فتوح‌البلدان
فتوح البُلدان کتابی نوشته احمدبن یحیی بلاذری است. بخش مهمی از این کتاب مربوط به ایران است.
کتاب فتوح البلدان، آخرین کتابی عمده‌ای است که دربارهٔ فتوحات مسلمانان به دست ما رسیده است. برخی این کتاب را از همه کتاب‌هایی که در اطراف این موضوع نوشته شده‌است، برتر می‌دانند. چنانکه مسعودی در مروج‌الذهب می‌گوید:[1]
در باب فتوح، کتابی بهتر از کتاب بلاذری نمی‌شناسیم.
بلاذری از بیشتر کتاب‌هایی که قبل از او نوشته شده بودند و نیز از گروه بیشماری از بزرگان، دانشمندان و راویان یاری گرفته‌است. مهم‌ترین مراجع او حسین بن اسود کوفی، قاسم بن سلام، محمد بن سعد کاتب واقدی، علی بن محمد مدائنی، عمرو بن محمد ناقد و عباس بن هشام کلبی بوده‌اند.[1]
اساس نوشتن کتاب‌هایی مانند فتوح البلدان و اصولاً از نوع فتوح در تاریخ‌نویسی مسلمانان به ویژه در سده ۲ق، خود گونه‌ای نیاز اداری و مالیاتی بود. در چارچوب قوانین اسلامی بسیار مهم بود که دانسته شود کدام سرزمین با زور یا با صلح در زمره متصرفات مسلمانان درآمده است، زیرا بنابر چگونگی تصرف آن، اقوام تابع می‌بایست، خراج، جزیه یا عشر می‌پرداختند. بدین‌سان نوعی تاریخ‌نویسی که مربوط به تاریخ فتوحات مسلمین بود، به وجود آمد که از نامی‌ترین آن‌ها فتوح البلدان است.[2]
منابع
- البلاذری، احمد بن یحیی (۱۳۶۴)، فتوح‌البلدان بخش مربوط به ایران، ترجمهٔ آذرتاش آذرنوش، به کوشش تصحیح محمد فروزان.، تهران: سروش، ص. ص شانزده
- ورهرام، غلامرضا (۱۳۷۱)، منابع تاریخ ایران در دوران اسلامی، تهران: امیر کبیر، ص. ص ۱۵-۱۶