نبرد واترلو

نبرد واترلو (به انگلیسی: Battle of Waterloo)، نبردی بود که در روز یکشنبه ۱۸ ژوئن سال ۱۸۱۵ میلادی، بین قوای فرانسه و قوای ائتلاف هفتم انجام گرفت. علت خوانده شدن نبرد به این نام، این بود که جنگ در دشت واترلو در کشور بلژیک امروزی انجام گرفت.البته بلژیک در آن زمان بخشی از پادشاهی هلند بود.در این جنگ فرانسه دارای یک ارتش به فرماندهی ناپلئون بود که در مقابل دو ارتش ائتلاف هفتم قرار گرفت.یکی از ارتش های ائتلاف به رهبری دوک ولینگتون آرتور ولزلی بود که متشکل از واحد هایی از انگلستان،هلند،هانوور،برانشوایگ و ناسائو بود و ارتش دیگر به فرماندهی گبهارد بلوشر متعلق به پادشاهی پروس بود.این نبرد، آخرین نبرد ناپلئون بناپارت بود که پایان جنگ های ناپلئونی را با خود به همراه داشت.

مختصات: ۵۰°۴۰′۴۵″ شمالی ۴°۲۴′۲۵″ شرقی

نبرد واترلو
بخشی از عملیات جنگی واترلو
نبرد واترلو اثر ویلیام سدلر
زمان ۱۸ ماه ژوئن سال ۱۸۱۵ میلادی مکان واترلو، واقع در پادشاهی هلند آن زمان و بلژیک امروزی، ۱۵ کیلومتری جنوب بروکسل نتیجه پیروزی قاطع نیروهای ائتلاف
جنگندگان
فرانسه	ائتلاف هفتم:  بریتانیای کبیر  پادشاهی پروس  پادشاهی متحد هلند  پادشاهی هانوور
فرماندهان
ناپلئون بناپارت میشل نی هوتزه دیوکس	آرتور ولزلی گِبهارد بلوشر
نیروها
۷۳٬۰۰۰ نفر ۵۰٬۷۰۰ نفر پیاده‌نظام ۱۴٬۳۹۰ نفر سواره نظام ۸٬۰۵۰ نفر اعضای توپخانه و مهندسین ۲۵۲ عراده توپ جنگی	قوای اولیه: ۶۸٬۰۰۰ نفر بریتانیای کبیر: ۲۵٬۰۰۰ نفر بریتانیایی و ۶٬۰۰۰ نفر از لژیون آلمانی پادشاه پادشاهی هلند: ۱۷٬۰۰۰ نفر هانوفر: ۱۱٬۰۰۰ نفر برانشوایگ: ۶٬۰۰۰ نفر ناسائو: ۳٬۰۰۰ نفر ۱۵۶ عراده توپ جنگی قوای پروسی: ۵۰٬۰۰۰ نفر تمامی قوا تا پایان نبرد: ۱۱۸٬۰۰۰ نفر
تلفات
۴۱٬۰۰۰ نفر	۲۴٬۰۰۰ نفر

مقدمه

در روز سیزدهم مارس 1815،شش روز پیش از رسیدن ناپلئون به پاریس،قدرت های اروپا در کنگره وین،ناپلئون را یک یاغی قلمداد کردند و چهار روز بعد بریتانیا،روسیه،اتریش و پروس شروع به سازماندهی نیروهای خود برای مقابله با ناپلئون کردند.به علت اینکه نیروهای فرانسوی درمقابل نیروهای ائتلاف از تعداد کمتری برخوردار بودند،ناپلئون ابتدا تصمیم گرفت تا حداقل یکی از کشورهای ائتلاف را از حمله به فرانسه منصرف کند اما تلاش های او نتیجه نداد.پس تنها شانس او این بود که مانع اتحاد بین ارتش های ائتلاف شود تا یک به یک با ارتش های ائتلاف مقابله کند.

اگر ناپلئون موفق می شد که قبل از ایجاد هماهنگی میان ارتش های ائتلاف،در جنوب بروکسل به آنها حمله کند شاید می توانست انگلیسی ها را وادار به عقب نشینی به سمت دریا و ارتش پروس را وادار به خروج از جنگ نظامی کند.قطعا با این روش فرصت و زمان بیشتری برای تقویت ارتش فرانسه و آموزش سربازان بدست می آورد تا بتواند با ارتش قوی تر و بزرگتری به مصاف روسیه و اتریش برود.

همچنین ناپلئون امیدوار بود که با پیروزی در این جنگ،فرانسوی زبانان در بلژیک دست به یک انقلاب بزنند.

امیدواری دیگر ناپلئون این بود که بیشتر سربازان بریتانیا برای شرکت در جنگ 1812(War of 1812) به آمریکای شمالی فرستاده شده بودند و بیشتر نیروهای ائتلاف در بلژیک تجربه زیادی در جنگ نداشتند و کاملا قابل اعتماد نبودند.

دراین حال آرتور ولزلی فرمانده ارتش بریتانیا تصمیم گرفت که نیروهای ائتلاف از مونس(Mons) به سوی جنوب غربی بروکسل حرکت کنند.این تصمیم باعث نزدیکتر شدن قوای بریتانیا و پروس می شد اما ممکن بود باعث قطع ارتباط بین ارتش انگلستان با پایگاه اوستند(Ostend) شود.ناپلئون برای ایجاد تاخیر در استقرار نیروهای انگلیسی،اطلاعات نادرستی را پخش کرد که نشان می داد درصورت حرکت ارتش بریتانیا به سوی بروکسل ارسال تدارکات و مهمات با مشکل مواجه خواهد شد و پس از مدتی کاملا قطع خواهد شد.

نبرد

پس از فرار ناپلئون بناپارت از تبعید گاهش در جزیرهٔ البا و بازگشت مجدد او به قدرت در مارس 1815 به عنوان امپراتور فرانسه، بیشتر کشورهای اروپایی تحت عنوان ائتلاف هفتم بار دیگر گرد هم آمدند و شروع به بسیج ارتش کردند تا ناپلئون را شکست دهند.ارتش های ائتلاف هفتم در نزدیکی شمال شرقی فرانسه قرار گرفتند.ناپلئون برای مقابله با نیروهای دشمن، به سمت بلژیک که در آن زمان بخشی از پادشاهی متحد هلند بود حرکت کرد. هدف او، جلوگیری از پیوستن قوای کشورهای مختلف به یکدیگر بود تا بتواند جداگانه به آنها حمله کند.

زمانی که ارتش فرانسه به بلژیک رسید، از قبل قوای بریتانیایی و همین‌طور قوای چند ایالت آلمانی، به نیروهای هلندی پیوسته بودند.ناپلئون موفق شد در تاریخ ۱۶ ژوئن، یعنی دو روز پیش از نبرد واترلو، به‌طور جداگانه به قوای پروسی حمله کرده و آن‌ها را در نبرد لیگنی به سختی شکست دهد.

در تاریخ 17 ژوئن ارتش پروس به سمت شمال عقب نشینی کرد.ناپلئون یکی از مارشال‌هایش به نام امانوئل دُ گروشی را به همراه یک سوم از ارتش به تعقیب قوای فراری پروس فرستاد.در تاریخ 18 و 19 ژوئن ارتش فرانسه در نبرد ویور (Battle of Wavre) با قوای پشتیبان پروس وارد جنگ شد و نتوانست در نبرد واترلو حضور داشته باشد پس ناپلئون یک سوم از ارتش خود را در نبرد واترلو به همراه نداشت.

همچنین در تاریخ 16 ژوئن بخش کوچکی از ارتش فرانسه وارد نبرد با قوای انگلیس شد که به علت عقب نشینی ارتش پروس قوای دوک ولینگتون مجبور به عقب نشینی به واترلو شد.نام این نبرد کواتر براس

(Battle of Quatre Bras) گذاشته شد.پس باقی مانده ارتش فرانسه به فرماندهی ناپلئون به سمت دشت واترلو که قوای بریتانیایی و هلندی به فرماندهی آرتور ولزلی در آن موضع گرفته بودند، حرکت کرد.

در روز ۱۷ ژوئن، با این که دو ارتش به هم رسیده بودند، به علت بارش باران نبردی درنگرفت. در تفنگ‌ها و توپ‌های آن دوره از باروت استفاده می‌شد که به رطوبت حساس بود. به همین علت نمی‌شد در هنگام بارش باران از آن‌ها استفاده کرد.

سرانجام در روز ۱۸ ژوئن، ناپلئون حمله به قوای مؤتلف بریتانیایی-هلندی را آغاز کرد.پس از اینکه آرتور ولزلی متوجه شد ارتش پروس قابلیت حمایت از وی را دارد تصمیم گرفت در نزدیکی روستای واترلو و در مونت سن ژان(Mont-Saint-Jean) با ارتش فرانسه مقابله کند.مونت سن ژان درواقع خانه ای بود در نزدیکی جاده بروکسل در ناحیه واترلو که درآنجا سوارنظام ارتش فرانسه حملات سنگینی را به پیاده نظام ارتش انگلیسی انجام داد.ناپلئون خودش این نام را برای این خانه انتخاب کرد.

تا بعدازظهر تاریخ 18 ژوئن ارتش انگلستان حملات متعدد فرانسوی ها را تحمل کرد تا اینکه در نتیجهٔ اشتباهات مارشال گروشی و هوشمندی فرماندهٔ پروسی گِبهارد بلوشر، قوای پروسی توانستند خود را به دشت واترلو برسانند و درست پشت سر ارتش فرانسه قرار گرفتند.ارتش پروس به تدریج وارد میدان جنگ شد و تلفات سنگینی به فرانسوی ها زد.در غروب همین روز ناپلئون با تنها بخشی از ارتشش که باقی مانده بود یعنی گردانهای پیاده نظام ارشد گارد امپریال فرانسه دوباره به خطوط دفاعی انگلیسی ها حمله کرد.اما ارتش پروس از جناح راست فرانسوی ها،به آنها حمله کرد و ارتش انگلستان شروع به پیشروی کرد.

ناپلئون برای این که به‌طور کامل به محاصره در نیاید، از تمام توانش برای از بین بردن قوای ائتلاف هفتم بهره برد ولی نهایتاً در پایان روز ارتش فرانسه موفق به شکست هیچ‌یک از دو ارتش دشمن نشد و به محاصره درآمد. نتیجه نبرد، شکستی سخت برای فرانسه بود.

ناپلئون پس از شکست در این نبرد، به فرانسه بازگشت و پس از چهار روز، برای بار دوم از سمتش استعفا داد.ارتش های ائتلاف هفتم 7 ژوئیه وارد پاریس شدند.شکست در این نبرد باعث پایان اولین امپراطوری فرانسه و همچنین آغاز تبعید دوباره ناپلئون شد. او این بار به جزیرهٔ سنت هلنا که تحت کنترل پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند بود، تبعید شد و خاندان بوربون در فرانسه مجدداً به حکومت رسیدند. ناپلئون بناپارت نیز تا پایان عمر در جزیرهٔ سنت هلن ماند.همچنین امروزه محل نبرد به تپه ای به نام تپه شیر(Lion's Mound) تبدیل شده است.

پیوند به بیرون

• نمایشگاه ویژه دویستمین سالگرد نبرد واترلو در هلند (گالری عکس)

منابع

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Battle of Waterloo». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۰ مرداد ۱۳۹۴.
• اطلاعات عمومی پیام، تهران: نشر محمد، ۱۳۸۱، شابک ۹۶۴-۹۳۶۰۸-۹-۱ از پارامتر ناشناخته |1- نویسنده= صرف‌نظر شد (کمک)
• آلبر ماله، ژول ایزاک، تاریخ قرن هجدهم، انقلاب کبیر فرانسه و امپراتوری ناپلئون، ترجمه رشید یاسمی، مؤسسه انتشارات امیرکبیر، صص۶۹۱–۶۷۹.
• تاریخ تمدن ویل دورانت جلد ۱۱
  • Anonymous. Napoleon's Guard at Waterloo 1815
  • Bijl, Marco, 8th Dutch Militia a history of the 8th Dutch Militia battalion and the Bylandt Brigade, of which it was a part, in the 1815 campaign (using original sources from the Dutch and Belgian national archives)
  • de Wit, Pierre. The campaign of 1815: a study. Study of the campaign of 1815, based on sources from all participating armies
  • ترجمه شده از دانشنامه ویکی پدیای انگلیسی(Battle of Waterloo)

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ نبرد واترلو موجود است.