دهستان بوچیر
بوچیر دهستانی از توابع بخش مرکزی شهرستان پارسیان در استان هرمزگان واقع در جنوب ایران. این دهستان در هفت کیلومتری غربی روستای حمیران، و در شش کیلومتری شرقی روستای هشنیز واقع شده‌است؛ و در پشت کوه سنجول قرار دارد. این دهستان در سابق تحت نفوذ حکم (بنی حماد) بوده ویکی از مراکز مهم حکومتی ایشان بوده‌است.
| اطلاعات کلی | |
|---|---|
| کشور |  ایران |
| استان | هرمزگان |
| شهرستان | پارسیان |
| بخش | مرکزی |
| مرکز دهستان | بوچیر |
| جمعیت | ۴۴۰۶ نفر |
| ارتفاع مرکز از سطح دریا | - |
| پیش‌شمارهٔ تلفنی مرکز | ۰۷۶۴۴۶۸ |
پیشینهٔ تاریخی
بوچیر روستائی است بسیار قدیمی وتاریخی، پیشینهٔ این روستا به پیش از اسلام می‌رسد و این ده در آنزمان زرتشتی‌نشین یا (گبر)نشین بوده‌است. «بوچیر» در دوران گذشته مقر فرمانروایان «قبیله آلحمادی» بوده‌است. بنی حماد (الحمادیون) یا (الحمیدیون) در اصل از ساکنان نجد از بطن هستند. شاخه‌ای از این قبیله در سال ۹۹۰ هجری قمری از نجد به منطقهٔ «العدید» در جنوب شرقی قطر منتقل شدند و در آنجا مستقر شدند. بعد از سپری نمودن ۲۰ سال در منطقه مذکوره، در سال ۱۰۱۰ هجری قمری و در اثر کمبود آب به بر فارس در منطقهٔ شیبکوه منتقل شدند و در مکانی بنام (الأبدیت) ساکن شدند. بعد از مدتی به روستای «بوچیر» نقل مکان نمودند، قلعه بزرگی بنا نمودند ومقر حکم خود قرار دادند، آثار این دژ بزرگ هنوز پابرجا وباقی مانده‌است. «الحمادیون» یا «بنی حماد» تا سال ۱۲۹۸ هجری قمری بر این مناطق حکمران بودند.
جمعیت
جمعیت دهستان بوچیر طبق سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۸۵، برابر با ۴۴۰۶ نفر (۲۰۰خانوار) بوده‌است.[1] که بزبان فارسی به گویش محلی تکلم می‌نمایند. در دوران گذشته جمعیش بیشتر از ۳۸۰۰ نفر بوده‌است که بیشتر آنان از نژاد عرب بودند، در اوائل حکم رضا شاه و بر سر موضوع (کشف حجاب) تعداد زیادی از سکان بوچیر به کشور بحرین کوچیدند و در آنجا ساکن شدند، تا امروز این افراد به (قبیلهٔ آلبوچیری) در بحرین مشهور هستند. بوچیر دارای مقاطع تحصیلی از دبستان تا دبیرستان، بانک‌های کشاورزی، ملی، صادرات، برق، آب‌انبار (برکه) و سالن ورزشی است.
آثار باستانی
بوچیر دارای آثار تاریخی فراوانی است که یکی از آنهاآثار ارگی بزرگ است در جنوب دهستان، این ارگ از دوران حکمرانان بنی حماد باقی مانده‌است که به این منطقه حاکم بوده‌اند. این قلعه در ۶۰۰ متری جنوب دهستان قرار داشته‌است.
کشاورزی
آب زیر زمینی اش شیرین است و محصولات زراعتی فراوانی مانند: گوجه فرنگی، جو و گندم، وعدس و لوبیا، و نخود، و غله کشت می‌شود، همچنین در حدود ۶۰۰ اصله نخل خرما دارد که از ثمر آن مرغوب‌ترین انواع خرما در منطقه بدست می‌آید، همچنین منابع تأمین آب کشاوزی به دلیل پائین بودن حجم نزولات جوی و فصلی بودن جریانات سطحی عمدتاً بر استحصال از منابع زیرزمینی استوار است بطوریکه آب مورد نیاز اراضی زراعی در حال حاضر از طریق ۲۲ چاه نیمه عمیق که در نقاط مختلف حفر گردیده تأمین می‌گردد.
با این حال در سال‌های اخیر به دلیل کاهش میزان بارندگی افزایش بهره‌برداری سطح آب‌های زیر زمینی تا حدودی کاهش و کیفیت آن تغییر یافته‌است.
منابع
- الوحیدی الخنجی، حسین بن علی بن احمد، «تاریخ لنجه» ، چاپ دوم، دبی: دارالأمة للنشر والتوزیع، ۱۹۸۸ میلادی.
- محمد صدیق، عبدالرزاق، «صهوة الفارس فی تاریخ عرب فارس» ، چاپ اول، شارجه: چاپ خانه المعارف، ۱۹۹۳ میلادی.
- الکوخردی، محمد، بن یوسف، (کُوخِرد حَاضِرَة اِسلامِیةَ عَلی ضِفافِ نَهر مِهران Kookherd، an Islamic District on the bank of Mehran River) الطبعة الثالثة، دبی: سنة ۱۹۹۷ للمیلاد.
- العصیمی، محمد بن دخیل، عرب فارس ، چاپ اول، دمام (عربستان سعودی): انتشاراتی الشاطیء الحدیثة، ۱۴۱۸ هجری قمری.
- حاتم، محمد بن غریب، تاریخ عرب الهولة، چاپ اول، قاهره: دارالعرب للطباعة والنشر والتوزیع، ۱۹۹۷ میلادی.
- وبگاه اینترنتی بوچیر دات کام «www.BOCHIR.com» ، هزار و سیصد و هشتاد و هفت، به قلم م. محامدی.
- بختیاری، سعید، «اتواطلس ایران» ، “ مؤسسه جغرافیایی وکارتگرافی گیتاشناسی، بهار ۱۳۸۴ خورشیدی.
- کامله، القاسمی، بنت شیخ عبدالله، (تاریخ لنجة) مکتبة دبی للتوزیع، الامارات:، چاب دوم، انتشار سال ۱۹۹۳ میلادی. (به عربی).
- محمد، صدیق «تارخ فارس» صفحه‌های (۵۰ ــ ۵۱)، چاپ سال ۱۹۹۳ میلادی.
پانویس
- «نتایج سرشماری ایران در سال ۱۳۸۵». درگاه ملی آمار. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۱ آبان ۱۳۹۲.