جنگ داخلی فلسطین

جنگ داخلی فلسطین (به عربی: الحرب الأهلیة الفلسطینیة) یا نزاع فتح و حماس (به عربی: النزاع بین فتح و حماس‌) یا نبرد برادران (به عربی: صراع الأخوة) به منازعه دو سازمان سیاسی نظامی فلسطینی فتح و حماس گفته می‌شود. این درگیری از هنگام پیروزی حماس در انتخابات مجلس فلسطین ۲۰۰۶ آغاز شد. در نیم‌روز ۵ مه ۲۰۰۷ به شکل یک جنگ مسلحانه درآمد و اوج آن از ۷ تا ۱۴ ژوئیه ۲۰۰۷ در غزه بود که طی نبرد غزه ۲۰۰۷ با موفقیت حماس و اشغال سازمان‌های امنیتی حکومت خودگردان فلسطین توسط گردان‌های عزالدین قسام به پایان رسید. از آن پس فلسطین در عمل به دو دولت مجزا در نوار غزه و کرانه باختری رود اردن تجزیه شده‌است.

درگیری فتح - حماس
بخشی از خشونت سیاسی فلسطین
تاریخ25 January 2006–present
(main phase in 2007)
مکاننوار غزه
وضعیت

روند آشتی فتح فلسطین:

  • نبرد غزه ۲۰۰۷
  • حکومت جدید فلسطینی در کرانه باختری، منصوب شده توسط محمود عباس
  • توافق آشتی در ماه مه امضا شد ۲۰۱۱
  • توافق‌نامه دوحه امضا شد ۲۰۱۲
  • بحران مجدد سیاسی در March–April 2012[1]
  • افزایش شدید تنش در 2013[2][3][4]
  • حماس و فتح توافق‌نامه آشتی را در ماه آوریل امضا کردند 2014[5]
  • Unity government sworn in in June 2014[6]
  • پیاده‌سازی دولت وحدت در موعد مقرر در غزه
طرفین درگیر
حماس

فتح
پشتیبانی توسط:

 ایالات متحده آمریکا[7][8][9] (ادعا شده)
 بریتانیا[10] (covert)
فرماندهان و رهبران

اسماعیل هنیه
خالد مشعل


محمد ضیف		 محمود عباس
محمد دحلان
قوا
گردان‌های عزالدین قسام: ۱۵۰۰۰
Executive Police Force: 6,000[11][12]		 National Security: 30,000
Preventive Security Service: 30,000
General Intelligence: 5,000
Presidential Guard: 4,200
گردان‌های شهدای الاقصی: چند هزار نفر [11][12]
تلفات
۸۳ کشته ۱۶۵ کشته
۹۸ غیرنظامی کشته شدند
۱٬۰۰۰+ مجروح در هر دو طرف درگیر[13]
در مجموع: ۳۵۰–۶۰۰ کشته[13]

در طول این نبردها که هم‌اکنون نیز ادامه دارد، آسیب‌های شدیدی به فلسطینیان بویژه در نوار غزه وارد آمده و گزارش‌های متعددی از نقض فاحش حقوق انسان‌دوستانه وجود دارد. برخی از مقامات از جمله وزیر خارجه مصر احمد ابوالغیط ایران را متهم به تشویق و تجهیز حماس برای آغاز این نبرد می‌کنند[14]

تعدادی از سران فتح مانند سلیم المدحون در این درگیری‌ها کشته شدند

زمینه

حماس پس از مرگ یاسر عرفات در سال ۲۰۰۴ حضور خود را در نهادهای وابسته به حکومت خودگردان فلسطینی پررنگ‌تر کرد. آن‌ها در انتخابات شوراهای شهر و شهرداری‌های سال ۲۰۰۵ فلسطین شرکت کرده و به موفقیت نسبی نیز دست یافتند. حماس با وجود اینکه انتخابات ریاست جمهوری فلسطین (که با پیروزی محمود عباس رهبر جنبش فتح پایان یافت) را تحریم کرده بود، در انتخابات سال ۲۰۰۶ مجلس قانون‌گذاری فلسطین شرکت کرد. این مجلس نهاد قانون‌گذاری حکومت خودگردان فلسطین به‌شمار می‌رود و بر اساس قراردادهای سازمان آزادی‌بخش فلسطین و دولت اسرائیل موسوم به پیمان‌های اسلو تشکیل شده‌است. حماس با وجود این‌که این پیمان‌ها را به رسمیت نمی‌شناسد وارد نهادهای وابسته به این حکومت شده و معتقد است که حضور در این دولت لزوماً به معنای پذیرش پیمان‌های موجب ایجاد آن نیست.

مداوای یکی از مجروحان جنگ توسط نظامیان اسرائیلی

پیروزی غیرمنتظره حماس در این انتخابات که آنان را صاحب ۷۴ نماینده از مجموع ۱۳۲ نماینده این مجلس کرد و انتخاب اسماعیل هنیه عضو شاخص حماس و نفر اول فهرست انتخاباتی این جریان به نخست‌وزیری وضعیت تازه‌ای را در حیات سیاسی این سازمان رقم زد. اسرائیل، ایالات متحده آمریکا، اتحادیه اروپا، اتحادیه عرب و بسیاری از کشورهای دیگر که عمده بودجه این دولت را تأمین می‌کنند، ادامه کمک‌های خود را به تغییر بندهایی از منشور حماس که در آن خواهان نابودی کشور اسرائیل شده و شناسایی این کشور از سوی این سازمان موکول کردند. حماس این درخواست‌ها را نپذیرفت و منابع مالی مورد نیاز برای اداره دولت را با کمک متحدان سنتی خود تأمین می‌کرد.

ایالات متحده آمریکا در مقابل با ارسال مهمات، اسلحه و آموزش‌های فنی به جنگجویان فتح و تشویق کشورهای عربی به کمک به این جریان امیدوار به شکست حماس و موفقیت فتح در بازگرداندن قدرت بود. در این راستا اردن و مصر دو اردوگاه نظامی برای جنگجویان فتح در خاک خود برپا کردند.

منابع
  1. "In Gaza, power cuts and rumors hamper reconciliation". English.alarabiya.net. 1 April 2012. Archived from the original on 1 April 2012.
  5. "Hamas and Fatah unveil Palestinian reconciliation deal". BBC News. Archived from the original on July 18, 2015. Retrieved July 17, 2015.
  6. "Palestinian unity government sworn in by Mahmoud Abbas". BBC. June 2, 2014. Archived from the original on June 3, 2014. Retrieved June 6, 2014.
  7. Rose, David. "The Gaza Bombshell". vanityfair.com. Archived from the original on April 28, 2018.
  8. "Archived copy" (PDF). Archived from the original (PDF) on March 3, 2016. Retrieved August 9, 2013.
  9. "MIDEAST: This 'Bombshell' Took a Year Falling - Inter Press Service". www.ipsnews.net. Archived from the original on April 5, 2018. Retrieved April 5, 2018.
  10. Crooke, Alastair. "Blair's counter-insurgency "surge"". www.aljazeera.com. Archived from the original on April 5, 2018.
  11. "Religious war in Gaza". Ynet. February 3, 2007. Archived from the original on December 24, 2014.
  12. Henry Chu (May 17, 2007). "Factional fighting in Gaza imperils unity government". Los Angeles Times. Archived from the original on February 1, 2010. Article reprinted at بایگانی‌شده در سپتامبر ۲۸, ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine
  13. "Over 600 Palestinians killed in internal clashes since 2006". Ynetnews.com. June 20, 1995. Archived from the original on July 4, 2011. Retrieved April 24, 2011.
  14. مصر، ایران را متهم به تشویق حماس برای تصرف غزه کرد رادیو فردا

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.