ابراهیم جعبری
ابراهیم بن عمر جَعبَری با کنیهٔ ابواسحاق (۱۲۴۲–۱۳۳۲م) قرائت‌شناس، فقیه شافعی، نویسنده و شاعر شامی بود. در قلعهٔ جعبر، میان بالس و رقه زاده شد، در بغداد و دمشق درس خواند و در الخلیل، فلسطین ماندگار شد تا همان‌جا درگذشت. به او شیخِ خلیل می‌گفتند، به ابنِ سراج شناخته شد، در بغداد با کُنیهٔ تقی‌الدین نامیده می‌شد و در غیر از این جای‌ها، او را برهان‌الدین می‌شناختند. نزدیک صد اثر نگاشت که بیشتر آن‌ها مختصرنوشته‌هاست؛ خلاصة الأبحاث، شرح الشاطبیه یا کنز المعانی فی شرح حرز الأمانی در تجوید، نزهة البررة فی القراآت العشره، موعد الکرام، حدیقة الزهر، خمیلة أرباب المقاصد، الشرعة، عقود الجمان فی تجوید القرآن، أسماء الرواة المذکورین فی الشاطبیه و الروضة از آثار اوست.[1]
| ابراهیم جعبری | |
|---|---|
| زادهٔ | ۱۲۴۲م/ ۶۴۰ق قلعهٔ جعبر |
| درگذشت | ۱۳۳۲م/ ۷۳۲ق الخلیل |
| پیشه | قرائت‌شناس، فقیه، نویسنده و شاعر |
منابع
- زرکلی، خیرالدین (۲۰۰۲). «الجعبری». [[الأعلام]] (PDF). ۱. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۵۵–۵۶. دریافت‌شده در ۱۲ نوامبر ۲۰۱۶. تداخل پیوند خارجی و ویکی‌پیوند (کمک)
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.