بالاگریوه

بالاگِریوِه منطقه‌ای در جنوب استان لرستان و شمال استان خوزستان کنونی است که وسعت آن از غرب تا کبیر کوه و از جنوب تا بخش الوارگرمسیری است.[1] بالاگریوه سکونتگاه ایلها و طوایف از قبیل ایل پاپی، دیرکوند، بهاروند، میر، جودکی، قلاوند، رشنو و سکوند است.[2]

با ایل بالاگریوه اشتباه نشود.

تاریخ

پیش از ایل‌های میر، جودکی و قلاوند و تا دوره حکومت قاجارها منطقه بالاگریوه جزئی از سکونتگاه ایل ساکی بود. سکوندها به همراه بیرانوندها از جمله ایل‌های لرستان بودند که در شکل‌گیری حکومت زندیان به کریم‌خان زند کمک کرده و همراه وی به شیراز رفتند اما پس از انقراض سلسله زندیه به لرستان برگشتند.[3]

پس از بازگشت سکوندها از شیراز، این ایل با ایل‌های میر، جودکی و قلاوند متحد شده و علیه ساکی‌ها برای تصرف منطقه بالاگریوه به نبرد پرداخت که نتیجه آن کشته شدن حسین‌خان ساکی رئیس ایل ساکی و تصرف بالاگریوه توسط ایل سکوند بود.[3] پس از این شکست ساکی‌ها در لرستان و خوزستان پراکنده شده و بخشی از آن‌ها به عنوان یکی از طوایف سکوند درآمدند.[3]

پانویس
  1. «بالاگریوه؛ بسته کاملی از گذشته ایران». ایسنا | خوزستان. ۱۳۹۴-۱۲-۱۳. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۹-۱۲.
  2. لغت‌نامه دهخدا. «معنی بالاگریوه». www.vajehyab.com. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۹-۱۲.
  3. چگنی, فرهاد (خانجان) (Winter 1378). "ایل سگوند، نام و تاریخ آن". کیهان فرهنگی. 161 (16): 66–67.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.