.

منابع

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ گالیلئو گالیله موجود است.

مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به گالیلئو گالیله در ویکی‌گفتاورد موجود است.

مقاله ای در باب زندگی نامه گالیله از کتاب های تاریخی مرجع https://zardkooh.com/galilei-history/

1. Science: The Definitive Visual Guide. United Kingdom: DK Publishing. 2009. p. 83. ISBN 978-0-7566-6490-9.
2. Drake 1978, p. 1.
3. Modinos, A. (2013). From Aristotle to Schrödinger: The Curiosity of Physics, Undergraduate Lecture Notes in Physics (illustrated ed.). Springer Science & Business Media. p. 43. ISBN 978-3-319-00750-2.
4. Singer, C. (1941). "A Short History of Science to the Nineteenth Century". Clarendon Press: 217.
5. Whitehouse, D. (2009). Renaissance Genius: Galileo Galilei & His Legacy to Modern Science. Sterling Publishing. p. 219. ISBN 978-1-4027-6977-1.
6. Weidhorn, Manfred (2005). The Person of the Millennium: The Unique Impact of Galileo on World History. iUniverse. p. 155. ISBN 978-0-595-36877-8.
7. Thomas Hobbes: Critical Assessments, Volume 1. Preston King. 1993. p. 59
8. Disraeli, I. (1835). Curiosities of Literature. W. Pearson & Company. p. 371.
9.  Science: The Definitive Visual Guide. United Kingdom: DK Publishing. 2009. p. 83. ISBN 978-0-7566-6490-9.
10. همان
11. گالیله از دانشنامه رشد، بازدید ۲۲ تیر ۸۶
12. Weidhorn, Manfred (2005). The Person of the Millennium: The Unique Impact of Galileo on World History. iUniverse. p. 155. ISBN 978-0-595-36877-8.
13. ریچارد، پنچیک (۱۳۹۰). تلسکوپ. ققفوس. صص. ۷۱. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۳۱۱-۸۹۶-۹.
14. داستان
15. تلسکوپ گالیله بایگانی‌شده در ۱۳ مارس ۲۰۱۲ توسط Wayback Machine وبگاه سیمرغ، بازدید ۲۰ تیر ۸۶

پیوند به بیرون

• بی‌بی‌سی