دودمان مینگ
امپراتوری مینگ(چینی:明朝) یا امپراتوری مینگ بزرگ دودمان پادشاهی چین از سال ۱۳۶۸ تا سال ۱۶۴۴ میلادی بود، که پس از فروپاشی دودمان مغولی یوآن بنیاد گذاشته شد. مینگ آخرین دودمان پادشاهی چینی بود که هان‌ها قدرت اصلی را در دست داشتند. هونگ‌وو، رهبری شورش عمومی علیه پادشاهی یوآن را بر عهده داشت.
دودمان مینگ 明朝 دودمان مینگ | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ۱۳۶۸–۱۶۴۴ | |||||||||
 پرچم | |||||||||
.svg.png.webp) قلمرو مینگ حدود سال ۱۵۸۰ | |||||||||
| پایتخت | نانجینگ (Yingtian prefecture) (1368–1644)[persian-alpha 1] پکن (Shuntian prefecture) (1403–1644)[persian-alpha 2][persian-alpha 3] ۳۹°۵۴′ شمالی ۱۱۶°۲۳′ شرقی | ||||||||
| زبان(های) رایج | ماندارین و دیگر گویش‌های زبان چینی (رسمی) ترکی (زبان اویغوری), اویغوری قدیمی، زبان تبتی، سایر زبان‌ها | ||||||||
| دین(ها) | Heaven worship، تائوئیسم، کنفسیوس‌گرایی، آیین بودایی، ادیان سنتی چینی | ||||||||
| حکومت | پادشاهی مطلقه | ||||||||
| فهرست امپراتوران دودمان مینگ (皇帝) | |||||||||
• ۱۳۶۸–۱۳۹۸ | هونگ‌وو | ||||||||
• ۱۶۲۷–۱۶۴۴ | چونگ‌جن | ||||||||
| Senior Grand Secretary | |||||||||
• ۱۴۰۲–۱۴۰۷ | Xie Jin | ||||||||
• ۱۶۴۴ | Wei Zaode | ||||||||
| تاریخ | |||||||||
• تاسیس در نانجینگ | ۲۳ ژانویه ۱۳۶۸ | ||||||||
• انتخاب پکن به عنوان پایتخت | ۲۸ اکتبر ۱۴۲۰ | ||||||||
• سقوط پکن | ۲۵ آوریل ۱۶۴۴ | ||||||||
• سقوط مینگ جنوبی | ۲۲ ژانویه ۱۶۶۲ | ||||||||
| مساحت | |||||||||
| ۱۴۱۵ | ۶۵٬۰۰۰٬۰۰۰ کیلومترمربع (۲۵۰۰۰۰۰۰مایل‌مربع) | ||||||||
| جمعیت | |||||||||
• ۱۳۹۳ | ۶۵۰۰۰۰۰ | ||||||||
• ۱۴۰۳ | ۶۶۵۹۸۳۳۷¹ | ||||||||
• ۱۵۰۰ | ۱۲۵۰۰۰۰۰۰² | ||||||||
• ۱۶۰۰ | ۱۶۰۰۰۰۰۰۰³ | ||||||||
| واحد پول | Bimetallic: copper cashes (文, wén) in strings of coin و paper Silver taels (兩, liǎng) in sycee and by weight | ||||||||
| |||||||||
| امروز بخشی از | دودمان مینگ
| ||||||||
باقی مانده‌های سلسله مینگ تا سال ۱۶۶۲ بر جنوب چین حکمرانی کردند این سلسله با نام دودمان مینگ جنوبی شناخته می‌شود . ¹The numbers are based on estimates made by CJ Peers in Late Imperial Chinese Armies: 1520–1840 ²According to A. G. Frank, ReOrient: global economy in the Asian Age, 1998, p. 109 ³According to A. Maddison, The World Economy Volume 1: A Millennial Perspective Volume 2, 2007, p. 238 | |||||||||
.svg.png.webp){kind=small}
تاریخچه سیاسی
هونگ‌وو پس از پیروزی سلسلهٔ پادشاهی مینگ را بنیان نهاد. هویی‌تی، نوهٔ جوان هونگ‌وو جانشین او گردید، وی درگیر کشمکشی طولانی با عموهای خود شد تا این که سرانجام در قصر خود سوزانده شد.
یونگ‌لو، سومین امپراتور سلسلهٔ مینگ بود. او در آغاز حکومتش دستور به کشتار دسته‌جمعی پیروان هویی‌تی داد. او بر مغولان تسلط یافت و دیوار چین را تعمیر نمود. یونگ‌لو، چنگ هه، دریانورد مسلمان را به سفر دریایی فرستاد.
یونگ‌لو خانوادهٔ سلطنتی و خدمتکاران دربار را از نان‌کینگ که پایتخت هونگ‌وو بود؛ به پکن منتقل کرد. در این زمان یونگ‌لو به ساختن شهر ممنوعه فرمان داد.
شهر ممنوعه، مجموعه‌ای وسیع از باغ‌ها و تالارهای مخصوص مراسم و جشن‌ها و نیز بناهای سلطنتی بود. این مجموعه که در شهر پکن قرار داشت، با دیوارهای بلندی به رنگ قرمز احاطه شده بود. دهقانان و مردم عادی حق ورود به شهر ممنوعه را نداشتند. خانوادهٔ امپراتور تحت مراقبت شدید زندگی می‌کردند و از شهر ممنوعه خارج نمی‌شدند.
تا اواسط سلسله مینگ ترس از حملهٔ تاتارها برای پادشاهان مینگ وجود داشت از طرفی دیگر قومی بنام نیو جن(Nu zhen) نیز از شمال شرقی چین امنیت سلسلهٔ مینگ را تهدید می‌کرد، در نتیجه سلسلهٔ مینگ هم از سمت شمال و هم از سمت شمال شرقی مورد هجوم قبایل قرار می‌گرفت، پادشاهان مینگ برای جلوگیری از این حملات به فکر تعمیر دیوار قدیمی چین افتادند، این دیوار در دورهٔ مینگ به کامل‌ترین سیستم دفاعی چین تبدیل شد. دیوار چین در طول ۲۰۰ سال ۱۸ بار توسط پادشاهان مینگ ترمیم شد.[1]
در سال ۱۴۹۹، لشکریان مغول، سپاه چین را شکست دادند و امپراتور چنگ‌تونگ را دستگیر کردند. هشت تن از مشاوران سلطنتی که به «هشت ببر» معروف بودند؛ ادارهٔ چین را در دست گرفتند. در سال ۱۵۱۰ لیوچین، رهبر هشت ببر عزل شد و ثروت شخصی خود را از دست داد.
چیاچینگ از امپراتوران پرقدرت سلسلهٔ مینگ بود. در دوران حکومت چیاچینگ، دهقانان ناراضی به شورش پرداختند؛ اما چیاچینگ شورش‌های آنان را سرکوب کرد. چیاچینگ به بازرگانان پرتغالی اجازه داد تا یک مرکز داد و ستد در چین تأسیس کنند. در این دوره بعضی از مبلغان مسیحی که اعضای فرقهٔ یسوعی‌ها بودند؛ به چین راه یافتند.
یک رئیس قبیله به نام نورهانچی، تمامی قبایل ساکن منچوری را با هم متحد ساخت و استان لیائوتونگ را که تحت حکومت سلسلهٔ مینگ قرار داشت؛ مورد تاخت و تاز قرار داد. نوادگان نورهانچی از این منطقه، مزاحمت‌هایی برای امپراتور مینگ به وجود آوردند.
آخرین امپراتور سلسلهٔ مینگ، چونگ‌جن (چونگ‌چنگ) بود. در زمان حکومت او شورشیان پکن را تصرف کردند. چونگ‌چنگ نیز به خودکشی دست زد. سپاهیان منچوری از هرج و مرج در پکن استفاده کردند، و فرماندهٔ جوان سپاه، فولین، پایان حکومت مینگ را اعلام نمود و خود را امپراتور چین دانست.[2]
منابع
- تاریخ چین، شسنو ژان، محمد پارسیپور، نشر علم، ۱۳۷۴
- دودمانهای شاهی چین، مین لوهوئی، نشر امیرکبیر، ۱۳۵۴
- Primary capital after 1403; secondary capital after 1421.
- Secondary capital until 1421; primary capital afterwards.
- The capitals-in-exile of the دودمان مینگ جنوبی were نانجینگ (1644), فوجو (1645–6), گوانگ‌ژو (1646–7), ژاوکینگ (1646–52).