مکتب میتو
مکتب میتو، میتوگاکو (به ژاپنی: 水戸学 Mitogaku) به یک مکتب فلسفی و رشته اندیشه سیاسی در زمینهٔ تاریخ ژاپن و مطالعات شینتو اشاره دارد که در سال ۱۶۵۷ در ولایت هیتاچی، قلمروی میتو، استان ایباراکی امروزی به‌وجود آمد.
در سال ۱۶۵۷ هنگامی که توکوگاوا میتسوکونی (۱۶۲۸–۱۷۰۰)، دومین ارباب، دایمیوی قلمروی میتو، تدوین کتاب دای نیهون شی (تاریخ ژاپن بزرگ) را سفارش داد، پیدایش این مکتب آغاز شد. از جمله محققانی که برای این پروژه جمع شده بودند، آساکا تانپاکو (۱۶۵۳۷–۱۷۳۷)، ساسا مونکیو (۱۶۹۸–۱۶۴۰)، کوریاما سنپی (۱۶۷۱–۱۷۰۶) و میاکه کانران (۱۶۷۳–۱۷۱۸) بودند. رویکرد اساسی این مکتب نئوکنفوسیانیسم بود، بر اساس این دیدگاه که توسعه تاریخی از قوانین اخلاقی پیروی می‌کند. توکوگاوا میتسوکونی معتقد بود که ژاپن، به عنوان ملتی که مدتها تحت حکومت یکپارچه امپراتور ژاپن بوده‌است، یک نمونه کامل از یک «ملت» است؛ بنابراین دای نیهون شی به تاریخ ژاپن تحت کنترل امپراتورها تبدیل شد و بر احترام به دربار امپراتوری و خدایان شینتو تأکید کرد. به منظور ثبت حقایق تاریخی، مورخان این مدرسه، منابع تاریخی محلی را جمع‌آوری می‌کردند و غالباً آثار تاریخی خود را در این فرایند جمع می‌کردند. مواد تحصیلی میتوگاکو در اوایل تاریخ‌نگاری و کارهای علمی بود.
حدود اواخر قرن هجدهم، میتوگاکو پرداختن به موضوعات اجتماعی و سیاسی معاصر را نیز مد نظر قرار داد، و دوره بعدی میتوگاکو را آغاز کرد. نهمین رهبر خاندان میتو، توکوگاوا ناری‌آکی (۱۸۰۰–۱۸۶۰)، با تأسیس کودوکان (میتو) به عنوان آموزشگاه خاندان، میتوگاکو را بسیار گسترش داد. علاوه بر تفکر کنفسیوس‌گرایی و کوکوگاکو، این دانشکده، دانش پزشکی، نجوم و سایر علوم طبیعی را نیز به خود اختصاص داد و تا دوره باکوماتسو ادامه داشت. مدرسه تأثیر عمده ای بر جنبش سوننو جوئی گذاشت و به یکی از نیروهای محرک اصلاحات میجی تبدیل شد. با این وجود، نتوانست از حمایت دولت جدید برخوردار شود و کودوکان (میتو) منحل شد و کتابخانه آن تا حد زیادی تحت تصرف دولت قرار گرفت.
جستارهای وابسته
منابع
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Mitogaku». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۳ اکتبر ۲۰۲۰.