ادوارد هفتم

ادوارد هفتم با نام کامل آلبرت ادوارد (به انگلیسی: Albert Edward) (زادهٔ ۹ نوامبر ۱۸۴۱ – درگذشتهٔ ۶ مه ۱۹۱۰) پادشاه پادشاهی متحده بریتانیای کبیر، ایرلند و مستعمرات بریتانیا و امپراتور هندوستان از ۱۹۰۱ تا ۱۹۱۰ بود.[1] او پسر ملکه ویکتوریا و شاهزاده آلبرت بود و از آنجا که ملکه او را که در آن زمان عنوان شاهزادهٔ ویلز را داشت در مسائل حکومتی زیاد شرکت نمی‌داد بیشتر وقتش را در رویدادهای اجتماعی‌ای همچون مهمانی‌ها، مسابقات اسب‌دوانی و مانند آن می‌گذراند.[2] اما پس از مرگ ویکتوریا و بر تخت نشستن ادوارد با عنوان ادوارد هفتم او به پادشاهی فوق‌العاده محبوب بدل شد.[1][2] دوران حکومت ادوارد هفتم با آرامش و رونق اقتصادی همراه بود که این شرایط تا پیش از جنگ جهانی اول ادامه داشت.[2]

ادوارد هفتم
پرتره تاجگذاری، اثر لوک فیلدز
فهرست فرمانروایان بریتانیا و قلمروهای بریتانیا، امپراتور هند (بیشتر...)
سلطنت	۲۲ ژانویه ۱۹۰۱ – ۶ مه ۱۹۱۰
تاجگذاری	۹ اوت ۱۹۰۲
دربار سلطنتی	۱ ژانویه ۱۹۰۳
پیشین	ویکتوریا
جانشین	جرج پنجم
نخست وزیران	فهرست را ببینید
زاده	۹ نوامبر ۱۸۴۱ کاخ باکینگهام، لندن، پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند
درگذشته	۶ مهٔ ۱۹۱۰ (۶۸ سال) کاخ باکینگهام، انگلستان، لندن
آرامگاه	۲۰ مه ۱۹۱۰ کلیسای سنت جرج، قلعه وینزر، انگلستان
همسر(ان)	الکساندرای دانمارک
فرزند(ان) جزئیات	شاهزاده آلبرت ویکتور، دوک کلارنس و اوندیل جرج پنجم لوئیز، شاهدخت سلطنتی شاهدخت ویکتوریا مود، ملکه نروژ شاهزاده الکساندر جان
نام کامل آلبرت ادوارد
خاندان	خاندان سکس-کوبرگ و گوتا
پدر	آلبرت ساکس کوبورگ و گوتا
مادر	ملکه ویکتوریا
دین و مذهب	کلیسای انگلستان
امضاء

زندگی‌نامه

سال‌های آغازین

ادوارد هفتم در صبح نهم نوامبر ۱۸۴۱ در کاخ باکینگهام زاده شد. او نخستین پسر و دومین فرزند ملکه ویکتوریا و همسرش شاهزاده آلبرت از سکس-کوبرگ و گوتا بود و با نام آلبرت ادوارد غسل تعمید داده شد.[3] آلبرت ادوارد یک‌ماهه بود که مادرش عناوین شاهزادهٔ ویلز و ارل چستر را به او اعطا کرد. ادوارد بر خلاف خواهرش ویکی خیلی باهوش نبود[3] و آموزش او به‌طور خصوص انجام پذیرفت و او در دانشگاه‌های ادینبرا، آکسفورد و کمبریج تحصیل کرد.[4]

ادوارد در دوران شاهزادگیش روابطی عاشقانه با زنان مختلف داشت و این موضوع باعث رنجش مادرش ملکه شده بود.[3] او در دوران خدمتش در یکی از ارتش‌های پادشاهی در ایرلند که از ژوئن تا سپتامبر ۱۸۶۱ طول کشید با هنرپیشه‌ای ایرلندی رابطه‌ای کوتاه‌مدت برقرار کرد که ناراحتی عمیق پدرش آلبرت را به‌همراه داشت. همین موضوع سبب شد تا هنگامی که شاهزاده آلبرت در ۱۴ دسامبر همان سال بر اثر ابتلا به تیفوئید درگذشت، ملکه ویکتوریا نیمی از تقصیر درگذشت همسرش را متوجه ادوارد بداند.[1] همین موضوع عاملی شد تا ویکتوریا پسرش را که در عین‌حال جانشین او نیز بود از شرکت در امور مربوط به مسایل حکومتی کنار بگذارد و ادوارد تا سالیانی پس از رسیدن به سن ۵۰ سالگی از جریان کارهای پارلمان بی‌خبر بود.[1]

ادوارد در عین‌حال علاقه‌مند به شرکت در مسابقات، قایقرانی و شکار تفریحی پرندگان بود و در همین فعالیت‌های اجتماعی‌اش نیز درگیر چندین رسوایی شد.[1]

ادوارد در دوران کودکی

ازدواج و فرزندان

ادوارد هفتم همراه با خانواده‌اش (عکاسی در ۱۸۸۹ یا ۱۸۹۱). از چپ به راست: آلبرت ویکتور، ماد، الکساندرا، ادوارد، لوئیز، جرج و ویکتوریا.

در ۱۸۶۳ ادوارد با الکساندرا، بزرگترین دختر کریستیان نهم، شاه دانمارک ازدواج کرد و از او صاحب سه پسر به نام‌های آلبرت ویکتور، دوک کلارنس (۱۸۶۴–۱۸۹۴)، جرج، دوک یورک (بعدتر جرج پنجم، ۱۸۶۵–۱۹۳۶) و الکساندر (۱۸۷۱) و سه دختر به نام‌های لوئیس، شاهدخت پادشاهی (۱۸۶۷–۱۹۳۱)، ویکتوریا (۱۸۶۵–۱۹۳۵)، ماد (۱۸۶۹–۱۹۳۸) که با هاکن هفتم، پادشاه نروژ ازدواج کرد شد.[4]

نام کامل آلبرت ویکتور، نخستین فرزند ادوارد و الکساندرا، آلبرت ویکتور کریستین ادوارد بود. دو نام اول او را ابتدا ملکه ویکتوریا برگزید و پس از آن به والدین او اجازه داد تا دو نام دیگرش را خود برگزینند. ششمین و آخرین فرزند آنها نیز الکساندر جان بود که مدت کمی پس از تولدش در ۱۸۷۱ درگذشت.[3]

پادشاهی

در ۲۲ ژانویه ۱۹۰۱ سرانجام ملکه ویکتوریا پس از یک دوره سلطنت طولانی‌مدت درگذشت[1] و پسرش آلبرت ادوارد با عنوان ادوارد هفتم در سن ۵۹ سالگی بر تخت پادشاهی بریتانیا نشست.[3] او نام ادوارد را از این جهت به‌جای آلبرت ادوارد برگزید که در تمام زندگیش با پدرش شاهزاده آلبرت مقایسه شده بود. مراسم تاجگذاری به دلیل ابتلای ادوارد به آپاندیسیت و نیاز به عمل جراحی تا مدتی به‌تعویق افتاد[3] و او سرانجام در ۹ اوت ۱۹۰۲ تاجگذاری نمود.[1]

دوران حکومت

ادوارد هفتم پادشاهی فوق‌العاده محبوب و خوش‌برخورد بود[1] که مهارت‌های اجتماعی بالایی داشت و در عین حال سیاستمدار خوبی هم بود.[3] او در ۱۹۰۲ سفرهای اروپاییش را از سر گرفت[1] و با دقت به تقویت روابطش با دیگر کشورها پرداخت.[3] ادوارد در ۱۹۰۳ طی یک دیدار رسمی به پاریس، پایتخت فرانسه رفت. خوش‌مشربی و دقت او در چگونگی مخاطب قراردادن میزبانش که به زبان فرانسه ادا نمود سبب شد تا حمایت طبقات مختلف جامعهٔ فرانسه را به‌دست‌آورد.[1] این موضوع راه را برای امضای توافقنامه‌هایی موسوم به Entente Cordiale بین انگلستان و فرانسه هموار نمود[1] و سبب شد تا بریتانیا متحدی در اروپا برای خود بیابد.[3]

ادوارد را به دلیل آنکه از نظر خانوادگی با بسیاری از خانواده‌های سلطنتی اروپا مرتبط بود «عموی اروپا» لقب داده بودند،[3] با این حال روابط او با خواهرزاده‌اش ویلهلم دوم، قیصر آلمان، چه از دید شخصی و چه از دید سیاسی غالباً تنش‌آمیز بود.[1]

King-Edward-VII

دوران فرمانروایی ادوارد هفتم با رونق اقتصادی و آرامش همراه بود و حمایت او از اصلاحات گستردهٔ نظامی وزیر جنگ وقت، ریچارد بردون هالدن (بعدتر ویسکونت) و اصلاحات دریایی لرد اول نیروی دریایی جان فیشر سبب شد تا بریتانیا به هنگام شروع جنگ جهانی اول از آمادگی‌ای نسبی برخوردار باشد.[1]

سال‌های پایانی و مرگ

ادوارد در سالیان پایانی عمرش به دلیل استعمال زیاد دخانیات در طول زندگیش به برونشیت شدید دچار شده بود. آخرین حملهٔ برونشیتی در مارس ۱۹۱۰ به هنگام اقامتش در پاریس اتفاق افتاد و ادوارد در آوریل به لندن بازگشت، اما تا مه همان سال مشخص شد که او زیاد عمر نخواهد کرد.

ادوارد در ۶ مه ۱۹۱۰ با حال بسیار بد در کاخ باکینگهام از خواب برخاست، در طول روز چندین بار بیهوش شد و بهوش آمد و چند سکتهٔ قلبی را نیز از سر گذراند و سرانجام در همان روز پس از ۹ سال فرمانروایی درگذشت. او را در وینزر به خاک سپردند و پس از او دومین پسرش با عنوان جرج پنجم پادشاه انگلستان شد.[3]

منابع

1. «Edward VII». Britannica Online Encyclopedia. دریافت‌شده در ۳ دسامبر ۲۰۱۰.
2. «Edward VII». Oxford University Press. بایگانی‌شده از اصلی در ۶ دسامبر ۲۰۱۰. دریافت‌شده در ۳ دسامبر ۲۰۱۰ ۲۰۱۰. تاریخ وارد شده در |تاریخ بازدید= را بررسی کنید (کمک)
3. «Edward VII». englishmonarchs.co.uk. دریافت‌شده در ۳ دسامبر ۲۰۱۰.
4. David Crystal (۱۹۹۵)، The Cambridge Biographical Encyclopedia (ویراست Second edition)، Cambridge University Press، ص. p٫۳۰۳، شابک ۰-۵۲۱-۴۳۴۲۱-۱