کنستانتین استانیسلاوسکی
کنستانتین سرگئی استانیسلاوسکی (به روسی: Константин Сергеевич Станиславский) (زاده ۱۷ ژانویه ۱۸۶۳ – درگذشته ۷ اوت ۱۹۳۸) بازیگر و مدیر تئاتر روس بود. گرچه دستاوردهای او به عنوان بازیگر و کارگردان بزرگ بوده ولی مهمترین سهم او به خاطر پرتوی است که بر فنهای بازیگری افکندهاست. متد اکتینگ که او خالق آن است بر اساس توجه به تمرین خوب به ضرورت نیاز سرشتها و ملیتهای مختلف تحول یافتهاست.[1]
کنستانتین استانیسلاوسکی | |
---|---|
زادهٔ | ۱۷ ژانویهٔ ۱۸۶۳ مسکو، امپراتوری روسیه |
درگذشت | ۷ اوت ۱۹۳۸ (۷۵ سال) مسکو، اتحاد شوروی |
آرامگاه | گورستان نووودویچی |
ملیت | روسی |
پیشه | کارگردان تئاتربازیگر |
شناختهشده برای | بنیانگذار تئاتر هنری مسکو |
آثار | کار هنرپیشه روی خودکار هنرپیشه روی نقشزندگی من در هنر |
جنبش | طبیعتگرایی (تئاتر)رئالیسم روانشناسیرئالیسم سوسیالیستیسمبولیسم |
همسر(ها) | Maria Petrovna Perevostchikova |
صفحه در وبگاه IMDb |
زندگینامه
استانیسلاوسکی در یکی از ثروتمندترین خانوادههای روسیه به دنیا آمد. نام دقیق او کنستانتین سرگئویچ آلکسیف است ولی او نام استانیسلاوسکی را برای بازی روی صحنه انتخاب کرده بود تا خانوادهٔ او از این امر اطلاعی نیابند.
تأسیس تئاتر هنری مسکو
در سال ۱۸۹۶ همراه با ولادیمیر نمیروویج دانچنکو، تئاتر هنری مسکو را تأسیس کردند که باعث تجارب نویی در صحنه شد؛ و برای اولین تجربه نمایشنامه مرغ دریایی اثر آنتون چخوف را به روی صحنه بردند. بعدها استانیسلاوسکی از وسولد مایرهولد دعوت کرد تا در تئاتر هنری مسکو یک کارگاه آموزشی دایر کند.
سفر به فنلاند
در سال ۱۹۰۶ در حالی که بخاطر دلزدگی از ناتورالیسم و نداشتن ایدهای نو عازم فنلاند شد و همانجا بود که نظام مخصوص بازیگری خود را پایه نهاد.
نظریات
استانیسلاوسکی بسیار برای بازیگر ارزش قائل است و از او انتظار ویژهای دارد. مجموع نظرات وی در این باب در کتابهایش زندگی من در هنر و آمادهسازی بازیگر آمدهاست که برای نخستین بار توسط دو تن از شاگردانش به نامهای میخائیل چخوف و ریچارد بولسلاوسکی در آمریکا تدریس شد.
منابع
مجموعهای از گفتاوردهای مربوط به کنستانتین استانیسلاوسکی در ویکیگفتاورد موجود است. |
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ کنستانتین استانیسلاوسکی موجود است. |
- ویکیپدیای انگلیسی
- تئاتر تجربی از استانیسلاوسکی تا پیتر بروک، جیمز روز اونز، سروش، ۱۳۶۹
- تئاتر تجربی صفحهٔ ۱۴