بقعه شاه داعی‌الله
شاه داعی الی اللّه از عرفاً و حکمای معروف شیراز در قرن نهم است. نام او محمود ملقب به نظام‌الدین ، مشهور به شاه داعی الی اللّه و تخلصش در شعر داعی است. وی علاوه بر اینکه شعر را نیکو می‌سروده، قریب ۳۵ جلد کتاب مختلف هم تألیف کرده‌است و دارای دیوان اشعار متجاوز از پنجاه هزار بیت شامل سه مجموعه قدسیات، واردات و صادرات است. وی در سال۸۱۰ (هجری قمری) در شیراز دیده به جهان گشود و در سال ۸۷۰(هجری قمری) در سن شصت سالگی وفات یافته و آرامگاه وی مجاور قبرستان معروف و تاريخی دارالسّلام قرار دارد و در مجاور وی قبر فرزندش سيدميرقاسم كه در سال ۹۲۰ هجری قمری وفات يافت قرار دارد .ساختمان بقعه وی در زمان کریم خان زند احداث شد که سنگی بزرگ و خوش نگار بر قبر او قرار داده شده و بر روی آن به خط ثلث برجسته نوشته شده است كه متعاقباً در سال ۱۲۹۹ هجری قمری توسط فردی خير به نام حاج ميرزا كريم صراف تعميراتی بر آن انجام گرفته است. اين بقعه با آجر و كاشی و چوب تزئين شده و بسيار باشكوه و با خطوط زيبا از كلام‌الله و اشعار شاه داعی الی الله به خط نستعليق منقوش شده است. بر روی سطح ديوار رو به قبله قبر، زندگی شاه داعی الی الله به‌طور مختصر برای اطلاع عموم بر روی كاشی نوشته شده است. اين آرامگاه دارای دو سنگ قبر بزرگ سماقی مجلل سرخ رنگ متعلق به شاه داعی و فرزندش است و از دو قسمت تشكيل شده است. بر سر در آرامگاه شعری از خود شاه داعی الی الله نوشته شده است:
چو باد خاك تو خواهد به هر طرف بردن ،
مهل كه از تو نشنيد به خاطری گردی