تیانچی

تیانچی (چینی: 天啟؛ پین‌یین: Tiān Qǐ؛ انگلیسی: Tianqi) نام پادشاهی جو یوجیائو (۲۳ دسامبر ۱۶۰۵ - ۳۰ سپتامبر ۱۶۲۷)، پانزدهمین امپراتور دودمان مینگ بود. او همچنین نخستین فرزند امپراتور تایچانگ و برادر بزرگ امپراتور چونگ‌جن بود.

امپراتور تیانچی
پرتره امپراتور تیانچی، پانزدهمین امپراتور سلسلهٔ مینگ
زادهٔ۲۳ دسامبر ۱۶۰۵
درگذشت۳۰ سپتامبر ۱۶۲۷
ملیتچینی
دیگر نام‌ها(پیش از سلطنت) جو یوجیائو
朱由校
عنوانتیانچی
天啟
(پس از مرگ):
داتین چن‌دائو دون‌شیائو دویو جانگ‌ون شیانگ‌وو جینگ‌مو جوانگ‌چین جه
達天闡道敦孝篤友章文襄武靖穆莊勤悊皇帝
دوره۱ اکتبر ۱۶۲۰ - ۳۰ سپتامبر ۱۶۲۷
منصبپانزدهمین امپراتور دودمان شاهی مینگ
والدینامپراتور تایچانگ - شیائوخه

آغاز سلطنت

در ۱۶۲۰ امپراتور تایچانگ درگذشت و پسر بزرگش جو یوجیائو که ۱۵ سال بیشتر نداشت با عنوان امپراتور تیانچی بر تخت سلطنت نشست. جو یوجیائو دچار اختلال در یادگیری بود و به همین دلیل کم سواد مانده بود[1]. مردم به خاطر احترام به امپراتور می‌گفتند که او آنقدر وقت نداشته‌است تا خواندن و نوشتن را بیاموزد[2]. همین امر سبب شده بود تا امپراتور جوان علاقه‌ای به کشورداری نداشته باشد و اداره ی امور تمام کشور را به خواجهٔ اعظم وی جونگ‌شیان و دایه ی خود بانو که بسپارد و خود سرگرم کار مورد علاقه‌اش - درودگری - شود[3].

دولت وحشت

از آنجا که تمام قدرت به وی جونگ‌شیان و بانو که سپرده شده بود، آندو شروع به گماردن افراد مورد اعتماد خود در پست‌های مهم و از میان برداشتن وزرای مخالف خود کردند. حتی بانو که برای اینکه قدرت بیشتری داشته باشد اقدام به زندانی کردن زنان امپراتور نمود و آنقدر به آنها گرسنگی داد تا جان سپردند[4]. سپس میزان دریافت مالیات از مردم افزایش یافت و اگر کسی می‌خواست موقعیت خود را حفط نماید باید رشوه‌های سنگینی را می‌پرداخت و هر کس نیز که اعتراض یا مخالفت می‌نمود، دستگیر، زندانی و تا سر حد مرگ شکنجه می‌شد[5]. در این شرایط گروهی از پیروان مکتب کنفوسیوس که با نام جنبش دونگلین شناخته می‌شدند و شماری از پیروانشان از صاحب‌منصبان دربار بودند نگرانی خود را نسبت به اوضاع سیاسی کشور اعلام داشتند ولی نتیجه‌اش دستگیری و اعدام رهبران گروه، ویران‌سازی مؤسسات مربوط به آنها[6] و پاکسازی پیروانشان از پست‌های دولتی با حکم امپراتور بود[7] . شرایط زندگی در این مدت روزبروز بدتر می‌شد و شورش‌های مردمی زیادی علیه امپراتور تیانچی صورت پذیرفت.

پایان سلطنت

امپراتور تیانچی در ۳۰ سپتامبر ۱۶۲۷ ناگهان درگذشت و چون هیچ وارثی نداشت، برادر کوچکترش جو یوجیان به مقام امپراتوری رسید و به عمر دولت وحشت پایان داد[8]. تیانچی با نام شی‌زونگ (熹宗) در مقبره سلطنتی به خاک سپرده شد و نام پس از مرگ امپراتور جه (کامل: Da Tian Chan Dao Dun Xiao Du You Zhang Wen Xiang Wu Jing Mu Zhuang Qin Zhe) به او داده شد[9].

جستارهای وابسته

سلسله مینگ

منابع
  1. John W. Dardess. Blood and History in China. USA: University of Hawaii Press, 2002, ISBN 0-8248-2516-0. Google Books, (بازبینی به تاریخ ۴ نوامبر ۲۰۰۸).
  2. «Ming Tombs - Emperor Tianqi». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۳ آوریل ۲۰۱۰. دریافت‌شده در ۳ نوامبر ۲۰۰۸.
  3. Richard Von Glahn. Fountain of Fortune. USA: University of California Press, 1996, ISBN 0-520-20408-5. Google Books, (بازبینی به تاریخ ۴ نوامبر ۲۰۰۸).
  4. مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Tianqi Emperor». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۳ نوامبر ۲۰۰۸.
  5. Adeline Yen Mah. China: Land of Dragons and Emperors. Allen & Unwin, 2008, ISBN 1-74175-467-4. Google Books, (بازبینی به تاریخ ۳ نوامبر ۲۰۰۸).
  6. Benjamin A. Elman (اکتبر ۱۹۸۹). «Imperial Politics and Confucian Societies in Late Imperial China» (PDF). ص. ۳۹۴-۳۹۵. دریافت‌شده در ۳ نوامبر ۲۰۰۸.
  7. «The Last of the Ming and the Arrival of the Manchu». Macro History and World Report. دریافت‌شده در ۴ نوامبر ۲۰۰۸.
  8. «The Tung-lin Movement». New World Encyclopedia. دریافت‌شده در ۳ نوامبر ۲۰۰۸.
  9. مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «大明 (زیربخش 皇帝表)». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای چینی، بازبینی‌شده در ۴ نوامبر ۲۰۰۸.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.