روشن رامی
زندگی
وی در «نظامیه» (محلی نزدیک به اهواز) به دنیا آمد. دوران دبستان و دبیرستان را در شهرهای اندیمشک و اهواز گذراند و سپس برای رفتن به دانشگاه به تهران سفر کرد، اما در نهایت، از سال ۱۳۴۰ در اصفهان ساکن شد و شغل معلمی را برگزید.[1]
وی که در ابتدای جوانی، شعر را با سرودن دوبیتی آغاز کرده بود، در اصفهان، با «انجمن کمال» آشنا می‌شود و این آشنایی بعدها به حضور او در انجمن صائب می‌انجامد که پس از جدایی هوشنگ گلشیری، محمد حقوقی، جلیل دوستخواه و دیگران از جمع «کهنه‌سرایان»، تشکیل شده بود. اعضای انجمن صائب، در سال ۱۳۴۴ اولین شمارهٔ جنگ اصفهان را منتشر کردند.[2]
در سالهای تدریس، رامی توسط ساواک دستگیر می‌شود و به زندان می‌افتد و این به گفتهٔ خودش «آغاز درگیری با آموزش و پرورش»[1] بوده است که حتی بعد از سال ۱۳۵۷ و ۱۳۵۸ هم ادامه می‌یابد و به اخراج او از آموزش و پرورش می‌انجامد.
پس از این، وی تا پایان عمر با وجود تنهایی و فقر به سرودن شعر می‌پرداخت و حاصل آن سال‌ها چاپ چند دفتر شعر از آثارش است.
آثار
منابع
- گفت و گوی آرش اخوت با روشن رامی، فصلنامهٔ مهراوه، سال اول، شمارهٔ ۲ تا ۴ (زمستان ۱۳۸۴)
- «زندگینامهٔ هوشنگ گلشیری در وب‌گاه «بنیاد گلشیری»». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۴ اکتبر ۲۰۰۶. دریافت‌شده در ۱۰ اکتبر ۲۰۰۶.
- نام اسب است و گویا در زبان محلی به معنی «آب بخور» (از درست مثل خودش در جهان کتاب).
- اخوّت، محمد رحیم. درست مثل خودش، جهان کتاب، سال یازدهم، شمارهٔ ۱، اردیبهشت ۱۳۸۵، صص ۴۸–۴۹.
پیوند به بیرون
- غفاری، احمدرضا. جغرافیای زوال: نگاهی به شعر «طعم آفتاب» سرودهٔ «روشن رامی»، پایگاه ادبی-هنری خزه، ۱۲ اردیبهشت ۱۳۸۳.
- روشندل، سیاوش. روشن رامی شاعری که دوستش داشتم، وب‌نوشت نگاه روشن، اول اوت ۲۰۰۶.