روابط ایران و لبنان
روابط ایران و لبنان به روابط خارجی این دو کشور اشاره می‌کند.
  | |
 | |
پیوستگی‌ها
سیاسی
محمدرضا پهلوی در ۱۹۵۶ از لبنان به هنگام ریاست جمهوری کمیل شمعون دیدار کرد. الیاس هراوی در ۱۹۹۶ به ایران آمد؛ و در آوریل سال ۲۰۰۰ امیل لحود به ایران آمد.
محمد خاتمی، پیش از گزیده شدن به عنوان پنجمین رئیس جمهور ایران، سفری به لبنان داشت که در مقر جنبش فرهنگی در «انطلیاس»، اولین بار نظریه گفتگوی تمدن‌های خود را مطرح کرد. سپس در سفر دومش، و به‌عنوان رئیس‌جمهور ایران، در ۳۰ اردیبهشت ۱۳۸۲ به لبنان رفت. پیشواز همگانی از او، «گسترده و با هلهله و شادی همگانی» همراه بود. او به زبان عربی در ورزشگاه بیروت سخن راند.[1]
به‌هنگام ریاست‌جمهوری احمدی‌نژاد، منفی‌نگری‌های لبنانی‌ها به ایران افزایش یافت. برپایه نظرسنجی Pew Global Attitudes Survey در ۲۰۱۲، ۳۹٪ مردم لبنان به ایران مثبت‌نگرند، در مقایسه با ۶۱٪ که نسبت به ایران منفی‌نگرند. ۶۲٪ مخالفت کسب سلاح‌های هسته‌ای توسط ایران‌اند، ۵۷٪ ایرانِ سلاح هسته‌ای‌دار را یک تهدید می‌شمارند و ۷۴٪ «اعمال تحریم‌های شدیدتر» برای ایران را تأیید می‌کنند؛ ۴۶٪ از مردم لبنان، برای جلوگیری از توسعه سلاح‌های هسته‌ای ایران استفاده از نیروی نظامی را مجاز می‌شمارند. مسلمانان سنی و مسیحیان در لبنان (به ترتیب ۹۲٪ و ۵۷٪)، نسبت به رئیس جمهور احمدی‌نژاد منفی‌نگرند، ۹۵٪ مسلمانان شیعهٔ لبنانی نسبت به او مثبت‌نگرند.[2]
فرهنگی
ایرانیانی همچون محمدعلی جمال‌زاده، امیرمسعود برومند، محمود حسابی ،علی‌اکبر صالحی دانش‌آموخته در لبنان بوده‌اند. بسیاری از ناشران لبنانی در نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران شرکت می‌کنند.
منابع
 |
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به روابط ایران و لبنان در ویکی‌گفتاورد موجود است. |