تندیس داوود

تندیس داوود در سال ۱۵۰۴ میلادی، به وسیله میکل‌آنژ، نقاش و مجسمه‌ساز برجسته ایتالیائی ساخته شد. تندیس داوود، ۵٫۱۷ متر ارتفاع دارد و از سنگ مرمر ساخته شده‌است.[1] تندیس داوود از شاهکارهای عصر رنسانس محسوب می‌شود.[2]

مختصات: ۴۳°۴۶′۳۶٫۱۳″ شمالی ۱۱°۱۵′۳۴٫۰۲″ شرقی
تندیس داوود
هنرمندمیکل‌آنژ
سال۱۵۰۱ تا ۱۵۰۴ میلادی
مالکگالری آکادمی هنرهای فلورانس، ایتالیا

این تندیس پرتره (تصویر صورت) یکی از قهرمانان کتاب مقدس به نام داوود را در حال تفکر به تصویر می‌کشد. بسیاری معتقدند این مجسمه از داوود درست قبل از جنگ گلیات (یکی از پنج ایالت فلسطین) می‌باشد، بر خلاف عده دیگری که تصور می‌کنند مجسمه حکایت از داوود بعد از پیروزی در این نبرد را دارد. مجسمه داوود حکایت از دفاع لیبرال (آزادی خواهان) بومی در جمهوری فلورانس که استانی مستقل بوده و از هر سو توسط ایالات رقیب و خاندان برتر مدیچی (Medici) تهدید می‌شد. این نظریه توسط مجسمه‌های ساخته شده خارج ازPalazzo della Signoria مرکز حکومت سیویک در فلورانس تقویت می‌شود. مجسمه کامل در ۸ سپتامبر سال ۱۵۰۴ پرده برداری شد. چشمان داوود با نگاهی مملو از اخطار به سوی روم زل زده بود.

تاریخچه

تندیس داوود، به عنوان شکست‌دهنده گولیات (جالوت)، سمبل و نماد شهر فلورانس نیز محسوب می‌شود. از این مجسمه تا سال ۱۸۷۳ میلادی، در فضای باز نگهداری می‌شد. مجسمه داوود در جریان شورش سال ۱۵۷۱ آسیب دید، از این روی به گالری آکادمی هنرهای فلورانس انتقال یافت و تاکنون در آن مکان قرار دارد.[3]

تاریخ حکایت از تلاش مایکل انجلو بین سالهای ۱۵۰۱ تا ۱۵۰۴ برای ساخت این مجسمه می‌کند. پیش از میکل آنژ مسئولان اداره امور کلیسای فلورانس که بیشتر شامل افراد انجمن صاحب نفوذ لباسپوشان پشمی (Woolen Cloth Guild) بودند، طرحی مبنی برساختن ۱۲ مجسمه بزرگ از روایات عهد قدیم بر روی دیوارهای کلیسای سانتا را داشتند که فقط دو مجسمه از دوازده مجسمه توسط دوناتلو و دستیارش اگوستینو ساخته شد. بعدها در پی اشتیاق به ادامه این پرو‍ژه در سال ۱۴۶۴ دوباره با اگوستینو قراردادی مبنی بر ساخت مجسمه داوود بسته شد. اگوستینو تنها موفق شد شمایل ابتدایی پاها، مچ و قسمتی از لباس و فضای بین دو پای مجسمه را بسازد. اگوستینو در سال ۱۴۶۶ پس از مرگ استادش دوناتلو به دلایل نا معلومی دست از کار کشید، سپس قراردادی با آنتونیو روسلو مبنی بر ادامه پروژه بسته شد.

قرارداد آنتونیو به زودی فسخ شد. سنگ مرمری که از معدنی در کاررا در شهری واقع در منطقه اپوان آلپ در شمال توسکانی بود، به مدت ۲۵ سال تمام دست نخورده به حال خود رها شد. در طی این مدت مجسمه نیم ساخته در حیاط کلیسا بدون حفاظت رها شده بود. این موضوع توجه بسیاری از صاحب منصب‌های اپرای را به خود جلب کرد، چرا که تکه مرمر بسیار بزرگ که برای ساخت مجسمه به حیاط کلیسا آورده شده بود حکایت از هزینه‌های بسیار زیاد انجام شده و نیروی صرف شده و زحمت حمل و نقلش به فلورانس داشت. در سال ۱۵۰۰، در فهرست داراییهای کارگاهی کلیسا این تکه سنگ را شمایلی از داوود نامیدند که نیمه کاره رها شده‌است. یک سال بعد اسناد حکایت از تلاش اپرای مبنی بریافتن هنرمندی دیگر دارد که بتواند این تکه سنگ بزرگ مرمری را تبدیل به اثری هنری کند. آنها دستور دادند تا استادی که در زمینه مجسمه‌سازی بر روی این گونه سنگ‌های بزرگ که آن‌ها نام «غولی که بر روی دوپا سوار است» را برآن نهاده بودند را بررسی کرده و نظر نهایی اش را اعلام کند. گرچه لئوناردو دا وینچی و بسیاری دیگر مورد مشاوره قرارگرفتند اما این میکل آنژ جوان بود که با وجود سن پایین (۲۶ سالگی) توانست اپرای را متقاعد کند که پروژه را به او بسپارند. در ۱۶ اگوست ۱۵۰۱ میکل آنژ به‌طور رسمی قراردادی مبنی بر ساخت مجسمه داوود منعقد کرد. او از شامگاه دوشنبه ۱۳ سپتامبر، یک ماه بعد از انعقاد قرارداد کار بر روی مجسمه را شروع کرد، کاری که ۳ سال به طول انجامید.

جزئیات

مجسمه دیوید مایکل انجلو برپایه نقاشی هنری از شمایل انسان نر می‌باشد، او مجسمه‌سازی را در شکل بالاتری از هنر در نظر می‌گرفت چرا که در میان دلایل بسیار، او مجسمه‌سازی را تقلیدی از آفرینش الهی می‌دانست. از آنجا که مایکل انجلو معتقد به Designo بود، با این فرضیه مجسمه را ساخت که تصویر داوود از قبل درون تکه سنگ مرمری وجود داشته، درست مانند روح انسان که درون کالبد فیزیکی وجود دارد. این مجسمه همچنین نمونه‌ای از سبک کنتراپوستو-Contrapposto – شمایل انسان است. در اوج رنسانس سبک کنتراپوستو برداشتی از ویژگی‌های مشخص از مجسمه‌های آنتیک بود. همان‌طور که در مجسمه داوود میکلانژ نمود پیدا کرد: شمایل انسانی که تمام وزن بدن را روی یک پا انداخته و پای دیگر در حالت ریلکس می‌باشد. این حالت قدیمی باعث می‌شود رانها و شانه‌های مجسمه در زاویه متضاد هم قرار بگیرند، و یک حالت S مانند به کل بالاتنه بدهند. به‌علاوه صورت مجسمه به سمت چپ می‌باشد درحالی که دست چپ به سمت شانه چپ تکیه کرده و فلاخن از پشتش رو به پایین آویزان است. مجسمه داوود میکلانژ تبدیل به معروفترین اثر مجسمه‌سازی دوران رنسانس و سمبل قدرت و زیبایی جوانی بدن انسان شده‌است. تناسب در این مجسمه به‌طور کامل رعایت نشده: سر و بالاتنه مقداری بزرگتر از پایین‌تنه ساخته شده‌است. دستها نیز نسبتاً بزرگتر از حد معمول ساخته شده‌اند. بعضی معتقدند که این عدم تناسب به علت پیروی از سبک مانریست-Mannerist – می‌باشد درحالی که عده‌ای دیگر بر این باورند که چون از ابتدا قصد بر قرار گرفتن مجسمه بر روی دیوار بلند کلیسا بوده، این تناسب از زاویه پایین‌تر و دور تر درست جلوه می‌کند.

ارتفاع تقریبی تندیس‌های مهم:
۱. تندیس اتحاد ۲۴۰ متر (شامل ۵۸ متر پایه)
۲. تندیس چشمه معبد بودا ۱۵۳ متر (شامل ۲۵ متر پایه و ۲۰ متر تخت)
۳. تندیس آزادی ۹۳ متر (شامل ۴۷ متر پایه)
۴. یادمان مام میهن فرامی‌خواند ۸۷ متر (شامل ۲ متر پایه)
۵. تندیس مسیح ۳۸ متر (شامل ۸ متر پایه)
۶. تندیس داوود ۷.۷ متر

در فرهنگ عمومی

مجسمه داوود در بسیاری از نقاط دنیا شبیه‌سازی شده‌است.[2]

از معروف‌ترین تندیس‌های شبیه‌سازی شده داوود، می‌توان به مجسمه داوود در شهر بوفالو در ایالات متحده آمریکا و تندیس شبیه‌سازی شده مجسمه داوود در میدان سینورای فلورانس، ایتالیا نام برد.

پانویس
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ تندیس داوود موجود است.
  1. We finish scanning the David, Stanford University
  2. Michelangelo's David 'may crack', BBC News
  3. سبز، نماد جنبش ایرانیان جهانگیر می‌شود، دویچه وله فارسی

Chandelier

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.