بابا رکن‌الدین
مسعود بیضاوی معروف به بابارکنالدین شیرازی (متولد بیضا شیراز) از بزرگان مشایخ عرفان و علمای قرن هشتم هجری بود که در زمان سلطنت ابوسعید ایلخان مغول در اصفهان زندگی می‌کرد و در همانجا در ۲۶ ربیع‌الاول ۷۶۹ درگذشت[1].
بابارکنالدین در عرفان از شاگردان کمال‌الدین عبدالرزاق کاشانی، داود قیصری و نعمان خوارزمی بود[2]، و در طریقت به سلسلۀ سهروردیه انتساب داشت. وی نه‌تنها در دوران زندگی‌اش مورد احترام بود و شاگردان زیادی داشت بلکه پس از مرگ هم باورمندان زیادی حتی در طبقه علما داشت که یکی از بزرگترین آنها، بهاءالدین محمد عاملی، دانشمند دوره صفویه بود.[3] در عصر قاجار نیز بابا رکن‌الدین مریدان و معتقدان بسیاری داشت، از جمله ملا حسن نایینی که از بزرگان و اقطاب زمان خود بود و در عرفان و تصوف سرآمد بود. مهم‌ترین اثر او شرح فصوص الحکم است، این کتاب در اصل تألیف ابن‌عربی است و بابا رکن‌الدین شرحی با نام نصوص الخصوص فی ترجمه الفصوص بر آن نوشته‌است. بابارکنالدین نخستین دانشمند معروفی است که در تخت فولاد (در آرامگاه بابا رکن الدین که از آثار تاریخی اصفهان است) دفن شده‌است و به همین جهت تا مدت‌ها این قبرستان به نام وی معروف بود.[4] همچنین پل خواجوی اصفهان به نام پل بابا رکن الدین نیز خوانده شده‌است[5] [6]
منابع
- نامه مینوی، بابارکنالدین شیرازی متوفی ۷۶۹، جلال‌الدین همایی، چاپ۱۳۵۰ش، ص۴۸۰-۵۱۰.
- مسعودبن عبدالله باباركن‌الدین شیرازی، نصوص الخصوص فی ترجمه الفصوص، به كوشش رجبعلی مظلومی، تهران، ۱۳۵۹ ش، ص۵-۲۳۳-۲۴۹.
- محمدباقربن زین‌العابدین خوانساری، روضات‌الجنات فی احوال‌العلماء والسادات، چاپ اسدالله اسماعیلیان، قم ۱۳۹۰-۱۳۹۲، ج۷، ص۷۸.
- عباس اقبال، بابارکنالدین و قبر او، یادگار، سال ۲، ش ۴ (آذر ۱۳۲۴ ش)، ص ۴۲-۴۶.
- کریمی، فرشته (۱۳۸۶). زیویه: شهرهای ایران. نوید شیراز. صص. ۴۹.
- دانشنامه جهان اسلام، مدخل بابارکن الدین شیرازی، احمد طاهری عراقی، ج1، ص22.