منوچهر نیستانی

منوچهر نیستانی (۴ مرداد ۱۳۱۵–۲۷ اسفند ۱۳۶۰)، شاعر معاصر ایرانی است. منوچهر نیستانی در قالب‌های گوناگون غزل، شعر نو و شعر بی‌وزن اشعار قابل توجه، نو و عمیق سروده‌است. نیستانی از شاعران مطرح و پربار معاصر محسوب می‌شود که دارای زبان شعری مستقل و استوار است. شعر نیستانی شعری است اندوهگین، آمیخته به طنزی تلخ که با زبانی ساده و بی‌پیرایه از جهان پیرامون خویش سخن می‌گوید.

منوچهر نیستانی
نام اصلی
منوچهر نیستانی
زاده۴ مرداد ۱۳۱۵ خورشیدی
کرمان
درگذشته۲۷ اسفند ۱۳۶۰ خورشیدی
تهران
آرامگاهقطعه ۸۹ بهشت زهرای تهران
پیشهدبیر
زمینه کاریشعر
ملیت ایرانی
در زمان حکومتپهلوی، جمهوری اسلامی
کتاب‌هاجوانه، خراب، دو با مانع (برگزیده اشعار) و ...
فرزند(ان)توکا نیستانی، مانا نیستانی،

زندگی

منوچهر نیستانی در ۴ مردادماه سال ۱۳۱۵ خورشیدی در کرمان متولد شد. او تحصیلات ابتدایی را در زادگاهش به‌پایان رسانید. تحصیلات متوسطه را در دبیرستان دارالفنون تهران پشت سر گذاشت سپس در سال ۱۳۳۴ خورشیدی به دانشسرای عالی تهران راه یافت و در رشته زبان و ادبیات فارسی فارغ‌التحصیل گردید. از سال ۱۳۳۷ تا ۱۳۴۲ در دبیرستان‌های شاهرود به تدریس ادبیات فارسی پرداخت سپس به تهران منتقل شد و در سال ۱۳۵۷ بازنشسته گردید.

نخستین شعرهای نیستانی در روزنامه‌های بیداری و هفت واد و اندیشهٔ کرمان چاپ رسید و اولین دفتر شعرش با نام «جوانه» در سال ۱۳۳۳ نیز در کرمان منتشر شد. مجموعه شعر بعدی نیستانی در سال ۱۳۳۷ با عنوان «خراب» در تهران چاپ شد. در همان سال خارستان دیوان ادیب قاسمی کرمانی را با تصحیح و تحشیه منتشر کرد. مدتی نیستانی در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان مشغول به کار شد و اشعار و ترانه‌هایی برای کودکان سرود. سومین دفتر شعر نیستانی با نام «دیروز، خط فاصله» به سال ۱۳۵۰ منتشر شد.[1] و برگزیده اشعاری از او با نام «دو با مانع» در سال ۱۳۶۹ چاپ شد. وی علاوه بر سرودن شعر، در زمینه پژوهش ادبی و ترجمه نیز فعالیت داشته‌است.

منوچهر نیستانی پدر توکا نیستانی و مانا نیستانی کاریکاتوریست‌های معاصر است. او در صبح پنج شنبه ۲۷ اسفند ماه ۱۳۶۰ در حالی که ۴۵ سال بیشتر نداشت دچار سکته قلبی شد و زندگی را وداع گفت. وی در بهشت زهرای تهران قطعه ۸۹، ردیف ۶۹، شماره ۳۷ به خاک سپرده شده‌است.

ویژگی ادبی

شعر او شعری اندوهگین و تلخ و آمیخته با طنز می‌باشد و زبانی ساده و بی‌پیرایه دارد. اگر چه گرایش عمده شعر وی عاشقانه‌است، ولی بعضاً گرایش‌های اجتماعی نیز در آن دیده می‌شود.[2]

او در شعرش بیشتر منطقی است تا احساسی، و منطق او در شعر بازتاب دیدگاه‌های اجتماعی اوست. گرایش عمده شعر نیستانی گرایش عاشقانه است و در کنار آن گرایش اجتماعی نیز به چشم می‌خورد. زبان شعر او تغزلی است. نیستانی در قالب‌های غزل، شعر نو نیمایی و شعر بی وزن، اشعاری قابل توجه، نو و عمیق سروده‌است. در مجموع نیستانی شاعری است آگاه با زبانی خاص خود که در سرودن غزل‌های عاشقانه – اجتماعی و نومیدانه خود از گونه‌های دیگر شعرش موفق‌تر است. به دلیل ابتکارات نو و شیوه خاصی که وی در سرودن غزل آغاز نمود، نیستانی را پدر غزل نوین ایران نیز نامیده‌اند.[3]

تاثیر او بر جریانهای فعال در غزل موسوم به دهه هفتاد غیرقابل انکار است، غزل نوین ایران ( غزل فرم ، غزل روایی ، غزل مینی مال ، غزل پست مدرن )بی تردید وامدار نگاه متفاوت او به غزل هستند.

دفترهای شعر
نام دفتر محل نشر ناشر تاریخ
جوانهکرمانخواجو۱۳۴۳
خرابتهران۱۳۳۷
دیروز، خط فاصلهرز۱۳۵۰
دو با مانع (برگزیده اشعار)بزرگمهر۱۳۶۹

نمونه اشعار

با خود به دور دست غروبم ببر، که با

قلبم، غمین، ز هیبت شب، گریه کرده ساز.

خرداد را به شادی، گشتن

در باغ چشم‌های تو، خواهم من.

در باغ چشم‌های تو، می‌خواهم

شعر و شکوفه، خرمن خرمن

پیوند به بیرون
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به منوچهر نیستانی در ویکی‌گفتاورد موجود است.

«به مناسبت بیست و نهم اسفند ماه سالروز درگذشت منوچهر نیستانی، حرف‌های باباچاهی و عمران صلاحی دربارهٔ نیستانی، ایلنا». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۸ اوت ۲۰۰۸. دریافت‌شده در ۲۷ آبان ۱۳۸۹.

پانویس
  1. ایران صدا
  2. چنگیزیان، فاضل
  3. فایندفا

منابع
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.