وحدتهای سهگانه
وحدتهای سهگانه از مهمترین اصول تئاتر کلاسیک در یونان باستان است که برای اولین بار در کتاب فن شعر توسط ارسطو فیلسوف یونانی مطرح شدهاست.
۱- وحدت زمان[1]: کلیت نمایش باید به بیان یک داستان در یک زمان فیزیکی خاص که معمولاً از بیست و چهار ساعت تجاوز نمیکند ارائه شود. کلیهٔ ماجراهای گذشته بهصورت روایت و از زبان قهرمانان نمایش نقل میشود.
۲- وحدت مکان[2]: کل داستان باید در یک منظر نمایشی واحد اجرا شود. همانطور که زمان پس و پیش نمیشود مکان نیز باید ثابت بماند. در نقل قولهایی که از زبان شخصیتهای نمایش در مورد اتفاقی در زمان و مکانی دیگر رخ دادهاست، معمولاً برای قرار گرفتن تماشاگر در فضای قصه از المانهای متحرکی که بهصورت نشانه بیانگر آن مکان خاص بوداستفاده میشد.
۳- وحدت موضوع یا عمل[3]: کلیت داستان باید دارای تنها یک محوراصلی داستانی باشد و از نمایش داستانهای نامربوط و حاشیهای اجتناب شود.
منابع
- «وحدت زمان» [هنرهای نمایشی] همارزِ «unity of time»؛ منبع: گروه واژهگزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر ششم. فرهنگ واژههای مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۸۵-۶ (ذیل سرواژهٔ وحدت زمان)
- «وحدت مکان» [هنرهای نمایشی] همارزِ «unity of place»؛ منبع: گروه واژهگزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر ششم. فرهنگ واژههای مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۸۵-۶ (ذیل سرواژهٔ وحدت مکان)
- «وحدت کنش» [هنرهای نمایشی] همارزِ «unity of action»؛ منبع: گروه واژهگزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر ششم. فرهنگ واژههای مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۸۵-۶ (ذیل سرواژهٔ وحدت کنش)
. فن شعر ارسطو - ترجمهٔ عبدالحسین زرینکوب - انتشارات امیر کبیر