تحصن گرینزبورو

تحصن‌های گرینسبورو مجموعه ای از اعتراضات مسالمت آمیز در گرینزبورو، کارولینای شمالی، در سال ۱۹۶۰ بود،[1] که منجر به لغو قانون تفکیک نژادی در فروشگاه‌های زنجیره ای شرکت وولورث شد.[2] گرچه این اولین تحصن جنبش حقوق مدنی نبود، تحصن گرینسبورو یک اقدام مؤثر و همچنین شناخته شده ترینِ تحصن‌های جنبش حقوق مدنی بود. آنها بعنوان کاتالیزور حرکت بعدی تحصن درنظر گرفته می‌شوند.[3] این تحصن‌ها منجر به افزایش احساسات ملی در یک دوره مهم در تاریخ ایالات متحده شد.[4] محل رویداد اصلی در گرینزبوروی کارولینای شمالی، یعنی فروشگاه وولورث، اکنون مرکز و موزه بین‌المللی حقوق مدنی است.

تحصن گرینزبورو
بخشی از the جنبش حقوق مدنی سیاهپوستان آمریکا (۶۸–۱۹۵۵)
چهارتای گرینزبورو: (از چپ به راست) دیوید ریچموند، فرانکلین مک‌کین، ازل بلیر و جوزف مک‌نیل
تاریخ۱ فوریه تا ۲۵ ژوئیه ۱۹۶۰
مکانگرینزبورو، کارولینای شمالی
علت‌ها
نتیجه
طرف‌های درگیری مدنی
  • Students from:
    • North Carolina Agricultural and Technical State University
    • Bennett College for Women
    • Dudley High School
    • Woman's College
  • Congress of Racial Equality (CORE)
  • Business lunch counters at:
  • کوکلوس‌کلان (KKK)
چهره‌های شاخص

Woolworth

  • Clarence Harris

KKK member

  • George Dorsett

زمینه

در حالی که تحصن گرینزبورو تأثیرگذارترین و مهمترین تحصن جنبش حقوق مدنی بود، اولین مورد نبود. در آگوست سال ۱۹۳۹، ساموئل ویلبرت تاکر، وکیل سیاه‌پوست، تحصنی در کتابخانه منتخب اسکندریه، در ویرجینیا، برگزار کرد.[5] در سال ۱۹۴۲، کنگره برابری نژادی از تحصنی در شیکاگو حمایت کرد، همان‌طور که در سنت لوئیس در سال ۱۹۴۹ و بالتیمور در سال ۱۹۵۲ حمایت کرده بود.[6]

رویداد اصلی
شعبه‌ای از فروشگاه وولورث که حوادث در آن واقع شد.

این رویداد در واقع شامل سلسه نشست‌ها و بحث‌هایی است که در چند روز پی در پی در فوریه ۱۹۶۰ در فروشگاه وولورث رخ داد.

روز اول

در اول فوریه ۱۹۶۰، ساعت ۴:۳۰ بعد از ظهر، چهار نفر، که بعدها به چهاتای گرینزبورو معروف شدند، پشت پیشخوان داخل فروشگاه وولورث در خیابان ۱۳۲ علم جنوبی در گرینزبورو نشستند.[2] آنها بدون هیچ مشکلی خمیردندان و سایر محصولات را در فروشگاه خریداری کرده بودند ولی وقتی پشت پیشخوان ناهارخوری درخواست یک فنجان کردند، از دریافت خدمات بازماندند.[1][7] مطابق سیاست‌های فروشگاه، کارمندان حق سرویس دهی به سیاه پوستان را در قسمتی که مختص سفیدپوستان بود نداشتند؛ لذا مدیر فروشگاه از آنان خواست که آن مکان را ترک کنند.[8] هرچند که آن چهار نفر تا آخر شب و هنگامی که فروشگاه تعطیل شد آنجا نشستند و شب به محوطه دانشگاه رفتند تا با جمع کردن تعداد بیشتری از دانشجویان فردا نیز به همان فروشگاه بازگردند.

روز دوم

روز بعد، در تاریخ ۲ فوریه ۱۹۶۰، بیش از بیست دانشجوی سیاه‌پوست، که از سایر گروه‌های دانشگاه به کار گرفته شده بودند، به تحصن پیوستند. این گروه شامل چهار زن بود و آنها برای مشغول ماندن در حین تحصن که از ساعت ۱۱ صبح تا ۳ بعد از ظهر بود کارهای مدرسه و دانشگاهشان را انجام می‌دادند. این گروه مجدداً از ارائهٔ خدمات محروم ماندند و مورد آزار و اذیت مشتریان سفیدپوست در فروشگاه وولورث قرار گرفتند. با این حال تحصن در روز دوم روزنامه‌های محلی را به همراه خبرنگاران، یک فیلمبردار تلویزیون و مأموران پلیس در طول روز به خود مشغول کرد. در آن شب در محوطه دانشگاه، کمیته اجرایی دانشجویی برای عدالت تشکیل شد و کمیته نامه ای به رئیس وولورث ارسال کرد که «موضعی محکم برای رفع تبعیض بگیرد».[9]

روز سوم

در ۳ فوریه ۱۹۶۰ تعداد این افراد به بیش از ۶۰ نفر افزایش یافت، که شامل دانش آموزان دبیرستان دادلی می‌شد. تقریباً یک سوم معترضین زن بودند که بسیاری از آنها دانشجویانی از کالج بنت ، یک کالج سیاه‌پوست در گرینزبورو، بودند. مشتریان سفیدپوست، دانشجویان سیاه‌پوست را برانداز می‌کردند که کتاب می‌خواندند و مطالعه می‌کردند، در حالی که کارمندان پیشخوان ناهار همچنان از خدمات خودداری می‌کردند. برخی رؤسای فروشگاه در آن روز در فروشگاه حضور داشتند. دفتر مرکزی وولورث گفت که این شرکت «طبق عرف محلی» عمل می‌کند و سیاست جدایی خود [بین سیاه و سفیدپوستان] را حفظ می‌کند.[10]

روز چهارم

در ۴ فوریه ۱۹۶۰ بیش از ۳۰۰ نفر در تحصن شرکت کردند. این گروه اکنون دانشجویان دانشگاه کارولینای شمالی، A&T کارولینای شمالی، کالج بنت و دبیرستان دودلی را شامل می‌شد و آنها تمام قسمت‌های صندلی ناهارخوری را پر کردند. سه دانشجو از کالج دخترانهٔ دانشگاه کارولینای شمالی (با نام کنونی دانشگاه کارولینای شمالی در گرینزبورو) به نام‌های جنی سایمن، مریلین لوت و آن دارسلی نیز به این اعتراض پیوستند. سازمان‌ها موافقت کردند که اعتراضات تحصن را در ناهارخوری فروشگاه کرس نیز گسترش دهند. دانشجویان، مدیران کالج‌ها و نمایندگان دو فروشگاه وولورث و کرس برای بحث و گفتگو دور هم نشستند، اما با امتناع فروشگاه‌ها از ادغام پیشخوان سیاه و سفیدپوستان، این جلسه بی‌نتیجه ماند.

روز پنجم

در ۵ فوریه ۱۹۶۰، محیطی پرتنش در پیشخوان وولورث پدید آمد که ۵۰ مرد سفیدپوست در مقابل میز در برابر معترضین، که اکنون دانشجویان سفیدپوست کالج را نیز شامل می‌شد، نشسته بودند. باز هم بیش از ۳۰۰نفر تا ساعت ۳ بعد از ظهر در فروشگاه حضور داشتند که در این زمان پلیس دو مشتری جوان سفیدپوست را به جرم فحاشی و فریاد کشیدن دستگیر کرد و پس از آن پلیس قبل از تعطیلی فروشگاه در ساعت ۵:۳۰ بعدازظهر، سه مشتری خارجی را بازداشت کرد. جلسه دیگری بین دانشجویان، مسئولان کالج و نمایندگان فروشگاه برگزار شد و دوباره هیچ قطعنامه ای حاصل نشد. نمایندگان فروشگاه ناامید شدند که تنها برخی از فروشگاه‌های تفکیک شده معترض بوده و از مدیران دانشگاه خواستار مداخله شدند، در حالی که برخی از مدیران پیشنهاد بسته شدن موقت پیشخوان‌ها را دادند.

روز ششم

روز شنبه، ۶ فوریه ۱۹۶۰، بیش از ۱۴۰۰ دانش آموز A&T در کارولینای شمالی در سالن هریسون در محوطه دانشگاه دیدار کردند. آنها به ادامه اعتراضات رای دادند و به فروشگاه وولورث رفتند و این فروشگاه را پر کردند. بیش از ۱۰۰۰ معترض و ضد معترض در ظهر این روز وارد فروشگاه شدند. حوالی ساعت ۱ بعد از ظهر، یک تهدید بمب‌گذاری برای ساعت ۱:۳۰ بعد از ظهر با تماس به فروشگاه دریافت شد و باعث شد معترضین به سمت فروشگاه کرس که بلافاصله تعطیل شد، بروند.

تأثیرات

علیرغم واکنش گاه خشونت‌آمیز به تحصن، این تظاهرات‌ها سرانجام منجر به تغییر اجتماعی شد. به عنوان مثال، تحصن تحصیل کنندگان توجه چشمگیر رسانه‌ها و دولت‌ها را به خود جلب کردند. هنگامی که تحصن وولورث آغاز شد، روزنامه گرینزبورو روزانه مقالاتی را در مورد رشد و تأثیر تظاهرات منتشر می‌کرد. نشانه‌های این تحصن در شهرهای دیگر نیز منتشر شد، زیرا این تظاهرات در ایالت‌های جنوبی گسترش یافت. در شانزدهم مارس ۱۹۶۰، رئیس‌جمهور دویت آیزنهاور ابراز نگرانی خود از کسانی که برای حقوق بشر و شهروندی خود می‌جنگند ابراز داشت، و اظهار داشت که وی عمیقاً دلسوز تلاش‌های گروهی است که برای تضمین بهره‌مندی از حقوق برابری و مساوات مطابق قانون اساسی فعالیت می‌کنند.[11][12] همچنین، این تحصن عامل مؤثر در تشکیل کمیته هماهنگی دانشجویان علیه خشونت (SNCC) بود.

جستارهای وابسته

منابع
  1. The Greensboro Sit-In, history, Retrieved February 25, 2015
  2. "Greensboro Lunch Counter Sit-In", Library of Congress. Retrieved November 26, 2010.
  3. "We'll see sit-in stamp first" (به German). Retrieved February 4, 2018.
  4. First Southern Sit-in, Greensboro NC, Civil Rights Movement Veterans
  5. "America's First Sit-Down Strike: The 1939 Alexandria Library Sit-In". City of Alexandria. Archived from the original on May 28, 2010. Retrieved August 22, 2009.
  6. "Kansas Sit-In Gets Its Due at Last; NPR; October 21, 2006". Npr.org. Retrieved March 25, 2014.
  7. Wolff, Miles. Lunch at the 5 and 10. Revised & expanded. Chicago: Elephant Paperbacks, 1990. شابک ‎۰۹۲۹۵۸۷۳۱۶.
  8. The Greensboro Four (PDF), North Carolina Museum of History, archived from the original (PDF) on January 25, 2011, retrieved November 26, 2010
  9. Plunkett-Powell, Karen (April 8, 2014). Remembering Woolworth's: A Nostalgic History of the World's Most Famous Five-and-Dime. St. Martin's Publishing Group.
  10. Rothstein, Edward (January 31, 2010). "Four Men, a Counter and Soon, Revolution". The New York Times.
  11. Wilkinson, Doris Yvonne (1969), Black Revolt: Strategies of Protest, Berkeley: McCutchan
  12. Eisenhower, Dwight D. (1961). "93 The President's News Conference of March 16, 1960.". The Public Papers of the Presidents of the United States. Dwight D. Eisenhower. January 1, 1960, to January 20, 1961. Published by the Office of Federal Register National Archives and Records Service General Services Administration. p. 294.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.