لغو

در فرهنگ اسلامی، لَغو به سخن بیهوده و باطل گفته می‌شود[1] که مومنان از آن منع شده‌اند. در لغت، لغو به صدای پرندگان گفته می‌شود که بدون فکر از دهان آن‌ها خارج می‌شود؛ به همین دلیل سخنی بی‌فایده و بیهوده که براساس تفکر نباشد را لغو می‌گویند.[2]

در قرآن

قرآن بهشت را خالی از لغو توصیف می‌کند:[3]

لَا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَلَا تَأْثِیمًا
در آنجا نه بیهوده‌ای می‌شنوند و نه [سخنی] گناه‌آلود.[4]

براساس توصیف قرآن، مومنان به کارهای لغو نمی‌پردازند و از کارهای لغو اعراض می‌کنند: «و چون بر لغو بگذرند با بزرگواری می‌گذرند.»[5][6]

مصادیق لغو

جعفر سبحانی افسانه‌های دروغین که هیچ‌گونه آموزندگی ندارند و کلام زشت را لغو می‌داند.[7] ابن تیمیه سماع صوفیان را لغو می‌دانست.[8] در بسیاری از روایات شیعه، موسیقی غنا از مصادیق لغو دانسته شده‌است. تفریحی که در میان انجام کار به منظور تجدید قوا انجام می‌گیرد لغو دانسته نشده‌است.[9]

منابع
  1. Badawi, Elsaid M. ; Abdel Haleem, Muhammad. "ل/غ/و   l–gh–w." Dictionary of Qurʾanic Usage. Edited by: Elsaid M. Badawi, Muhammad Abdel Haleem. Brill Online, 2014. .
  2. سبحانی تبریزی، سیمای انسان کامل در قرآن، ۳۴۱-۳۴۵.
  3. سبحانی تبریزی، سیمای انسان کامل در قرآن، ۲۶۴.
  4. قرآن، واقعه، آیهٔ ۲۵، ترجمهٔ فولادوند.
  5. قرآن، فرقان، آیهٔ ۷۲، ترجمهٔ فولادوند.
  6. سبحانی تبریزی، سیمای انسان کامل در قرآن، ۳۴۱-۳۴۵.
  7. سبحانی تبریزی، سیمای انسان کامل در قرآن، ۳۴۱-۳۴۵.
  8. Leaman, Islamic Aesthetics: An Introduction, 119.
  9. مصباح‌یزدی، اخلاق و عرفان اسلامی، ۴–۹.
  • سبحانی تبریزی، جعفر (۱۳۷۷). سیمای انسان کامل در قرآن: تفسیر سوره فرقان. قم: دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم. دریافت‌شده در ۲۰۱۴-۱۲-۲۱.
  • مصباح‌یزدی، محمدتقی (۱۳۸۵). «اخلاق و عرفان اسلامی». معرفت (۱۰۷): ۴–۹. دریافت‌شده در ۲۰۱۴-۱۲-۲۱.
  • Leaman, O. (2004). Islamic Aesthetics: An Introduction. Edinburgh University Press Series. Edinburgh University Press. ISBN 978-0-7486-1735-7. Retrieved ۲۰۱۴-۱۲-۲۰.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.