تاریخ آزمایش روی حیوانات

آزمایش بر جانورانِ زنده و انسان‌ها دارای دیرینه تاریخی می‌باشد. حدود ۲۰۰۰ سال پیش روی برده‌ها و مجرم‌ها آزمایش انجام می‌دادند.

یکی از سگ‌های پاولوف با ابزار آزمایش، موزه پاولوف ۲۰۰۵

آزمایشهای تجربی نخستین

روشهای آزمایشهای تجربی در قرن ۱۷ توسط گالیله و بیکن کشف شدند. تا قبل از قرن ۱۷ کالبد شکافی حیوان زنده به‌طور محدود انجام می‌گرفت. قرن ۱۷ شروع پیشرفتهای علمی در زمینه طب و فیزیک و شیمی بود. بیکن اصرار زیادی روی استفاده از حیوان زنده در تحقیقات داشت. در آن زمان در انگلیس و فرانسه این کار بسیار مرسوم شد. آن‌ها اعتقاد داشتند که حیوان درد را درک نمی‌کند؛ دکارت، فیلسوف فرانسوی، حیوانات را به ماشینی تشبیه کرد که فریاد آن‌ها چیزی بیش از صدای تیک تیک ساعت معنا نداشت.

قرن ۱۹

در قرن ۱۹ با انقلاب صنعتی که رخ داد انجام آزمایشها شدت گرفت. محققان به‌طور تمام وقت در آزمایشگاه‌های مخصوص حیوانات به کار گرفته شدند. دو فیزیولوژیست فرانسوی به نامهای ماگندی و کلود برنارد روش‌های جدید علمی با استفاده از حیوان را ابداع و متداول کردند.

در همین زمان بود که جنبشهای ضد کالبد شکافی موجود زنده در انگلستان به‌طور رسمی شکل گرفت. اکثر ازمایشهای ماگندا قبل از سال ۱۸۴۶ انجام می‌شد که هنوز داروی بی‌حسی کشف نشده بود. او هیچ احتیاط و محدودیتی در ایجاد درد در حیوان در نظر نمی‌گرفت. اغلب آزمایشها در انظار عموم تکرار می‌شد. هدف آزمایشهای او بررسی کار سیستم عصبی و جذب سموم از بافتهای بدن بود. در یکی از نمایشها که در لندن انجام می‌داد آنقدر حیوان را دچار زجر و درد و شکنجه کرد که صدای خشم و اعتراض مردم در آمد. این اتفاق منجر شد به اینکه مجلس انگلیس به فکر ایجاد قوانینی برای کنترل آزمایش روی حیوان افتاد که البته ۵۰ سال بعد این قانون تصویب شد.

گزارشِ دانشکده دامپزشکی نزدیک پاریس

نه تنها مردم بلکه دانشمندانی مانند چارلز بل اناتومیست انگلیسی نیز با کارهای ماگندا مخالفت کردند. در سال ۱۸۳۹ در London medical Gazette بحث اخلاقی کردن آزمایشها و نظریه نوین روش‌های جایگزین مطرح شد. در سال ۱۸۹۰ پزشکی انگلیسی بنام Alfred perry از دانشکده دامپزشکی نزدیک پاریس دیدن کرد و گزارشی در The lancet به این قرار نوشت:

دانشجویان مهارتهای جراحی را روی اسبهایی که به‌هوش بودند انجام می‌دادند. اسبها و قاطرهای از کار افتاده را هر هفته از ۹ صبح با جراحی‌های کوچکتر از ناحیه گردن و پا و دم شروع کرده تا اواسط روز به جراحی‌های جدی تر مانند قطع اعصاب و سوزاندن با آهن داغ و برداشتن سنگ[1] می‌رسیدند. کلاس تا ۵ عصر ادامه داشت و در آخر اگر حیوان از درد و خون‌ریزی نمرده بود او را به داخل حیاط کشیده و از بین می‌بردند.

پری معتقد بود که انجام این کارها دانشجو را سنگدل و وحشی و بلحاظِ اخلاقی فاسد می‌کند. بعد از اعتراض پری تا مدتی آکادمی طب فرانسه دستور داد تا دانشجوها روی اسبهای مرده تمرین کنند. البته این دستور بعداً لغو شد.

اولین کتاب مربوط به آزمایشگاه‌های فیزیولوژی بنام Hand book for the physiologists در ۱۸۷۳ به چاپ رسید که حاکی از استفاده وسیعی از حیوانات در آزمایشها بود که با اعتراض شدید مردم روبرو شد.[2]

پیمان نامه هلسینکی

پیمان نامه هلسینکی که به دنبال افشای جنایات هولناک آلمانها در آزمایش بر روی انسان، در سال ۱۹۶۴ میلادی به تصویب رسیده و هرگونه آزمایش بر روی گونه بشر را بدون انجام آزمایش‌های اولیه بر روی حیوانات، در بعد بین‌المللی قدغن اعلام کرده‌است.

پانویس
  1. Firing and lithotomy
  2. «آزمایش روی حیوانات». بایگانی‌شده از اصلی در ۳ مه ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۸ ژوئیه ۲۰۲۰.

جستارهای وابسته
  • آزمایش روی حیوانات
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.