اختروش

اختروَش یا کوِیزار یا کوازار (به انگلیسی: Quasar)، یک هستهٔ فعال به شدت نورانی و دوردست است که وابسته به یک کهکشان جوان است. آن‌ها در ردهٔ یک کلاس از اشیا به نام هستهٔ کهکشانی فعال قرار دارند.

یولاس جی۱۱۲۰+۰۶۴۱، طرح هنری از یک اختروَش بسیار دوردست که نیروی آن توسط یک سیاه‌چال فراهم می‌شود و جرم آن دو میلیارد برابر خورشید است.[1] Credit: رصدخانه جنوبی اروپا/M. Kornmesser

اختروش‌ها پیشتر به عنوان منابع انرژی الکترومغناطیسی شامل امواج رادیویی و نور مرئی با انتقال به سرخ زیاد شناخته می‌شدند که به ستاره‌ها شبیه بودند باوجود بحث‌های مختلف بر سر موجودیت این شیء آسمانی همگی دانشمندان به یک توافق علمی رسیدند که یک اختروش، هالهٔ متراکم‌شدهٔ ماده است که ابرسیاهچاله یک کهکشان جوان را احاطه کرده‌است
اختروش‌ها کاربردهای زیادی در ژئودزی دارند بطور مثال سامانه VLBI با استفاده از امواج رادیویی اختروش‌ها می‌تواند تا دقتهای نانو ثانیه فاصله بین دو آنتن را محاسبه کنند. [2]

اندازهٔ اختروش‌ها

عکسبرداری اپتیکی و نیز اندازه‌گیری‌های تلسکوپ‌های رادیویی نشان می‌دهد که اندازهٔ کوازارها بسیار کوچک است. خطوط نشری بسیار پهن آن‌ها حاکی است که این اجرام از ابرهای گازی رقیق و بسیار داغ که سرعت گردابی زیادی دارند، تشکیل شده‌اند. سرعت شعاعی اختروش‌ها که از جابه‌جایی دوپلری خطوط نشری طیف آن‌ها اندازه‌گیری شده، بسیار زیاد است و گستره‌ای از چندین هزار کیلومتر تا سرعت‌هایی حدود ۹۹ درصد سرعت نور دارد. گاهی شدت نور آن‌ها افت و خیزهای سریع و معمولا نامنظمی را طی چندین روز یا هفته نشان می‌دهد.

اخترشناسان از این موضوع نتیجه می‌گیرند که آن‌ها اجرام کوچکی هستند، زیرا اگر قطرشان چندین سال نوری بود، درخشندگی کل نمی‌توانست طی دوره‌های کوتاه تغییر کند. بنابراین اختروش‌ها نمی‌توانند قطری بیشتر از چند روز نوری داشته باشند.[3]

منابع

• ویکی‌پدیای انگلیسی

1. "Most Distant Quasar Found". ESO Science Release. Retrieved 4 July 2011.
2. ژئودزی هندسی ماهواره ای، جمور و حبیبی، انتشارات دانشگاه خواجه نصیر طوسی، ص 13 الی 18 مبحثVLBI
3. پاول هاج. ساختار ستارگان و کهکشان‌ها. ترجمهٔ توفیق حیدرزاده. گیتاشناسی.

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ اختروش موجود است.