امامزاده عبدالله و موسی
امامزاده عبدالله و موسی از فرزندان ابوالعباس بودند که در سال ۵۰۰ قمری زندگی میکرد.[5]
| امامزاده عبدالله و امامزاده موسی | |
|---|---|
![]() | |
| نقش | فرزند احمد ابوالعباس[1][2]؛ نوادگان موسی کاظم[3] |
| نام | امامزاده عبدالله و امامزاده موسی |
| لقب(ها) | ابو عبدالله محمد (عبدالله) |
| زادروز | ۴۸۳ قمری (عبدالله)، ۴۸۸ قمری (موسی) |
| زادگاه | کوفه |
| درگذشت | ۵۴۵ قمری (عبدالله)، ۵۴۱ قمری (موسی) |
| مدفن | روستای فتحآباد |
| محل زندگی | روستای فتحآباد |
| پدر | احمد ابوالعباس[4] |
| مادر | معلوم نیست |
ساختار
بنای قبلی این امامزادگان از خشت و گل بود طی سالیان گذشته تخریب شد که مربوط به دوره صفویه بود. در طول سالیان زیادی نگه داری و ترمیم و رنگ امیزی شد. بالای بقعه، گنبدی غنچه ای به قطر ۳ متر و ارتفاع بیش از ۴ متر قرار داشت که با رنگ سبز رنگ آمیزی شده بود.[6]
این بنای ساده و کوچک برای ساخت بنایی بزرگتر تخریب شد و بنایی به مساحت ۷۵۰ متر مربع پی ریزی شدکه ساخت آن تا کنون ادامه دارد، بزرگترین امامزاده از نظر زیر بنا و مساحت در شهرستان داراب میباشد.
ضریح امامزاداگان عبدالله و موسی با آب طلا و نقره ساخته شدهاست.
نسب امامزادگان
این دو برادر، از سادات موسوی بهشمار میآیند.
امامزاده موسی و عبدالله محمد، فرزندان ابوالعباس احمد بن ابی عبدالله حسین بن ابراهیم العسکری[7] بن موسی الثانی ابی السبحه بن ابراهیم المرتضی[8] بن امام موسی کاظم
فرزندان
امامزاده موسی
ابوعبدالله علی و علی[9]
محل دفن
بقعه این امامزادگان در انتهای روستای فتحآباد در بخش جنت شهر در ۲۶ کیلومتری جنوب شرقی شهرستان داراب استان فارس واقع شدهاست.
نگارخانه
تصویر گنبد قدیمی امامزادگان فتحآباد که باسازی شد
ضریح امامزاده عبدالله و موسی
ضریح امامزادگان عبدالله و موسی
شجره نامه امامزادگان عبدالله و موسی بر ضریح
نمای داخل ضریخ
منابع
- لباب الالنساب، جلد 1، صفحه 242.
- الاساس لالنساب الناس، صفحه 203.
- الشجرة المبارکه، صفحه 85.
- مزارات داراب، دکتر بحرالعلوم.
- المجدی، صفحه 123.
- بقاع متبرکه و یادگارهای دینی و تاریخی استان فارس شهرستان داراب، صفحه 70 و 71.
- کتاب مزارات زنجان، دکتر بحرالعلوم.
- دانشنامه بقاع و اماکن متبرکه، جلد 1، صفحه 144.
- کتاب التذکره، صفحه 122.
- کتاب المشجر الوافی، جلد سوم، صفحه 255.
- کتاب الدرة الذهبیه فی اکمال منتقلة الطالبه، جلد دوم، صفحه 13 الی 14.
