تماشاگه

تماشاگه، (به انگلیسی: tokonoma)، (به ژاپنی: 床の間)، یک فضای فرورفته در یک اتاق پذیرایی به سبک ژاپنی است که در آن اشیائی را برای قدردانی هنری به نمایش می‌گذارند.

یک تماشاگه با طومارآویز و گل آرایی ژاپنی

تاریخچه

تماشاگه اولین بار در اواخر دوره موروماچی (Muromachi) (قرن ۱۶-۱۴) ظاهر شد. در نوعی معماری ژاپنی (shoin)، آشیتا (oshiita)، (押 板) نامیده می‌شد و در اصل فضایی دیواری بود که طومارها را در آن می‌آویختند، با یک سَکو در جلوی آن و وسایلی مانند بُخوردان، شمع‌دان و گلدان گل که روی آن قرار می‌گرفتند.

مشخصات

نمایی از کنار یک تماشاگه

مواردی که به طور معمول در تماشاگه نمایش داده می‌شوند، طومارآویز خوشنویسی یا تصویری و یک گل‌آرایی ژاپنی هستند.

بونسای و آکیمونو مانند مجسمه بودا نیز رایج هستند. اگرچه به طور سنتی، بونسای برای چنین احترامی شایسته محسوب نمی‌شد. تماشاگه و محتویات آن از عناصر اساسی دکوراسیون داخلی سنتی ژاپن است. کلمه 'toko' در لغت به معنای "کف" یا "تخت" است. 'ma' به معنی "فضا" یا "اتاق" است.

هنگام نشستن میهمانان در اتاقی به سبک ژاپنی، آداب صحیح ژاپنی این است که مهمترین مهمان را پشت به تماشاگه بنشانید. این به دلیل فروتنی است، زیرا مناسب نیست که یک میزبان به محتوای تماشاگه اشاره کند. بنابراین لازم نیست برای تماشاگه به سمت مهمان اشاره شود. قدم گذاشتن در تماشاگه اکیداً ممنوع است، مگر با رعایت دقیق آداب و برای مرتب کردن یا تغییر محتویات تماشاگه.

نمای دقیق یک تماشاگه و جنبه‌های یک اتاق ژاپنی

ستون یک طرف تماشاگه، که توکو-باشیرا (床柱) نامیده می‌شود معمولاً از چوب ساخته شده و مخصوصاً برای این منظور تهیه شده است.

این می‌تواند از یک تنه به ظاهر خام که هنوز پوست آن متصل باشد، تا یک قطعه مربع از مغز چوب با دانه‌بندی ریز باشد. انتخاب توکو-باشیرا سطح رسمی بودن را برای تماشاگه تعیین می‌کند.

معمار آمریکایی فرانک لوید رایت تحت تأثیر معماری ژاپنی قرار گرفت. او معنی تماشاگه را به معنای غربی آن ترجمه کرد: شومینه. این حالت بیشتر به یک هسته تشریفاتی در معماری وی تبدیل شد.

منابع

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Tokonoma». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۰۶-۰۲-۲۰۲۱.