بند (منطق)

یک بند[1] (به انگلیسی: clause) در منطق، یک عبارت است که از گردآوردی متناهی از لیترال‌ها (یعنی اتم‌ها یا نقیض آن‌ها) ساخته شده‌است. یک بند موقعی درست است که یا حداقل یکی از لیترال‌های سازنده‌اش درست باشد (بند فصلی، که معمول‌ترین استفاده برای این اصطلاح است) یا موقعی که همه لیترال‌های سازنده‌اش درست باشند (بند عطفی، که نوع استفاده غیرمعمول این اصطلاح است). یعنی، یک بند، بسته به نوع زمینه، یک فصل یا عطف متناهی از لیترال‌ها است. بندها به صورت معمول اینطوری نوشته می‌شوند (که در آن نمادهای $l_{i}$ لیترال هستند):

$l_{1}\vee \cdots \vee l_{n}$

پانویس

«بند» [زبان‌شناسی] هم‌ارزِ «clause»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر پنجم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۷۶-۴ (ذیل سرواژهٔ بند2)

منابع

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Clause (logic)». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۵ فروردین ۱۴۰۰.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[1] «بند» [زبان‌شناسی] هم‌ارزِ «clause»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر پنجم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۷۶-۴ (ذیل سرواژهٔ بند2)