دونگایی

امپراتوری دونگایی جنوبی‌ترین امپراتوری در میان سه امپراتوری کره (اوکجه و بویو) بود. این امپراتوری پس از سقوط جوسان کهن شکل گرفت و تا سال ۵۷ پیش از میلاد، به حیات خود ادامه داد. در این سال دونگایی به دست گوگوریو فتح شد.

اقتصاد

اقتصاد دونگایی اصولا بر پایه کشاورزی و علی الخصوص پرورش کرم ابریشم و بوته شاهدانه بوده است. فستیوال موچون عمدتا برای اطمینان از یک برداشت مناسب در سال آتی برگزار می شد. کشاورزی انها در سطح روستایی به خوبی سازماندهی می شد.قوانین دونگایی مجازات های سنگینی را برای کسانی که به زمین های عمومی دست اندازی می کردند، پیش بینی کرده بود.

فرهنگ و مردم

دونگایی خودش را با مردمان گوگوریو یکسان می پنداشت و زبان و ریشه های قومی یکسانی با مردم اوکجه و گوگوریو داشت. این موضوع نشان می دهد که دونگایی با بویو و گوچوسون نیز ریشه ی مشترکی داشت. جمعیت این سرزمین ۲۸۰ هزار خانوار ثبت شده است.

اطلاعات بسیار کمی در مورد دونگایی باقی مانده است و بیشتر اطلاعات موجود از بحث در مورد وحشی های شرقی در کتاب سه پادشاهی چینی به دست امده است. رسمی به نام موچون که فستیوالی برای عبادت آسمان ها همراه با آواز و رقص در دهمین ماه بوده است، در بعضی از منابع ذکر شده است. این رسم با فستیوال دونگ منگ در گوگوریو که در زمان مشابهی برگزار شده و با نمایش های رزمی ترکیب می شد، رابطه نزدیکی داشت. مردم ببر را به عنوان الهه می پرستیدند.

م

منبع آزابودند

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.