تانگوت‌ها
تانگوت‌ها (انگلیسی: Tangut people) یکی از اقوامی بودند که حدوداً پیش از سده دهم میلادی به شمال غرب چین مهاجرت کرده و امپراتوری تانگوت (شیای غربی) را برپا نمودند.
党項 | |
|---|---|
| مناطق با جمعیت چشمگیر | |
| شیای غربی | |
| زبان‌ها | |
| زبان تانگوتی | |
| دین | |
| آیین بودایی، ریشه غرب/شمن‌باوری | |
| قومیت‌های وابسته | |
| قوم چیانگ |
قوم تانگوت پیش از آن به عنوان یک اتحادیه قبیله‌ای تحت حاکمیت پادشاهی تویوهون زندگی می‌کرد. زبان تانگوت از شاخه زبان‌های تبتی-برمه‌ای است.
پیشینه
جامعه تانگوت به دو طبقه دسته‌بندی می‌شد: سرخ‌چهرگان و سیاه‌سران. تانگوت‌های سرخ‌چهره طبقه عوام را تشکیل می‌دادند و سیاه‌سران طبقه روحانی و نخبه را. هرچند بوداگرایی در میان تانگوت‌ها محبوبیت زیادی داشت اما بسیاری از شبانان تانگوت همچنان به باورهای شمنی معتقد ماندند. شمن‌های تانگوتی کلاه‌های سیاهی به سر می‌گذاشتند و نام سیاه‌سران به همین امر اشاره دارد. بنابر اسطوره‌های تانگوت نیاکان تانگوت‌های سیاه‌سر یک درنای سفید آسمانی بود و این در حالی که نیای تانگوت‌های سرخ‌چهره یک میمون فرض می‌شد. منابع تاریخی، تانگوت‌ها را به عنوان مردمانی کوتاه‌قد، تنومند و سیاه‌چرده با لب‌های ضخیم توصیف می‌کنند.
لقب پادشاهان تانگوت ووزو بود.
تانگوت‌ها در سال ۸۸۱ در خواباندن شورش یک نظامی چینی به نام هوآنگ چائو به امپراتور تانگ یاری رساندند و تانگ نیز به عنوان پاداش حاکمیت شیا را به سالار تانگویی به نام لی سیگونگ بخشید. تانگو‌ها از آنجا قلمروهای خود را به سوی جنوب غرب گسترش دادند و در سال ۱۰۰۲ استان لینگ را نیز تسخیر کرده و نخستین پایتخت خود را در آنجا با نام شینینگ بنا نمودند.[1]
منابع
- Beckwith, Christopher I. (2009), Empires of the Silk Road: A History of Central Eurasia from the Bronze Age to the Present, Princeton University Press, ISBN 0-691-13589-4 . p.172.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Tangut people». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۱ دسامبر ۲۰۱۷.
