دستگاه مختصات افقی

دستگاه مختصات افقی یا سمتی-ارتفاعی (به انگلیسی: Horizontal coordinate system)، ازجمله مختصات سماوی با توجه به موقعیت ناظر است که در آن افق ناظر همراه با نیم‌دایرهٔ سمتی شمال دو مرجع و سرسو (سمت‌الرأس) و پاسو (سمت‌القدم)، قطبین آن شناخته می‌شوند. مختصات بدست آمده از آن سمت (A) و ارتفاع (a) است که هر دو به محل ناظر روی زمین بستگی دارد.

ارتفاع (سبز)، سمت (قرمز) بر روی صفحه افق، در دستگاه مختصات افقی آسمان

ارتفاع سماوی

ارتفاع (به انگلیسی: Altitude) در دستگاه مختصات افقی آسمان، به زاویهٔ بین دایره افق و ستاره یا جسم آسمانی مورد نظر گفته می‌شود. با این تعریف ارتفاع، نقطه‌ای در افقِ صفر است و دایره‌های ارتفاع با افق موازیند. همچنین ارتفاعِ سرسو۹۰ درجه است. دایره‌های "سَمت" متقاطعِ ارتفاع هستند. درگذشته، اندازه‌گیریِ ارتفاعِ ستارگان را «گرفتن ارتفاع» می‌نامیدند. در ادب فارسی، این اصطلاح بکار رفته‌است. مثلاً از حافظ: "زِ آفتابِ قدح ارتفاعِ عیش بگیر"[1]

پانویس و منابع
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ دستگاه مختصات افقی موجود است.
  1. jalalian, Hosein. "غزل (۳۳۴)". دکتر عبدالحسین جلالیان (جلالی). Archived from the original on 11 March 2016.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.