ایل علی میرزایی
ایل علی میرزایی یکی از دو ایل اصلی ایل باصری و ساکن استان فارس می‌باشد. نسل علی میرزا، برادر علی ویس، به شاخه علی میرزایی معروفند. در گذشته جمعیت علی میرزایی‌ها بیشتر از ویسی‌ها بوده‌است اما اکنون از جمعیت کمتری برخوردار می‌باشند.[1]
طایفه‌ها
- کَرَمی
- علی قنبری
- صالحی
- ظهرابی
- قوقی
- ایلخاص
- تیره میر
- قره قلاق
تاریخچه
ایل پاسارگادی، یکی از ده قبیلهٔ پارس‌ها بود که از کوروش حمایت کرده و سلسلهٔ هخامنشیان را به وجود آورد. آنها که در قرون اولیهٔ میلادی به رَم کاریان ملقب گشتند اردشیر بابکان را در تأسیس حکومت ساسانیان یاری دادند و مورد توجه ویژهٔ پادشاهان ساسانی قرار گرفتند؛ به طوری که مرکز حکومتی آنان شهر مذهبی کاریان شد. رم کاریان در مقابل حملهٔ اعراب سخت مقاومت کرد و شهر کاریان چهار بار توسط اعراب محاصره و فتح شد و پس از مهاجرت تعدادی از قبایل اعراب به فارس امور حکومتی این رم در اختیار اعراب قرار گرفت.
طبق سخنان مسعودی مورخ قرن چهارم بازماندگان رم کاریان پس از حمله اعراب مسلمان به پارسیان معروف گشتند. آنها در زمان آل بویه به دو گروه تقسیم گشته و به ترتیب ضمیمهٔ ایل عرب خمسه و ایل ترک گشتند. این دو گروه در زمان فتحعلی شاه قاجار دوباره با یکدیگر متحد شده و ایل باصری را تشکیل دادند که تا به امروز پابرجا مانده‌اند و آنها را می‌توان سرسلسله و میراث بان فرهنگ و تمدن هخامنشی‌ها و رم کاریان دانست.[3] در زمان حمله ترکمان ها در زمان قاجار و فتحعلی شاه قاجار ، عده ای از جنگجویان این طایفه برای دفع ترکمانها به خراسان مهاجرت نمودند و آنها را تا شهر سرخس دفع نمودند . بعد از حمله تزاری به ایران قسمتهایی از ایران جدا شد از جمله شهر سرخس است . شهر سرخس از جمله شهر های دو تکه است که قسمت ترکمن آن متعلق به ترکمنستان امروزی است و اینکه تا سرخس هیچ ترکمنی وجود ندارد بعلت دفع آنها توسط طایفه علی میرزایی است . امروز بسیاری از آنها ساکن سرخس هستند که بازماندگان همان دسته های مهاجرت نموده در زمان قاجار هستند .
سرزمین و کوچ
قلمرو علی میرزایی‌ها در مرز ایل باصری و قشقایی بوده‌است؛ در اصل مرزبان ایل باصری بوده‌اند و مرز را به خوبی حفظ می‌کردند. دزکرد، دشتبکان، چاهو و درودزن مرز اجدادشان بساسیری‌ها از رم کاریان با رم جیلویه بود که این مرز را تا زمان ناصرالدین شاه حفظ کردند.[4]
ویژگی‌ها
علی میرزایی‌ها مردمی شجاع و سلحشور و از لحاظ سواد، تمدن و فرهنگ و مکتب داری در ایل باصری معروف بودند. سیاه چادرهای بزرگ و باشکوهی داشتند و بافتنی‌های زیباسی زنانشان، ظبقه و چین بارهایشان را تشکیل می‌داد. قالیچه‌ها و گبه‌ها زینت بخش کف سیاه چادرها بود. کوچ‌های شتری زیبا و باشکوهی داشتند و مردان و زنانشان دارای ظاهری آراسته بودند و لبای‌های زیبایی می‌پوشیدند.[4]
جستارهای وابسته
پانویس
- غلامرضا توکلی، ۱۳۷۹ّ، ایل باصری از ترناس تا لهباز
- یوسفی، احسان (۱۳۹۳. در صفحهٔ ۹۲ کتاب نقشه‌ای از ایران به زبان عربی رسم شده و این نقشه مطابق آن رسم شده). عشایر پارس: ایل باصری. قشقایی. تاریخ وارد شده در
|سال=را بررسی کنید (کمک) - رحیم مختاری. «تاریخچه پیدایش ایل باصری». مرودشت نما. بایگانی‌شده از اصلی در 23 آوریل 2016. دریافت‌شده در 2016/4/10. تاریخ وارد شده در
|تاریخ بازبینی=را بررسی کنید (کمک) - احسان یوسفی، ۱۳۹۳، عشایر پارس ایل باصری، صفحهٔ ۱۷۹
منابع
- ایل باصری از تُرناس تا لَهباز٬غلامرضا توکلی، چاپ ۱۳۷۹
- عشایر جنوب پارس:ایل باصری از ایلات خمسه٬فردریک بارث٬چاپ ۱۳۴۳
- عشایر پارس:ایل باصری و طایفه کردشولی٬احسان یوسفی٬چاپ ۱۳۹۳
| ایرانی زبان |  | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ترکی زبان |
| ||||||
| سامی زبان | |||||||
| ایل |  | |
|---|---|---|
| تقسیمات | ||
| موضوعات مرتبط | ||