زبان دوبهاشی
زبان دوبهاشی (بنگالی: দোভাষী؛ به معنای «دوزبانه») اصطلاحی است که برای اشاره به زبان بنگالی میانه که پایه گویشی آن شدیداً فارسی شده بود، استفاده می‌شود. دوبهاشی تا پیش از اصلاحات زبانی در دوره استعماری، رایج‌ترین گونه نوشتاری بنگالی بود.[1][2] این سبک نه تنها به الفبای بنگالی، بلکه به ناگری سیلهتی و همچنین گونه‌ای اصلاح‌شده از خط عربی که در چیتاگونگ در بنگال غربی و آراکان رایج بود، نوشته می‌شد.[3] این گویش تأثیر چشمگیری بر گویش‌های امروزی شرق و جنوب شرقی بنگال، همچون سیلهتی، چیتاگونی و روهینگیایی گذاشته‌است.
| دوبهاشی | |
|---|---|
| منطقه | بنگال، آراکان |
| دوره | سده ۱۴ تا ۱۹ |
| کدهای زبان | |
| ایزو ۳–۶۳۹ | – |
منابع
- Thibaut d'Hubert, Alexandre Papas (2018). Jāmī in Regional Contexts: The Reception of ʿAbd al-Raḥmān Jāmī’s Works in the Islamicate World, ca. 9th/15th-14th/20th Century. pp.678. BRILL. Retrieved on 9 September 2020.
- Dil, Afia (2012). "Impact of Arabic on Bengali Language and Culture". Journal of the Asiatic Society of Bangladesh: 101–152.
- Muhammad Ashraful Islam (2012). "Bangladesh". In Islam, Sirajul; Miah, Sajahan; Khanam, Mahfuza; Ahmed, Sabbir. Banglapedia: the National Encyclopedia of Bangladesh (Online ed.). Dhaka, Bangladesh: Banglapedia Trust, Asiatic Society of Bangladesh. ISBN 984-32-0576-6. OCLC 52727562. Retrieved 18 May 2021.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.