هوبره آسیایی
هوبره آسیایی (نام علمی: Chlamydotis macqueenii) پرندهٔ بزرگی از تیره درناسانان است. زیستگاه این پرنده از شبه‌جزیره سینا گرفته تا قزاقستان و مغولستان ادامه دارد. هوبره پرنده‌ای نیمه‌مهاجر است. پرنده‌هایی که در مناطق سردسیر شمالی‌تر زندگی می‌کنند در فصل زمستان به نقاط گرم شبه‌جزیره عربستان و جنوب ایران و جنوب عراق و بلوچستان و جنوب غرب هند می‌آیند در قرن نوزدهم پرنده‌های راه‌گم‌کرده به‌طور اتفاقی در اروپا حتی در بریتانیا هم دیده می‌شدند. هوبره آسیایی و هوبره آفریقایی در گذشته یک گونه فرض می‌شدند اما اکنون دو گونه مستقل محسوب می‌شوند.
| هوبره آسیایی | |
|---|---|
 | |
| یک هوبره در گجرات هند | |
| وضعیت بقا | |
| آرایه‌شناسی | |
| فرمانرو: | جانوران |
| شاخه: | طنابداران |
| رده: | پرندگان |
| راسته: | Otidiformes |
| تیره: | هوبره‌ایان |
| سرده: | هوبره‌های اصلی |
| گونه: | هوبره آسیایی |
| نام علمی | |
| Chlamydotis macqueenii گری، ۱۸۳۴ | |
 | |
این پرنده زمانی در مناطق کویری و استپی جنوب آسیا بسیار فراوان بود اما شکار بی‌رویه با استفاده از بازهای شکاری، به ویژه بالابان و شاهین معمولی، تفنگ و تله‌گذاری این پرنده را تا آستانهٔ انقراض کامل پیش برد؛ تا اینکه در دهه ۱۹۷۰ تلاش‌های حفاظتی و ممنوعیت شکار در برخی نقاط توانست آن را از انقراض نجات دهد.
هوبره آسیایی در زیستگاه‌های بیابانی و مناطق خشک شنی زادوولد می‌کند. یک مطالعه در عربستان سعودی نشان داده که این‌گونه بسیار وابسته به پوشش گیاهی خوب به ویژه تعداد زیاد بوته‌های گیاه کبر است. یک مطالعه در نقاط استپی ایران هم نشان داده که محل آشیانه‌سازی در جایی انتخاب می‌شود که تراکم جمعیتی حشرات زیاد باشد.
از خانواده‌ی هوبره دو گونهٔ‌ی دیگر نیز در ایران زیست می‌کنند؛ زنگوله‌بال و میش‌مرغ. میش‌مرغ بزرگ‌ترین پرنده خشکی‌زی ایران است.
ویژگی‌های ظاهری
طول بدنش از نوک منقار تا انتهای دم، حداکثر به ۶۵ سانتیمتر و فاصله دو سر بال آن تا ۱۴۰ سانتیمتر می‌رسد. نر و ماده‌ي هوبره شبیه هم هستند، ولی نرها حدود ۱۰ درصد از ماده‌ها بزرگتر می‌باشند. هوبره نر دارای دمی نسبتاً بلند و بالهایی باریک در هنگام پرواز است. دو رشته پرهای زینتی سیاه و سفید در حاشیه گردن دارند که سیاهی آنها در پشت گردن به خوبی مشخص است. در هنگام پرواز آنها را با بدن عمدتاً سفید و نوک بالها سیاه می‌توان تشخیص داد.
این پرنده از میش‌مرغ کوچکتر و از زنگوله‌بال بزرگتر است. از لحاظ ظاهری به بوقلمون ماده شباهت دارد، گردن و دم خرمایی رنگش دراز است.
هنگام پرواز پشت و پوشپرهای بال، به رنگ خاکی یکدست به‌نظر می‌آید. شاهپرهای سیاه بال دارای یک قسمت سفید رنگ در قاعده شاهپرهای نخستین می‌باشد ولی مقدار آن از سفیدی بالهای زنگوله‌بال و میش‌مرغ بسیار کمتر است. آهسته بال می‌زند و بالهایش دراز است.
در پرنده‌های نر دو رشته پرهای زینتی سیاه و سفید در حاشیه گردن دارند که سیاهی آنها در پشت گردن به خوبی مشخص است. زمینه پر و بالشان خاکی رنگ است که در زیر بالها کم و بیش سفید می‌شود. سر و تاجی با رگه‌های سیاه و سفید بر زمینه‌ای خاکی رنگ دارند و بالای دمشان خاکستری با رگه‌های عرضی تیره‌تر است. نرهای نابالغ شبیه ماده به نظر می‌رسند، اما پرهای زینتی حاشیه گردن، اما در ماده‌ها کمتر است.
پراکندگی و زیستگاه
هوبره‌ی آسیایی در خاور نزدیک، جنوب فلسطین و بیابان‌های سوریه، عراق، جنوب ارمنستان تا مکران و افغانستان، جزایر شرقی، قناری، شمال آفریقا، عربستان، ترکستان روسیه و در شرق تا مغولستان پراکنده شده‌است. در پاییز و زمستان در اکثر مناطق بیابانی و نیمه بیابانی ایران دیده می‌شود. تخم‌گذاری آنها در استان‌های تهران، کرمان، یزد، شیراز، خراسان رضوی و سمنان نیز گزارش شده است.
هوبره‌ها در دشت‌ها، تپه‌ماهورها، ریگ‌زارها، بیابان‌ها و نواحی کویری با بوته‌های پراکنده زندگی می‌کنند.
رفتار و بوم‌شناسی
زادآوری
پرنده‌ی ماده در لانه‌ی خود، که روی زمین از گَوَن می‌سازد، هربار ۲ تا ۳ تخم می‌گذارد.
تغذیه
هوبره پرنده‌ای همه‌چیزخوار است و از حشرات و بی‌مهرگان دیگر، دانه و بذر گیاهان و توت‌ها تغذیه می‌کند. در زمان تولید مثل بیشتر از حشرات و در بقیه سال بیشتر از گیاهان تغذیه می‌کند. آنها آب نمی‌نوشند و تمام آب مورد نیاز خود را از غذایشان به دست می‌آورند. در یک تحقیق مشخص شد میزان قابل توجهی از غذای هوبره‌ها را سوسک‌های شب‌رو تشکیل می‌دهند. هوبره با تغذیه از حشره‌ها و حیواناتی مانند مارمولک و قورباغه، به تعادل جمعیت آنها در طبیعت کمک می کند. این پرندگان با خوردن بذر گیاهان و دفع آنها در مناطق دیگر، به انتشار دانه گیاهان یاری می‌رسانند.
استفاده از مدفوع برای دفاع از خود
هوبره از پرندگانی است که حتی وقتی احساس خطر می کند، ترجیح می‌دهد روی زمین راه برود یا بدود. رنگ بدن هوبره‌ها با رنگ زیستگاه آنها تناسب زیادی دارد. به همین سبب، به‌خوبی می‌توانند خود را از دید دشمنان مخفی کنند. اگر در هنگام پرواز، یک پرنده‌ی شکاری هوبره را تعقیب کند، این پرنده از روش جالبی برای دفاع از خود استفاده می کند. هوبره در این حالت، مدفوع چسبناک خود را مانند یک بمب به سمت پرنده‌ی شکاری تعقیب کننده پرتاب می کند! این بمب طبیعی، که بسیار چسبناک است، پر و بال پرنده‌ی شکاری را به‌هم می‌چسباند و مانع ادامه‌ی پرواز آن می شود.[1]
شکار و خطر انقراض
سنتی از گذشته
در کشورهای عربی، سنت دیرینه‌ای برای شکار هوبره وجود دارد. ساکنان این کشورها، پرندگان شکاری را برای شکار هوبره تربیت می کنند. به همین دلیل، تعداد هوبره‌ها در این کشورها کاهش چشمگیری یافته و بازار پرسودی برای قاچاق این پرنده به این کشورها ایجاد شده است. قاچاقچیان هوبره، تخم یا خود این پرنده را از ایران به کشورهای عربی قاچاق می‌کنند و به قیمت زیادی می فروشند.
امروزه در پاکستان شکار آن به‌طور کامل ممنوع است اما برای خانواده‌های سلطنتی حوزه خلیج فارس مجوز مخصوصی صادر می‌شود. این مجوزها برای شکار حداکثر ۱۰۰ هوبره در خارج از مناطق حفاظت‌شده صادر می‌شود اما خیلی اوقات تعداد شکار از رقم تعیین شده فراتر می‌رود.
در آوریل سال ۲۰۱۴ فهد بن سلطان شاهزاده سعودی در یک شکار ۲۱ روزه به تنهایی ۱۹۷۷ هوبره را در بلوچستان پاکستان شکار کرد. در این ایالت هوبره «پرنده ملی» اعلام شده‌است. بقیه اعضای گروه همراه او هم ۱۲۳ هوبره شکار کردند تا تعداد کل آنها به ۲۱۰۰ برسد که معادل ۲ درصد کل جمعیت هوبره‌های باقی‌مانده دنیاست.[2]
در گذشته شکار هوبره در هند بریتانیا هم بسیار رایج بود که به شکل سنتی از روی شتر انجام می‌شد اما ورود ماشین‌های جیپ و تفنگ موجب کاهش جدید جمعیت این‌گونه شد.
بین سال‌های ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۱ جمعیت هوبره در چین ۶۳ درصد، در قزاقستان ۶۰ درصد، و در عمان ۵۰ درصد کاهش داشته‌است. میزان کاهش جمعیت در ده سال منتهی به سال ۲۰۰۴ در کل آسیا حدود ۲۷ تا ۳۰ درصد برآورده شده‌است.
تکثیر در اسارت
از دهه ۱۹۹۰ مرکزی برای تکثیر در اسارت این حیوان در عربستان تأسیس شده‌است. این پرنده تنها نوع هوبره است که تکثیر در اسارات آن موفقیت‌آمیز بوده‌است. ابتدا تخم‌ها جمع‌آوری شده و در مرکز پرورش داده می‌شدند اما اکنون این کار با تلقیح مصنوعی پرنده‌های ماده انجام می‌شود. با این حال ضعف ژنتیکی پرنده‌هایی که در اسارت تولید می‌شوند موجب می‌شود تا در مقابل بیماری‌ها کمتر مقاوم باشند.
عوامل دیگر کاهش جمعیت
این پرنده به جز شکار بسیار گسترده با تهدیدهای دیگری هم روبروست. هوبره در زمان آشیانه‌سازی و زادولد نسبت به مزاحمت انسان و دام‌ها بسیار حساس است. گسترش کشاورزی و ساخت جاده‌ها و دکل‌های برق نیز عامل دیگری است که به مرگ بسیاری از هوبره‌ها و تضعیف زیستگاه‌های نیمه‌بیابانی منجر می‌شود..
منابع
- فرهنگ‌نامه‌ی حیات وحش ایران. نشر طلایی.
- https://www.dawn.com/news/1101272
- فرهنگنامهٔ حیات وحش ایران. نشر طلایی. ۱۳۸۸.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «MacQueen's bustard». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۳۱ دسامبر ۲۰۱۴.
