شهاب هریوه

شهاب هریوه فیلسوفی دهری بود که با شمس تبریزی حشر و نشر داشت. شهاب هریوه معتقد بود عقل راهنمای خطاناپذیر انسان است و معجزات و معاد و رستاخیز فقط برای عوام مفید است. او مرگ را رهایی از محنت دنیا می‌پنداشت و همنشینی و مصاحبت با مردم را ملال‌انگیز می‌یافت اما از مجالست با شمس تبریزی که خلق و خویی مشابه داشت لذت می‌برد. شمس همواره از او با الفاظ نرم و محبت‌آمیز یاد کرده‌است: «خوش کافرکی بود شهاب» یا «آن شهاب اگرچه کفر می‌گفت اما صافی و روحانی بود».[1]

زن و فرزندش از اهالی هرات بودند اما خود او پیش از سفر به دمشق و ملاقات شمس، در نیشابور زندگی می‌کرد.[2]

شیخ محمد نامی که در مقالات شمس به‌کرات از او یاد شده و «نیکو مونس» شمس بوده و به اعتقاد فرانکلین لوئیس و محمدعلی موحد همان محی‌الدین ابن عربی معروف است نیز با شهاب هریوه نشست و برخاست داشته و مرگ او را به خواب دیده و از پیش آگاهی داده بود.[3]

پانویس

1. لوئیس، مولوی، ۲۰۷.
2. لوئیس، مولوی، ۲۰۷.
3. لوئیس، مولوی، ۲۰۸.

منابع

• لوئیس، فرانکلین (۱۳۸۳). مولوی: دیروز و امروز، شرق و غرب. ترجمهٔ فرهاد فرهمندفر. تهران: نشر ثالث. شابک ۹۶۴-۳۸۰-۰۶۶-۰.