جایزه بهترین بازیگر مرد جشنواره کن
جایزهٔ بهترین بازیگر مرد جشنواره کن (فرانسوی: Prix d'interprétation masculine) یکی از جوایز جشنواره کن است که از سال ۱۹۴۶ تاکنون به بهترین بازیگر مرد داده می‌شود.
| جایزهٔ بهترین بازیگر مرد Prix d'interprétation masculine | |
|---|---|
 | |
| مکان | کن |
| کشور | فرانسه |
| ارائه‌دهنده | جشنواره کن |
| نخستین تقدیر | ۱۹۴۶ |
برندگان جایزه
| سال | بازیگر | نقش | فیلم |
|---|---|---|---|
| دههٔ ۱۹۴۰ | |||
| ۱۹۴۶ | ری میلند (بریتانیا) | Don Birnam | تعطیلی ازدست‌رفته |
| ۱۹۴۷ | بدون جایزه | ||
| ۱۹۴۹ | ادوارد جی. رابینسون (ایالات متحدهٔ آمریکا) | Gino Monetti | خانه غریبه‌ها |
| دههٔ ۱۹۵۰ | |||
| ۱۹۵۱ | مایکل ردگریو (بریتانیا) | Andrew Crocker-Harris | The Browning Version |
| ۱۹۵۲ | مارلون براندو (ایالات متحدهٔ آمریکا) | امیلیانو زاپاتا | زنده‌باد زاپاتا! |
| ۱۹۵۳ | بدون جایزه | ||
| ۱۹۵۴ | بدون جایزه | ||
| ۱۹۵۵ | اسپنسر تریسی (ایالات متحدهٔ آمریکا) (جایزهٔ بازیگری)[1] | John J. Macreedy | روز بد در بلک راک |
| تمام بازیگران (شوروی) (جایزهٔ بازیگری)[1] | خانواده بزرگ | ||
| ۱۹۵۶ | (جایزهٔ بازیگری / جایزه بهترین بازیگر زن را ببینید)[2] | ||
| ۱۹۵۷ | جان کیتزمیلر (ایالات متحدهٔ آمریکا) | Sgt. Jim | دره صلح |
| ۱۹۵۸ | پل نیومن (ایالات متحدهٔ آمریکا) | Ben Quick | تابستان گرم و طولانی |
| ۱۹۵۹ | برادفورد دیلمن (ایالات متحدهٔ آمریکا) | Artie Strauss | اجبار |
| دین استاکول (ایالات متحدهٔ آمریکا) | Judd Steiner | ||
| اورسن ولز (ایالات متحدهٔ آمریکا) | Jonathan Wilk | ||
| دههٔ ۱۹۶۰ | |||
| ۱۹۶۰ | بدون جایزه | ||
| ۱۹۶۱ | آنتونی پرکینز (ایالات متحدهٔ آمریکا) | Philip Van Der Besh | دوباره خداحافظ |
| ۱۹۶۲ | دین استاکول (ایالات متحدهٔ آمریکا) | Edmund Tyrone | سفر دراز روز در شب |
| جیسون روباردز (ایالات متحدهٔ آمریکا) | James Tyrone Sr. | ||
| رالف ریچاردسون (بریتانیا) | James Tyrone Jr. | ||
| مورای ملوین (بریتانیا) | Geoffrey Inghman | یک نوک زبان عسل | |
| ۱۹۶۳ | ریچارد هریس (ایرلند) | Frank Machin | این زندگی ورزشی |
| ۱۹۶۴ | آنتال پاگر (مجارستان) | Vajkay Ákos | Drama of the Lark |
| سارو اورزی (ایتالیا) | Don Vincenzo Ascalone | گمراه و رهاشده | |
| ۱۹۶۵ | ترنس استامپ (بریتانیا) | Freddie Clegg | گردآورنده |
| ۱۹۶۶ | پر اسکارشون (سوئد) | Pontus | گرسنگی |
| ۱۹۶۷ | اودد کوتلر (اسرائیل) | Eli | سه روز و یک بچه |
| ۱۹۶۸ | جشنواره متوقف شد و هیچ جایزه‌ای اهدا نشد | ||
| ۱۹۶۹ | ژان-لویی ترنتینیان (فرانسه) | The Examining Magistrate | زد |
| دههٔ ۱۹۷۰ | |||
| ۱۹۷۰ | مارچلو ماسترویانی (ایتالیا) | Oreste Nardi | حسادت به سبک ایتالیایی |
| ۱۹۷۱ | ریکاردو کوچولا (ایتالیا) | Nicola Sacco | ساکو و وانزتی |
| ۱۹۷۲ | ژان یان (فرانسه) | Jean | We Won't Grow Old Together |
| ۱۹۷۳ | جانکارلو جانینی (ایتالیا) | Antonio Soffiantini | عشق و آشوب |
| ۱۹۷۴ | جک نیکلسون (ایالات متحدهٔ آمریکا) | Billy L. Buddusky | آخرین مأموریت |
| ۱۹۷۵ | ویتوریو گاسمن (ایتالیا) | Fausto Consolo | بوی خوش زن |
| ۱۹۷۶ | خوزه لوئیس گومز (اسپانیا) | Pascual Duarte | Pascual Duarte |
| ۱۹۷۷ | فرناندو ری (اسپانیا) | Luis | Elisa, vida mía |
| ۱۹۷۸ | جان ویت (ایالات متحدهٔ آمریکا) | Luke Martin | بازگشت به وطن |
| ۱۹۷۹ | جک لمون (ایالات متحدهٔ آمریکا) | Jack Godell | سندرم چین |
| دههٔ ۱۹۸۰ | |||
| ۱۹۸۰ | میشل پیکولی (فرانسه) | Mauro Ponticelli | جهش در تاریکی |
| ۱۹۸۱ | اوگو تونیاتسی (ایتالیا) | Primo Spaggiari | تراژدی آدم مضحک |
| ۱۹۸۲ | جک لمون (ایالات متحدهٔ آمریکا) | Edmund Horman | گم‌شده |
| ۱۹۸۳ | جان ماریا ولونته (ایتالیا) | Bernard Fontana | The Death of Mario Ricci |
| ۱۹۸۴ | آلفردو لاندا (اسپانیا) | Paco el Bajo | The Holy Innocents |
| فرانسیسکو رابال (اسپانیا) | Azarías | ||
| ۱۹۸۵ | ویلیام هرت (ایالات متحدهٔ آمریکا) | Luis Molina | بوسه زن عنکبوتی |
| ۱۹۸۶ | میشل بلان (فرانسه) | Antoine | لباس شب |
| باب هاسکینز (بریتانیا) | George | مونا لیزا | |
| ۱۹۸۷ | مارچلو ماسترویانی (ایتالیا) | Romano | چشمان سیاه |
| ۱۹۸۸ | فارست ویتاکر (ایالات متحدهٔ آمریکا) | چارلی پارکر | پرنده |
| ۱۹۸۹ | جیمز اسپیدر (ایالات متحدهٔ آمریکا) | Graham Dalton | سکس، دروغ و نوار ویدئویی |
| دههٔ ۱۹۹۰ | |||
| ۱۹۹۰ | ژرار دوپاردیو (فرانسه) | سوینین دو سیرانو دو برژراک | سیرانو دو برژراک (فیلم ۱۹۹۰) |
| ۱۹۹۱ | جان تورتورو (ایالات متحدهٔ آمریکا) | Barton Fink | بارتون فینک |
| ۱۹۹۲ | تیم رابینز (ایالات متحدهٔ آمریکا) | Griffin Mill | بازیگر (فیلم ۱۹۹۲) |
| ۱۹۹۳ | دیوید تیولیس (بریتانیا) | Johnny | برهنه (فیلم) |
| ۱۹۹۴ | گه یو (چین) | Xu Fugui | برای زندگی (فیلم) |
| ۱۹۹۵ | جاناتان پرایس (بریتانیا) | Lytton Strachey | کرینگتون |
| ۱۹۹۶ | پاسکال دوکن (بلژیک) | Georges | روز هشتم |
| دنیل اوتوی (فرانسه) | Harry | ||
| ۱۹۹۷ | شان پن (ایالات متحدهٔ آمریکا) | Eddie Quinn | اون خیلی دوست‌داشتنیه |
| ۱۹۹۸ | پیتر مولان (بریتانیا) | Joe Kavanagh | نام من جو است |
| ۱۹۹۹ | امانوئل شوت (فرانسه) | Pharaon de Winter | انسانیت |
| دههٔ ۲۰۰۰ | |||
| ۲۰۰۰ | تونی لیانگ (هنگ کنگ) | Chow Mo-wan | در حال‌وهوای عشق |
| ۲۰۰۱ | بونوآ ماژیمل (فرانسه) | Walter Klemmer | معلم پیانو (La pianiste) |
| ۲۰۰۲ | الیویه گورمه (بلژیک) | Olivier | پسر (Le fils) |
| ۲۰۰۳ | مظفر اوزدمیر (ترکیه) | Mahmut | اوزاک |
| مهمت ایمین توپارک (ترکیه) | Yusuf | ||
| ۲۰۰۴ | یویا یاگیرا (ژاپن) | Akira Fukushima | هیچ‌کس نمی‌داند |
| ۲۰۰۵ | تامی لی جونز (ایالات متحدهٔ آمریکا) | Pete Perkins | سه خاک‌سپاری ملکیادس استرادا |
| ۲۰۰۶ | جمال دبوز (فرانسه / مراکش) | Saïd Otmari | روزهای افتخار (Indigènes) |
| سامی ناصری (فرانسه) | Yassir | ||
| رشدی زیم (فرانسه) | Messaoud Souni | ||
| سامی بواجیله (فرانسه / تونس) | Abdelkader | ||
| برنار بلانکان (فرانسه) | Sergent Roger Martinez | ||
| ۲۰۰۷ | کونستانتین لاوروننکو (روسیه) | Alex | تبعید (Izgnanie) |
| ۲۰۰۸ | بنیسیو دل تورو (پورتوریکو) | چه گوارا | Che |
| ۲۰۰۹ | کریستف والتس (اتریش) | هانس لاندا | حرامزاده‌های لعنتی |
| دههٔ ۲۰۱۰ | |||
| ۲۰۱۰ | خاویر باردم (اسپانیا) | Uxbal | بیوتیفول |
| الیو جرمانو (ایتالیا) | Claudio | زندگی ما | |
| ۲۰۱۱ | ژان دوژاردن (فرانسه) | George Valentin | آرتیست |
| ۲۰۱۲ | مدس میکلسن (دانمارک) | Lucas | شکار |
| ۲۰۱۳ | بروس درن (ایالات متحدهٔ آمریکا) | Woody Grant | نبراسکا |
| ۲۰۱۴ | تیموتی اسپال (بریتانیا) | ویلیام ترنر | آقای ترنر |
| ۲۰۱۵ | ونسان لندون (فرانسه) | Thierry Taugourdeau | اندازه یک مرد (La Loi du marché) |
| ۲۰۱۶ | شهاب حسینی (ایران) | عماد | فروشنده |
| ۲۰۱۷ | واکین فینیکس (ایالات متحدهٔ آمریکا) | Joe | تو هرگز واقعاً اینجا نبودی |
| ۲۰۱۸ | مارچلو فونت (ایتالیا) | Marcello | مرد سگی |
| ۲۰۱۹ | آنتونیو باندراس (اسپانیا) | Salvador Mallo | درد و شکوه |
| دههٔ ۲۰۲۰ | |||
| ۲۰۲۰ | |||
برندگان چندبارهٔ جایزه
۲ برد
- مارچلو ماسترویانی (ایتالیا) - حسادت به سبک ایتالیایی (۱۹۷۰)، چشمان سیاه (۱۹۸۷)
- جک لمون (ایالات متحدهٔ آمریکا) - سندرم چین (۱۹۷۹), گم‌شده (۱۹۸۲)
- دین استاکول (ایالات متحدهٔ آمریکا) - اجبار (۱۹۵۹)، سفر دراز روز در شب (۱۹۶۲)
منابع
- This year the award was changed to Prix d'Interprétation (Acting Award), without gender differentiation. The entire male and female cast of Bolshaya Semya was recipient of this award (Tied with اسپنسر تریسی).
- This year the award was changed to Prix d'Interprétation (Acting Award), without gender differentiation, and it was a woman who won the award (سوزان هیوارد for I'll Cry Tomorrow).
پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.