تی‌اوان ۶۱۸

تی‌اوان ۶۱۸ (انگلیسی: TON 618‎) یک اختروَش بسیار دور و فوق‌العاده درخشان است که در صورت فلکی تازی‌ها واقع شده‌است. این اختروَش حاوی بزرگترین سیاه‌چالهٔ شناخته شده با جرمی معادل ۶۶ میلیارد M☉ جرم خورشیدی است.[2]

تی‌اوان ۶۱۸
داده‌های رصدی (مبدأ )
صورت فلکیتازی‌ها
بُعد12h 28m 24.9s[1]
میل‏ 38″ 28′ ‎+31°[1]
انتقال به سرخ۲٫۲۱۹[1]
فاصله۳٫۱۸ گیگاپارسک (۱۰٫۴ گیگا سال نوری)[1]
نوعاختروش[1]
قدر ظاهری (V)۱۵٫۹[1]
ویژگی‌های مهماختروَش فوق درخشان
نامگذاری‌های دیگر
FBQS J122824.9+312837, B2 1225+31, B2 1225+317, 7C 1225+3145[1]
همچنین ببینید : اختروش، فهرست اختروش‌ها

چون اختروَش‌ها تا سال ۱۹۶۳ شناخته شده نبودند،[3] ماهیت این جرم فضایی، هنگامی که برای نخستین بار در سال ۱۹۵۷ کشف شد، هنوز مشخص نبود. حوالی سال ۱۹۷۰ مشخص شد که امواج رادیویی از سمت این جرم فضایی ساطع می‌شود و ثابت شد یک اختروَش است.[4] سپس ماری هلن اولریش طیف نوری آن را در رصدخانه مک‌دونالد به‌دست‌آورد و در آنجا هم خط طیف نوری نشان داد که این جرم فضایی یک اختروَش است. از خطوط انتقال به سرخ مشخص بود که «تی‌اوان ۶۱۸» بسیار دور است و در نتیجه یکی از درخشان‌ترین اختروَش‌های شناخته شده بود.[5]

عقیده بر آن است که «تی‌اوان ۶۱۸» یک قرص برافزایشی از گازهای به شدت داغ است که به‌دور یک سیاه‌چالهٔ عظیم‌الجثه در مرکز کهکشان می‌چرخد. نوری که از این اختروَش می‌آید در حدود ۱۰٫۴ میلیارد سال قدمت دارد. کهکشان اطراف آن نیز از زمین معلوم نیست، چرا که نور خودش، بیشتر از کهکشان اطراف است. با یک قدر مطلق ۳۰٫۷-، «تی‌اوان ۶۱۸» با یک توان تابشی به میزان ۴×۱۰۴۰ وات می‌درخشد، یا به عبارت دیگر، به اندازهٔ روشناییِ ۱۴۰ تریلیون خورشید، که بدین ترتیب آنرا در زمرهٔ یکی از درخشان‌ترین اجرام گیتی قرار می‌دهد.[1]

سرعت حرکت گازهای این جرم آسمانی، بسیار زیاد است و سری بالمر نشان داده که سرعتشان در حدود ۷۰۰۰ کیلومتر بر ثانیه است. جرم سیاه چالهٔ «تی‌اوان ۶۱۸» در حدود ۶۶ میلیارد جرم خورشیدی است[2] و یک سیاه‌چاله کلان‌جرم محسوب می‌شود.[6][7] شعاع شوارتزشیلد این سیاه‌چاله ۱٬۳۰۰ واحد نجومی (قطری در حدود ۳۹۰ میلیارد کیلومتر، یعنی بیش از ۴۰ برابر مدار نپتون) است.

منابع
  1. "NED results for object TON 618". NASA/IPAC EXTRAGALACTIC DATABASE.
  2. Shemmer, O.; Netzer, H.; Maiolino, R.; Oliva, E.; Croom, S.; Corbett, E.; di Fabrizio, L. (2004). "Near-infrared spectroscopy of high-redshift active galactic nuclei: I. A metallicity-accretion rate relationship". The Astrophysical Journal. 614 (2): 547–557. arXiv:astro-ph/0406559. Bibcode:2004ApJ...614..547S. doi:10.1086/423607.
  3. "1963: Maarten Schmidt Discovers Quasars". Observatories of the Carnegie Institution for Science. Archived from the original on 1 February 2019. Retrieved 21 October 2017.
  4. Colla, G.; Fanti, C.; Ficarra, A.; Formiggini, L.; Gandolfi, E.; Grueff, G.; Lari, C.; Padrielli, L.; Roffi, G.; Tomasi, P; Vigotti, M. (1970). "A catalogue of 3235 radio sources at 408 MHz". Astronomy & Astrophysics Supplement Series. 1 (3): 281. Bibcode:1970A&AS....1..281C.
  5. Ulrich, Marie-Helene (1976). "Optical spectrum and redshifts of a quasar of extremely high intrinsice luminosity: B2 1225+31". The Astrophysical Journal. 207: L73–L74. Bibcode:1976ApJ...207L..73U. doi:10.1086/182182.
  6. Irving, Michael (21 February 2018). ""Ultramassive" black holes may be the biggest ever found – and they're growing fast". New Atlas.
  7. "From Super to Ultra: Just How Big Can Black Holes Get?". NASA – Chandra X-Ray Observatory. 18 December 2012.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.