یوهان برنولی
یوهان برنولی (۲۷ ژوئیه ۱۶۶۷ – ۱ ژانویه ۱۷۴۸) ریاضی دان اهل سوییس و یکی از چندین ریاضی‌دان عضو خانواده برنولی بود. او به خاطر مشارکت‌هایش در حساب دیفرانسیل و انتگرال شهرت دارد و استاد لئونارد اویلر بوده‌است.
| یوهان برنولی | |
|---|---|
 یوهان برنولی (پرتره توسط یوهان رودلف هابر، حدود ۱۷۴۰) | |
| زادهٔ | ۶ اوت ۱۶۶۷ بازل، سوییس |
| درگذشت | ۱ ژانویهٔ ۱۷۴۸ (۸۰ سال) بازل، سوییس |
| محل زندگی | سوییس |
| ملیت | سوییس |
| محل تحصیل | دانشگاه بازل |
| شناخته‌شده برای | قاعده هوپیتال |
| پیشینه علمی | |
| رشته(های) فعالیت | ریاضیات |
| محل کار | دانشگاه بازل دانشگاه خرونینگن |
| استاد راهنما | یاکوب برنولی |
| دانشجویان دکتری | دانیل برنولی
یوهان ساموئل کونیگ پی‌یر لوئی موپرتوئی |
| تأثیر گرفته از | گسترش حساب دیفرانسیل و انتگرال |
| دین | مسیحی (کالونیسم) |
آغاز و تحصیل
یوهان در بازل متولد شد. پدرش نیکولاس برنولی، یک عطار بود. یوهان تحصیلات خود را در دانشگاه بازل در رشته پزشکی آغاز کرد. پدرش می‌خواست او در رشته تجارت تحصیل کند، اما او به تجارت علاقه‌ای نداشت و پدرش را قانع کرد تا اجازه تحصیل در پزشکی را به او بدهد. یوهان در دانشگاه در کنار تحصیل پزشکی به همراه برادرش ژاکوب برنولی به مطالعه ریاضیات روی آورد. در زمان تحصیل در دانشگاه بازل او بیشتر وقت خود را صرف مطالعه حساب دیفرانسیل و انتگرال که به تازگی مطرح شده بود کرد. او و برادرش از نخستین کسانی بودند که حساب دیفرانسیل و انتگرال را به درستی درک و آن را به مسائل دیگر اعمال کردند.
بزرگسالی
مدتی بعد از دانش آموختگی، وی در دانشگاه خرونینگن به عنوان استاد ریاضی مشغول به کار شد. وی در سال ۱۷۰۵ به دانشگاه بازل بازگشت.[1]
زندگی خصوصی
با اینکه او و برادرش ژاکوب، قبل از دانش آموختگی وی با هم کار می‌کردند، بعد از آن، رابطه این دو به رقابت و حسادت تبدیل شد. یوهان همیشه به موقعیت برادرش حسادت می‌کرد. بعد از مرگ برادرش در سال ۱۷۰۵ به دلیل بیماری نیز، حسادت یوهان متوجه پسر خود، دنیل گردید.
برادران برنولی معمول بر روی مسائل مشابه کار می‌کردند. برای مثال می‌توان به مسئله یافتن مسیر حرکت یک ذره تحت گرانش برای صرف کوتاهترین زمان ممکن اشاره کرد. درگیری‌های به وجود آمده بین ژاکوب و یوهان برنولی و راه حل‌های مطرح شده توسط آن‌ها برای این مسئله را نقطه شروع حسابان تغییرات در ریاضی می‌دانند.[1]