سیاست تنش‌زدایی
سیاست تنش‌زدایی یک راهبرد در سیاست خارجی ایران است که از دوره دوم ریاست جمهوری اکبر هاشمی رفسنجانی آغاز شد و با ریاست جمهوری سید محمد خاتمی از سال ۱۳۷۶ مورد توجه ویژه قرار گرفت.[1] حسن روحانی نیز به اجرای موج دومی از تنش‌زدایی می‌پردازد.[2]
این سیاست به طور خلاصه بیان می‌دارد که در برابر جهانی‌شدن، مبنای روابط خارجی ایران با سایر کشورها باید بر اعتمادسازی و رفع سوءتفاهمات گذشته باشد.[3] تنش‌زدایی بر اصولی مانند پذیرش کثرت‌گرایی سیاسی–اقتصادی، هم‌زیستی مسالمت‌آمیز، پرهیز از درگیری ایدئولوژیک و صرف نظر کردن از سیاست‌های برتری‌جویانه و هژمونیک استوار است.[4]
سیروس فیضی استاد دانشگاه معتقد است اجرای این سیاست توسط ایران منجر به موفقیت‌های مهمی از جمله ارتقای جایگاه ایران در سازمان اوپک شد.[5]
منابع
- ازغندی، سید علی‌رضا (زمستان ۱۳۷۸)، «تنش زدایی در سیاست خارجی: مورد جمهوری اسلامی ایران (۷۸-۱۳۶۷)»، سیاسی خارجی (۵۲)، ص. ۱۰۳۵–۱۰۴۸
- سوری، جواد (زمستان ۱۳۸۴)، «از تنش‌زدایی تا تعامل سازنده و مؤثر: بازتاب جهانی‌شدن در سیاست خارجی خاتمی»، راهبرد (۳۶)، ص. ۲۰۲–۱۸۱
- فیضی، سیروس (بهار ۱۳۸۹)، «تعامل نفت و سیاست خارجی در جمهوری اسلامی ایران: رهیافت تنش‌زدایی»، روابط خارجی (۵)، ص. ۱۳۸–۱۰۹
- متقی، ابرهیم (۲۴ آذر ۱۳۹۲). «موج دوم تنش‌زدایی». مثلث. بایگانی‌شده از اصلی در ۲ ژانویه ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۱ دی ۱۳۹۲.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.