بریتانیا (استان روم)

بریتانیای رومی (به انگلیسی: Roman Britain) (به لاتین: Britannia یا بعداً Britanniae) بخشی از جزیره بریتانیا بود که میان سال‌های ۴۳ پیش از میلاد تا ۴۱۰ میلادی تحت استیلای امپراتوری روم قرار داشت. پایتخت این سرزمین، شهر لوندینیوم بود و سرتاسر انگلستان، ولز و برای مدت کوتاهی جنوب اسکاتلند را دربرمی‌گرفت.

موقعیت بریتانیا در امپراتوری روم

نخستین یورش گسترده به بریتانیا در سال‌های ۵۵[1] و ۵۴ پیش از میلاد[2] از سوی ژولیوس سزار در طی جنگ‌های گالی صورت گرفت، ولی نخستین پیروزی بزرگ رومیان در جزیره در سال ۴۳ پس از میلاد با رهبری کلادیوس روی داد.[3]

نوشتار مرتبط

منابع
  1. Caes. , De bello Gallico IV, 20-38, abridged by Cassius Dio XXXIX, 51-53; cf. Tac. , Agricola 13.
  2. Caes. , De bello Gallico V, 1-23, abridged by Cassius Dio XL, 1-4.
  3. Suet. , Divus Claudius 17; cf. Cassius Dio LX, 19,1.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ بریتانیا (استان روم) موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.